Το 2016 ήταν αναμφίβολα η χρονιά του Ντόναλντ Τραμπ, του Brexit, της επιστροφής του φασισμού στην Ευρώπη και της σφαγής στο Χαλέπι.
Για πολλούς ανθρώπους ωστόσο το 2016 υπήρξε το έτος κατά το οποίο κατάφεραν να αποδείξουν ότι η πίστη στην ανθρωπότητα είναι αληθινή. Οι δημοσιογράφοι του Guardian παρουσίασαν τη λίστα με τους άγνωστους ήρωες του 2016. Οι άνθρωποι αυτοί αφοσίωσαν τη ζωή τους, βοηθώντας τους άλλους με αργά και σταθερά βήματα, επιλέγοντας να κρατήσουν τη συνεισφορά τους μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
O Alexandre Migues, που κυνήγησε τον δράστη της επίθεσης στη Νίκαια
Ο Alexandre Migues γύριζε με το ποδήλατο στο σπίτι του, αφού παρακολούθησε τα πυροτεχνήματα στη γιορτή της Ημέρας της Βαστίλης, όταν είδε ένα μεγάλο φορτηγό να πέφτει πάνω σε ανθρώπους. Πανικοβλήθηκε, καθώς το όχημα παραλίγο να τον χτυπήσει, αλλά αμέσως μετά άρχισε να το κυνηγά, τρέχοντας.
«Πέταξα το ποδήλατο και άρχισα να το κυνηγάω χωρίς να το σκεφτώ. Ήταν μία αντανακλαστική κίνηση απέναντι σε κάποιον που φαινόταν αποφασισμένος να σκοτώσει όσους περισσότερους μπορούσε», είπε στον Guardian. Στην επίθεση στη Νίκαια, στις 14 Ιουλίου, σκοτώθηκαν 86 άνθρωποι και τραυματίστηκαν πάνω από 430.
«Όταν βλέπεις κάτι τέτοιο και μπορείς να αντιδράσεις, προσπαθείς να το σταματήσεις. Κάποιοι το λένε ηρωικό, αλλά είναι στην πραγματικότητα ενστικτώδες. Κάτι έπρεπε να γίνει», εξήγησε. Όταν το φορτηγό έκοψε τελικά ταχύτητα, ο Migues το έφτασε, άρπαξε το χερούλι της πόρτας και προσπάθησε να μπει μέσα, όταν είδε ότι ο οδηγός έψαχνε κάτι. Ο δράστης άρπαξε ένα όπλο και το έστρεψε στον Migues , ο οποίος άφησε το φορτηγό για να μην τον πυροβολήσει. Λίγες στιγμές αργότερα, ένας άλλος άνδρας που κυνηγούσε το φορτηγό με του σκούτερ του έκανε το ίδιο με τον Migues και άρχισε να χτυπά τον οδηγό, ενώ οι αστυνομικοί άρχισαν να πυροβολούν, με έναν τρίτο άνθρωπο, που επίσης κυνηγούσε το φορτηγό, να εγκαταλείπει την προσπάθειά του.
Αργότερα η πόλη απένειμε και στους τρεις μετάλλιο για τον ηρωισμό τους. «Για πολλές ημέρες μετά από την επίθεση δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ακόμα βλέπω εφιάλτες. Οι πραγματικοί ήρωες είναι εκείνοι που έσωσαν τις ζωές των τραυματιών. Προσπαθώ να ξεχάσω τα υπόλοιπα», δήλωσε ο Migues.
Η Lena Klimova, που δημιούργησε δίκτυο υποστήριξης για τους νεαρούς Ρώσους ομοφυλόφιλους
Ο ρωσικός νόμος κατά των γκέι έκανε χιλιάδες εφήβους να πιστεύουν ότι είναι αφύσικα τέρατα και δεν έχουν κανέναν να απευθυνθούν, δήλωσε στον Guardian η γυναίκα που ίδρυσε το «Children 404».
Εφτιαξε την ομάδα υποστήριξης το 2013 και έκτοτς παίζει με τις αρχές το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι. Η κυβέρνηση προσπαθεί να ασκήσει δίωξη στην Klimova γιατί «προωθεί μη παραδοσιακές σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ ανηλίκων», κάτι που είναι παράνομο στη Ρωσία. Τον Νοέμβριο, η ιστοσελίδα της ομάδας μπλοκαρίστηκε.
Τα μέλη του δικτύου υποστήριξης έχουν φτάσει τα 73.000 και βοηθούν νεαρούς με κάθε τους πρόβλημα, από τα τυπικά που αντιμετωπίζουν οι έφηβοι, μέχρι πολύ σοβαρά, όπως αυτοκτονικές τάσεις και απόπειρες να τερματίσουν τη ζωή τους. Οι πιο σοβαρές περιπτώσεις τίθενται υπό την επίβλεψη εθελοντών ψυχολόγων του δικτύου.
«Όλα αυτά σε μία χώρα στην οποία υπάρχει μίσος για όποιον είναι διαφορετικό», όπως λέει η Klimova, τονίζοντας ότι οι περισσότερες ρωσικές εφημερίδες αντιμετωπίζουν την ομοφυλοφιλία ως ασθένεια.
Ο Asem Hasna, που φτιάχνει προσθετικά μέλη για τους τραυματίες Σύριους
Όταν ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, ο Asem Hasna παράτησε τις σπουδές του, έφυγε από τη γενέτειρά του κι έγινε νοσηλευτής σε μία κοινότητα έξω από τη Δαμασκό.
Τον Απρίλιο του 2013, όταν ήταν 19 ετών, το αυτοκίνητο στο οποίο βρισκόταν χτυπήθηκε από βόμβα, με αποτέλεσμα να χάσει το δεξί πόδι του κάτω από το γόνατο. Μεταφέρθηκε στην Ιορδανία, μαζί με εκατομμύρια άλλους Σύριους.
Εκεί αποφάσισε να βοηθήσει άλλους ανθρώπους που βρίσκονταν στην ίδια θέση με εκείνον. Με τη βοήθεια μιας μη κυβερνητικής οργάνωσης, που παρέχει προσθετικά μέλη σε όσους ακρωτηριάστηκαν στον πόλεμο στη Συρία εκπαιδεύτηκε στη χρήση 3D τεχνολογίας, για την κατασκευή αυτών των μελών.
Σύντομα, άρχισε να βοηθά δεκάδες άλλους τραυματίες από τη Συρία. Τελικά αναγκάστηκε να φύγει από την Ιορδανία και με βάρκες, λεωφορεία, τρένα και περπατώντας έφτασε από την Τουρκία, στην Ελλάδα και τελικά στη Γερμανία, όπου πήρε άσυλο πριν από δύο εβδομάδες. Από εκεί θέλει να συνεχίσει να βοηθά τους συμπατριώτες του που χρειάζονται προσθετικά μέλη.
«Ήταν πολύ πολύ δύσκολο» σχολιάζει ο ίδιος, περιγράφοντας το έργο του.
Η Binta, που έδωσε στέγη σε μία «νύφη» της Μπόκο Χαράμ
Η 15χρονη Samira πριν από δύο χρόνια απήχθη από την Μπόκο Χαράμ στο Καμερούν. Την ανάγκασαν να παντρευτεί έναν αντάρτη, με σχεδόν τα διπλάσια χρόνια της κι έχει γίνει μάρτυρας σφαγής δεκάδων αμάχων. Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της είχε μία αποβολή, ενώ ήταν έγκυος για δεύτερη φορά, όταν ο στρατός της Νιγηρίας σκότωσε τον σύζυγό της, το περασμένο καλοκαίρι.
Μετά από αυτό, η Samira κατάφερε να δραπετεύσει για το Μαϊντουγκούρι, αλλά όταν έφτασε σπίτι της, ο πατέρας της είχε εξαφανιστεί. Με τη μητέρα της να έχει φύγει από τη ζωή εδώ και χρόνια, την φροντίδα της ανέλαβε ο θείος της, αλλά όταν πέθανε κι αυτός η σύζυγός του την έδιωξε, επειδή είχε ζήσει δίπλα σε τζιχαντιστές.
Χάρη στη μη κυβερνητική οργάνωση Save The Children, βρήκε μία ανάδοχη μητέρα, την Binta . Η 50χρονη δεν είχε κανένα πρόβλημα με το γεγονός ότι η Samira είχε μείνει έγκυος από μέλος της Μπόκο Χαράμ. Την έβλεπε όπως ήταν, ένα παιδί που είχε ανάγκη. «Είχα τέσσερα παιδιά. Η Samira ήταν το πέμπτο μου», δήλωσε η Βinta στον Guardian.
H Mary Stuart-Miller, που ταΐζει χιλιάδες άπορους στη Ρώμη
Η 56χρονη από το Δυτικό Σάσεξ, με τη βοήθεια πέντε ακόμη ανθρώπων που ζουν στο σπίτι της, βοηθά περίπου 8.000 άστεγους που βρίσκονται Ρώμης. Άρχισε μαγειρεύοντας μερικές δεκάδες γεύματα στην κουζίνα της, αλλά γρήγορα η φιλανθρωπική δράση της εξαπλώθηκε και πλέον ταΐζει εκατοντάδες ανθρώπους.
Οι σύντροφοί της σε αυτή την αποστολή ήταν και οι ίδιοι στους δρόμους. Όπως, ο Steve Barnes ένας 38χρονος σεφ από το Μπράντφορντ, ο οποίος κοιμόταν για επτά ολόκληρα χρόνια σε καταφύγια και κάτω από τις γέφυρες του Τίβερη. Έμεινε άστεγος όταν έχασε τη δουλειά του και δεν μπορούσε να πληρώσει το ενοίκιο του διαμερίσματός του.
Η Meron Estefanos, που έχει τη δική της γραμμή υποστήριξης προσφύγων
Από το σπίτι της στη Σουηδία κρατά μία γραμμή υποστήριξης για πρόσφυγες. Η ίδια είναι από την Ερυθραία και δίνει απευθείας τον αριθμό του κινητού της σε όποιον χρειάζεται τη βοήθειά της. Φέτος έχει δεχθεί κλήσεις για απαγωγές, θανάτους στη θάλασσα και παράνομες απελάσεις, περισσότερες από κάθε άλλη χρονιά.
Το τηλέφωνό της χτυπά νύχτα-μέρα, ενώ έχει και ραδιοφωνική εκπομπή, που μεταδίδεται από το σπίτι της και στην οποία παρέχονται πρακτικές συμβουλές στους ανθρώπους από την Ερυθραία που θέλουν να ζητήσουν άσυλο στην Ευρώπη.
Το καλοκαίρι οι περισσότερες κλήσεις που λαμβάνει είναι από συμπατριώτες τους που βρίσκονται σε βάρκες στη Μεσόγειο και αντιμετωπίζουν πρόβλημα. «Ουρλιάζουν και κλαίνε, αλλά το πιο σημαντικό είναι να μου αναφέρουν επακριβώς τις συντεταγμένες στις οποίες βρίσκονται, για να τις μεταφέρω στο λιμενικό», ανέφερε στον Guardian.
Η δουλειά της δεν είναι εύκολη. Εχει δεχθεί απειλές για τη ζωή της και παραλίγο να την απαγάγουν, όταν ταξίδεψε στο Σινά για να αποτρέψει βασανισμούς συμπατριωτών της. Αλλά τίποτα από αυτά δεν την αποθαρρύνει.
Η Marie-Ketly Cazeau, που στέγασε δεκάδες πληγέντες μετά από φονικό τυφώνα
Τις πρώτες πρωινές ώρες μιας ημέρας του Οκτωβρίου, άκουσε ασταμάτητα χτυπήματα στην πόρτα του σπιτιού της στην Αϊτή. Λίγες ώρες νωρίτερα είχε ακούσει ότι έρχεται ο τυφώνας που τελικά θα σκότωνε πάνω από 1.000 ανθρώπους.
«Πολλοί δεν πήραν σοβαρά τις προειδοποιήσεις, γιατί συχνά προβλέπουν έναν τυφώνα, που τελικά αλλάζει πορεία», είπε στον Guardian. Εκείνη τη φορά όμως, ο γιος της που είναι στις ΗΠΑ της τηλεφώνησε και της ζήτησε να προσέχει περισσότερο από κάθε άλλη φορά. «Δεν είχα πει σε κανέναν να έρθει. Αλλά όταν κατέβηκα από το δωμάτιό μου και άκουσα τα ουρλιαχτά, άνοιξα την πόρτα και τους είπα να έρθουν μέσα».
Ανάμεσα στους 30 που βρήκαν τελικά καταφύγιο στο σπίτι της, ήταν άνδρες, γυναίκες και παιδιά, το μικρότερο 2 ετών. Τις επόμενες 12 ώρες ο κόσμος έμεινε αγκαλιασμένος, ενώ ο τυφώνας έξω ξερίζωνε δέντρα και ισοπέδωνε σπίτια. Ενα μήνα μετά από την καταστροφή, πέντε άνθρωποι έμεναν ακόμη στο σπίτι της.
Η Amanda Mellet, που τα έβαλε με το ιρλανδικό δημόσιο
Η Amanda Mellet έγραψε ιστορία όταν ανάγκασε φέτος την ιρλανδική Πολιτεία να την αποζημιώσει για το τραύμα που βίωσε επειδή αναγκάστηκε να ταξιδέψει στη Βρετανία για να κάνει άμβλωση.
Ήταν η μία από τις τρεις γυναίκες που έδωσαν μάχη ενάντια στους αυστηρούς νόμους της Ιρλανδίας για την άμβλωση, ζητώντας από τον ΟΗΕ να αποκηρύξει την απαγόρευση σε περίπτωση θανατηφόρων ανωμαλιών των εμβρύων. Η ίδια ήθελε πάρα πολύ να αποκτήσει παιδί. Ομως, δεν είχε άλλη επιλογή. Και προσέφυγε στο δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων γιατί αναγκάστηκε να πάει στη Βρετανία για να τερματίσει την κύηση.
Η απόφαση ήταν ότι υπέστη διάκριση και σκληρή και απάνθρωπη μεταχείριση. Ο ΟΗΕ κάλεσε την ιρλανδική Πολιτεία να αλλάξει τον νόμο για τις αμβλώσεις, αλλά και να αποζημιώσει επαρκώς την Μέλετ. Ο υπουργός Υγείας της Ιρλανδίας της προσέφερε 30.000 ευρώ ως αποζημίωση.
«Ελπίζω να έρθει σύντομα η ημέρα που οι γυναίκες στην Ιρλανδία θα έχουν πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας που χρειάζονται στη δική τους χώρα, όπου μπορούν να είναι κοντά στους αγαπημένους τους και στους γιατρούς τους και όπου θα μπορούν να πάνε στο κρεβάτι του σπιτιού τους και να κλάψουν», είχε αναφέρει η Amanda Mellet.