Η Μελίσα Ντομ από τη Φλόριντα ήταν 20 ετών όταν ο τότε φίλος της τη μαχαίρωσε πάνω από 30 φορές – ωστόσο αυτή επέζησε, αν και πίστευε για πολύ καιρό ότι δεν θα έκανε ξανά σχέση. Όπως αποδείχτηκε παρόλα αυτά, έκανε λάθος- και περιγράφει την ιστορία της σε κείμενό της που δημοσιεύτηκε στο BBC.
Πριν την επίθεση, η Ντομ σπούδαζε ενώ παράλληλα εργαζόταν στη ρεσεψιόν ενός τοπικού νοσοκομείου. «Το όνειρό μου ήταν να γίνω νοσοκόμα» γράφει η ίδια. Τότε είχε σχέση με τον Ρόμπερτ Μπάρτον, τον οποίο είχε συναντήσει στο λύκειο. Η σχέση τους ήταν καλή μέχρι που η ίδια άρχισε να υποβάλλει αιτήσεις σε πανεπιστήμια. «Η συμπεριφορά του άλλαξε...έγινε πολύ ζηλιάρης...προσπάθησα να χωρίσω, αλλά μου είπε ότι, ως η κοπέλα του, θα έπρεπε να τον βοηθάω, όχι να τον εγκαταλείπω. Είπε πως θα με σκότωνε αν τον άφηνα».
Η κακοποίηση δεν άργησε να αρχίσει, οπότε χώρισαν. Τον Ιανουάριο του 2012 την κάλεσε σπίτι του, επειδή ήθελε να «δώσει τέλος στη σχέση» και «επιζητούσε μια αγκαλιά». Όταν πήγε να τον αγκαλιάσει, αυτός τη μαχαίρωσε επανειλημμένα.
«θυμάμαι τον πόνο των πρώτων...προσπάθησα να παλέψω και δάγκωσα το χέρι μου. Έριχνα γροθιές και φώναζα και έκανα ό,τι μπορούσα, αλλά συνέχισα να πέφτω στο έδαφος επειδή έχανα πολύ αίμα. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι κοντά έτρεξαν επειδή με άκουσαν και το κορίτσι κάλεσε το 911. Όταν τους είδε ο Ρόμπερτ πήρε ένα μεγαλύτερο μαχαίρι με οδοντωτή λεπίδα από το φορτηγό του και μου επιτέθηκε με αυτό. Ήθελε να με σκοτώσει. Ήξερε πως η αστυνομία ερχόταν και ήθελε να τελειώσει. Με άφησε πεσμένη στον δρόμο και νόμιζα ότι θα πεθάνω. Προσευχήθηκα στον Θεό για να με σώσει και να μου δώσει άλλη μια ευκαιρία».
Η αστυνομία και το ασθενοφόρο την πρόλαβαν, και αργότερα έμαθε από τους χειρουργούς πως «πέθανα στο τραπέζι πολλές φορές και έπρεπε να κάνουν ανάνηψη ξανά και ξανά».
«Τα τραύματά μου ήταν σοβαρά. Είχα σπασμένο κρανίο και σαγόνι. Το κεφάλι και η μύτη μου είχαν κατάγματα. Είχε κόψει νεύρο στο πρόσωπο, οπότε είχα παράλυση στη δεξιά πλευρά του προσώπου...είναι θαύμα το ότι επέζησα». Ο Ρόμπερτ συνελήφθη: Είχε προσπαθήσει να αυτοκτονήσει με χάπια και πέφτοντας με το αυτοκίνητό του σε τοίχο, αλλά ανεπιτυχώς.
Όπως λέει η ίδια, 19 από τα 32 τραύματα από μαχαίρι ήταν στο κεφάλι, τον λαιμό και το πρόσωπό της, ενώ είχε χάσει δόντια. «Τα μαλλιά μου ήταν ξυρισμένα επειδή έπρεπε να κάνουν ράμματα στο κεφάλι μου. Το μισό μου πρόσωπο είχε παραλύσει. Όταν κοίταξα στον καθρέφτη για πρώτη φορά μετά, έβαλα τα κλάματα. Ήμουν μόλις 20 ετών...αλλά η πίστη μου ήταν δυνατή και ήξερα ότι δεν είχαν παραμείνει στη Γη για να είμαι οργισμένη για το πώς έμοιαζα. Απλά ένιωθα ευλογημένη που ήμουν ζωντανή».
Με το πέρασμα του χρόνου και σειρά εγχειρήσεων το πρόσωπό της αποκαταστάθηκε, ωστόσο η ίδια πίστευε πως θα ήταν μόνη της για την υπόλοιπη ζωή της. «Ποτέ δεν πίστεψα πως κάποιος θα ήθελε να βγει μαζί μου επειδή είχα πάθει τέτοια ζημιά και είχα όλο αυτό το φορτίο. Αλλά πίστευα ότι μπορούσα να χρησιμοποιήσω τις εμπειρίες μου για να βοηθήσω άλλους» γράφει.
Η Μελίσα άρχισε να δίνει ομιλίες για να ενθαρρύνει ανθρώπους σε σχέσεις όπου σημειωνόταν κακοποίηση να αλλάξουν τη ζωή τους. Σε μια από αυτές τις ομιλίες, όπως γράφει, συνάντησε την ομάδα άμεσης βοήθειας που την είχε σώσει, «Ένας από τους πυροσβέστες, ο Κάμερον, κάλεσε εμένα και τη μητέρα μου για φαγητό στον σταθμό της πυροσβεστικής...μετά δεν μπορούσα να σταματήσω να τον σκέφτομαι. Ήξερα ότι είχα αισθήματα για αυτόν, αλλά προσπαθούσα να τα αγνοήσω. Αναρωτιόμουν “νιώθω έτσι επειδή ήταν ένας από τους πυροσβέστες που με βοήθησαν;” Αλλά όσο μιλούσαμε τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσαμε πως είχαμε κοινά».
Εν τέλει άρχισαν να βγαίνουν ραντεβού και σύναψαν σχέση. Ο ίδιος της έμαθε σκοποβολή και η Μελίσα απέκτησε άδεια να φέρει κρυμμένο όπλο, κάτι που την κάνει να νιώθει πιο ασφαλής. Το 2013 ήταν δίπλα της όταν πήγε στο δικαστήριο για την εκδίκαση της υπόθεσης, όπου ο Ρόμπερτ καταδικάστηκε σε ισόβια χωρίς αναστολή. Στη συνέχεια, η ίδια σπούδασε Management and Organisational Leadership in Business. Ο Κάμερον της έκανε πρόταση γάμου λίγα χρόνια μετά.
«Μου έδωσε ένα πανέμορφο δαχτυλίδι με διαμάντι που είχε επιλέξει και θα παντρευτούμε σε λίγες εβδομάδες. Όλοι οι άνθρωποι που με έσωσαν από τον πρώτο αστυνομικό επί σκηνής μέχρι τον χειρουργό, έρχονται. Σήμερα νιώθω ευλογημένη που είμαι εδώ. Ξέρω ότι η επίθεση ήταν απλά μια ημέρα της ζωής μου και δεν θα με καθορίσει ποτέ».