Ο πανάξιος νικητής του ντέρμπι Παναθηναϊκός οφείλει να προβληματιστεί γιατί δεν καθάρισε το παιχνίδι πολύ νωρίτερα από το τελικό σφύριγμα. Ο απογοητευτικός Ολυμπιακός οφείλει να κοιτάξει με γενναιότητα τον καθρέφτη της αγωνιστική του καθίζησης. Ο Νίκος Γιαννόπουλος σχολιάζει.
Μετά από μία τόσο επιβλητική εμφάνιση, αλλά και μία τόσο "φτωχή" νίκη, στον Παναθηναϊκό μάλλον περισσότερο προβληματισμένοι θα πρέπει να αισθάνονται και λιγότερο ευτυχείς.
Ok, έχει μία δόση (ισχυρής) υπερβολής ο παραπάνω συλλογισμός αλλά, αν μπορούσε να κανείς να "φωλιάσει" στον εγκέφαλο του Μαρίνου Ουζουνίδη μετά το ματς θα διέκρινε πολλές σκέψεις που θα ξεκινούσαν με το αν.
Αν λοιπόν ο Παναθηναϊκός κατόρθωνε να παρουσιαστεί στοιχειωδώς πιο εύστοχος στην τελική προσπάθεια, κυρίως στο πρώτο ημίχρονο, το σκορ θα ξέφευγε κατά πολύ από τα επίπεδα του 1-0.
Αν ο Κλωναρίδης ή ο Εμποκού μπορούσαν να λειτουργήσουν περισσότερο "ψυχρά" και "σκότωναν" τον εκπληκτικό Καπίνο, η ομάδα τους θα είχε ξεφύγει από το άγχος για την κατάκτηση της νίκης πολύ πριν ακουστεί το τελικό σφύριγμα.
Αν ο Ολυμπιακός δεχόταν και δεύτερο γκολ-σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο του αγώνα- προφανώς και η άμυνα του θα άνοιγε ακόμη περισσότερο και η επίθεση του Παναθηναϊκού θα έβρισκε ακόμη περισσότερους χώρους κόντρα σε μία ομάδα που είχε υπό το μηδέν ψυχολογία.
Ο κυριότερος όμως υποθετικός λόγος που μπορεί να τεθεί αφορά όχι τόσο τις αδυναμίες του Παναθηναϊκού αλλά το που θα σταματούσε το κοντέρ, αν την Κυριακή στη Λεωφόρο ο Ολυμπιακός ντυνόταν Παναθηναϊκός και ο Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός.
Η μεγάλη διαφορά των δύο αντιπάλων, έτσι όπως διαμορφώθηκε από την έναρξη της "ερυθρόλευκης" κυριαρχίας πριν από 20 χρόνια μέχρι και τις ημέρες μας, είναι ακριβώς αυτή. Ο Ολυμπιακός, στην κάθε ευκαιρία, πατάει τον αντίπαλό του στο λαιμό. Το σκορ στο πρώτο ημίχρονο στο παιχνίδι του πρώτου γύρου ήταν 3-0! Τόσο απλά.
Ο Παναθηναϊκός αντίθετα δυσκολεύεται να... θριαμβεύσει. Νικάει συχνά τα τελευταία χρόνια, αλλά αν εξαιρέσει κανείς την πραγματικά εμφατική νίκη στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης" το 2014, ο κανόνας λέει ότι συνήθως ότι οι νίκες του συνοδεύονται από άγχος και πίεση.
Υπάρχει διαφορά νοοτροπίας, αλλά και αίσθησης ανωτερότητας που πηγάζει όπως είπαμε στα μέσα της δεκαετίας του '90 και μεταφέρεται από ρόστερ σε ρόστερ μέχρι και τις ημέρες μας. Θέλει δουλειά και χρόνο να το αλλάξει αυτό ο Ουζουνίδης αλλά αν στηριχθεί στα δύσκολα, που προφανώς θα έρθουν, έχει τις ικανότητες να τα καταφέρει.
ΟΥΖΟΥΝΙΔΗΣ, Ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΤΗΣ 20ΕΤΙΑΣ
Μιλώντας για Ουζουνίδη. Ουδέποτε βρέθηκε στον Παναθηναϊκό πιο ενδιαφέρον προπονητικό πρότζεκτ τα τελευταία 20 χρόνια. Έλληνας, με απόλυτη γνώση του τι πρεσβεύουν διαχρονικά οι "πράσινοι" και πόσο βαριά είναι η φανέλα τους, "κωλοπετσομένος" στα δύσκολα μονοπάτια του ελληνικού πρωταθλήματος αλλά και άνθρωπος του ποδοσφαίρου που έκανε πρωταθλητισμό και ως παίκτης και ως προπονητής.
Με λίγα λόγια: Δώρο για τον Αλαφούζο. Δεν χρειάζεται το πολύ μεγάλο μπάτζετ για να κάνει θαύματα ο Εβρίτης τεχνικός, το απέδειξε και στον Πανιώνιο, αρχίζει να το δείχνει και στον Παναθηναϊκό. Η δική του παρουσία στο Κορωπί άλλαξε θεαματικά προς το καλύτερο τους "πράσινους" που από ασχημόπαπο του πρώτου γύρου μετατράπηκαν σε όμορφο πριγκιπόπουλο στο δεύτερο. Σύνολο που απέκτησε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα συνοχή, ποδοσφαιριστές αρχές, αγωνιστική πειθαρχία και ΠΛΑΝΟ. Ο,τι δεν είχε επί Στραματσόνι δηλαδή.
Είναι σαφές βέβαια ότι όλα τα παραπάνω δεν φτάνουν για να δημιουργηθεί ανταγωνιστική ομάδα που θα κυνηγά τίτλους με αξιώσεις. Ωστόσο, η πρώτη μαγιά υπάρχει. Μερικά από τα υλικά, επίσης. Χρειάζονται ακόμα καλύτερα, πράγμα που σημαίνει ότι εφόσον δεν υπάρχουν πολλά χρήματα, οι επιλογές που θα γίνουν το καλοκαίρι θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεγμένες για να περιοριστεί στο ελάχιστο η πιθανότητα λάθους.
ΩΡΑ ΚΡΙΣΙΜΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ
Το θέμα των επιλογών φυσικά αφορά και τον Ολυμπιακό. Και έχει να κάνει, προς το παρόν, μόνο με μία θέση, προς το παρόν, αυτή του προπονητή. Πώς να χτιστεί άλλωστε κάτι καινούργιο χωρίς καλό αρχιτέκτονα; Η διοίκηση των πρωταθλητών καλείται να αφουγκραστεί πράγματα από το αγωνιστικό χάος του τελευταίου μήνα και να βγάλει τα συμπεράσματά της.
Τα λάθη του καλοκαιριού, ευτυχώς για το σύλλογο, δεν πληρώθηκαν ακριβά. Ο Ολυμπιακός είναι και πάλι πρωταθλητής, μόνο με αυτοκτονία διαρκείας θα χάσει αυτόν τον τίτλο. Και από ποιον να τον χάσει σε τελική ανάλυση. Είναι όμως κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι διοικητικές αβελτηρίες σαν τις φετινές αποκλείεται να μην έχουν σοβαρές συνέπειες σε δεύτερη, σερί, σεζόν.
Η σχετική, πλέον, άνεση που προσφέρει η κατάκτηση του πρωταθλήματος χαρίζει τον Ολυμπιακό την ηρεμία και τη δυνατότητα να σκεφθεί καθαρά για το μέλλον του. Πού θέλει να πάει το μαγαζί ο Βαγγέλης Μαρινάκης και μέσα από ποιους δρόμους; Ποια πρόσωπα θα εμπιστευτεί για να κάνει και πάλι τον Ολυμπιακό πανίσχυρο μέσα στο χορτάρι;
Την απάντηση θα την δώσει ο ίδιος. Η ιστορική εμπειρία πάντως έχει δείξει ότι ο ισχυρός άνδρας των "ερυθρόλευκων" ξέρει και να πολεμά και να κερδίζει...