Σε μια δυσοίωνη εκτίμηση, παρά το γενικότερο κλίμα αισιοδοξίας που επικρατεί όσον αφορά στην επίτευξη συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και δανειστών, προβαίνει ο Πίτερ Ντόιλ, πρώην οικονομολόγος του ΔΝΤ και επικεφαλής στο Ευρωπαϊκό Τμήμα του, σε άρθρο του στους Financial Times.
Όπως γράφει, οι αγορές προεξοφλούν πως η Κριστίν Λαγκάρντ και η Άνγκελα Μέρκελ θα επέλθουν σε συμφωνία για την ελάφρυνση χρέους, ωστόσο, όπως γράφει το Ντόιλ, τα πράγματα αυτή τη φορά είναι διαφορετικά: «ας υποθέσουμε πως η Λαγκάρντ προτείνει το ΔΝΤ να μείνει εκτός και κερδίζει τη στήριξη του συμβουλίου για αυτό, με την Ελλάδα να τηρεί πλήρως το πρόγραμμα, βάσει των προϋποθέσεων, και την τρόικα των ελεγκτών να συμφωνεί. Λοιπόν, από τα μέσα του 2015, ο Τσίπρας έχει κάνει ό,τι του έχουν πει για έναν και μόνο λόγο: Για να εξασφαλίσει μεγάλη ελάφρυνση χρέους. Οπότε τώρα έχει κάθε λόγο να έρθει σε σύγκρουση για αυτό το θέμα. Αν, βάσει των συμφωνηθέντων, προχωρούσε σε πτώχευση/ στάση πληρωμών, αντιδρώντας στο “κάποια στιγμή αργότερα, ίσως”, θα μπορούσε να το κάνει διαβεβαιώνοντας, με τη στήριξη του ΔΝΤ, πως ο μόνος σκοπός του για αυτό είναι να εξαλείψει τον κίνδυνο της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ».
Αυτό, συνεχίζει, θα έφερνε την ΕΚΤ σε διαφορετική θέση από το 2015, όσον αφορά στη διαχείριση του ELA, κάτι που θα είχε αποτέλεσμα η ΕΚΤ «να αποκαλυφθεί ως το πολιτικό όχημα που είναι»- και θα ακολουθούσε, σημειώνει, ο κίνδυνος της φυγής κεφαλαίων, μειώνοντας την ανάγκη για τον ELA, σε περίπτωση μιας πτώχευσης με σκοπό την εξασφάλιση της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ.
«Επιπλέον, προς έκπληξη του Τσίπρα (και άλλων), η Ελλάδα έχει τώρα ένα μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα- πάνω από 3% του ΑΕΠ το 2016...υπό αυτή την άποψη, ο Τσίπρας δεν χρειάζεται νέα χρηματοδότηση για τον προϋπολογισμό...μόνο εάν υπάρξει φυγή καταθέσεων και μπει φρένο στον ELA θα σημειώσει πτώση η Ελλάδα. Αλλά σε αυτή την περίπτωση το κουτί της Πανδώρας της αξιοπιστίας της ΕΚΤ θα ανοίξει τελείως. Αν ο Τσίπρας είναι να σταθεί και να δώσει μάχη για την ελάφρυνση του χρέους- δηλαδή με πτώχευση/ στάση πληρωμών- τώρα είναι η ώρα».
Αντίστοιχα, συνεχίζει, η Μέρκελ, εν όψει αυτής της προοπτικής, έχει επίσης καλό λόγο να συγκρουστεί για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους: «Όσο ευτυχής και αν είναι με την ήττα της Λεπέν, τουλάχιστον για τώρα, η πιο επείγουσα δουλειά της Μέρκελ, ενώ είναι αντιμέτωπη με τον “Άγιο Εμανουέλ”, είναι να διαβεβαιώσει τους ψηφοφόρους της πως δεν πρόκειται να μαλακώσει, ούτε για αυτόν, ούτε για τους Βρετανούς, ούτε για τους Ιταλούς, και σίγουρα όχι για τον Τσίπρα. Δεδομένης της ανάκαμψης του SPD με τον Σουλτς, ο βασικός της προβληματισμός εν όψει των εκλογών του φθινοπώρου είναι ο κίνδυνος απώλειας ψήφων στα δεξιά. Οπότε μια ανοιχτή αντιπαράθεση με το ΔΝΤ και τον Τσίπρα για την ελάφρυνση χρέους, με επιμονή στη γερμανική ερμηνεία της “ορθοδοξίας” της ΕΚΤ στον ΕLA, όλα υπό τον μανδύα των “ευρωπαϊκών κανόνων” είναι πολύ ελκυστική πολιτικά».
Εάν τα πράγματα εξελιχθούν έτσι σε περίπτωση που το ΔΝΤ μείνει εκτός, αξίζει να εξεταστεί επίσης ποια είναι τα κίνητρα του Ταμείου για να το κάνει αυτό: Βασικός σκοπός του προσωπικού και της διοίκησης είναι η διάσωση της υπόληψης του ΔΝΤ όσον αφορά στο όλο ευρωπαϊκό ζήτημα. «Οπότε, για να το θέσουμε ήπια, αδημονούν να σώσουν τους εαυτούς τους επηρεάζοντας δραστικά το ελληνικό χρέος τώρα...ωστόσο το ΔΝΤ, παρά όσα φαίνονται και αναφέρονται από τους δημοσιογράφους, δεν είναι το προσωπικό του και η διοίκησή του: Είναι το συμβούλιο. Οι Ευρωπαίοι εκεί, περιλαμβανομένων των Βρετανών του Brexit, θα ψηφίσουν σχεδόν σίγουρα, ως συνήθως, μαζί- υποστηρίζοντας επίσημα τη Μέρκελ κατά της εξόδου του ΔΝΤ για το θέμα της ελάφρυνσης χρέους, ακόμα και αν ο “Άγιος Μακρόν” δυσκολευτεί να το δεχτεί αυτό. Οπότε η καθοριστική φωνή όσον αφορά στη θέση του συμβουλίου του ΔΝΤ θα είναι οι ΗΠΑ. Και αυτό σημαίνει Τραμπ».
Οπότε- καταλήγει το άρθρο- για να προκύψει ελληνική στάση πληρωμών στους προσεχείς μήνες, χρειάζονται τα εξής:
«-Η Μέρκελ κάνει μικρές μόνο παραχωρήσεις όσον αφορά στην ελάφρυνση του ελληνικού χρέους
-Η Λαγκάρντ αποφασίζει ότι δεν μπορεί να τις υποστηρίξει στην ομάδα των “απολογητών” της
-Ο Τραμπ αποφασίζει να κάνει επίδειξη και να «μπει στο μάτι» της Μέρκελ
-Ο Τσίπρας αδράττει την ευκαιρία»