Ο Δρ. BJ Miller δεν επικεντρώνεται τόσο στη θεραπεία των ασθενών του αλλά δίνει μία καθημερινή «μάχη» προκειμένου να διασφαλίσει μία καλύτερη ποιότητα ζωής σε όσους βάλλονται από μία σοβαρή και πολλές φορές αθεράπευτη ασθένεια.
Μερικές φορές οι άνθρωποι βλέπουν τη δουλειά του ως μακάβρια και καταθλιπτική αλλά ο ίδιος ισχυρίζεται ότι δεν είναι έτσι. «Όταν οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι θα πεθάνουν αυτό που πρέπει να κάνουμε άμεσα είναι να βελτιώσουμε τον τρόπο που ζουν» λέει ο Δρ. Miller.
Σύμφωνα με τους New York Times , o Miller, ήταν δευτεροετής φοιτητής στο Princeton όταν ένα βράδυ της Δευτέρας, τον Νοέμβριο του 1990, ο ίδιος και οι δύο φίλοι του είχαν βγει για ποτό και γύρω στις 4 τα ξημερώματα πήγαν να τσιμπήσουν σε ένα ψιλικατζίδικο με σάντουιτς. Μετά αποφάσισαν να σκαρφαλώσουν σε ένα σταθμευμένο τρένο του προαστιακού σιδηρόδρομου, για να «σπάσουν» πλάκα, μεταξύ τους. Ενώ βρισκόταν στο τρένο, το ηλεκτρικό ρεύμα από τις κολώνες που βρίσκονταν ακριβώς από πάνω του, τον χτύπησαν, με αποτέλεσμα 11 χιλιάδες Volt να διαπεράσουν ολόκληρο το κορμί του. Όταν ανέβηκαν και οι φίλοι του στο τρένο είδαν ότι τα πόδια του Miller έβγαζαν καπνούς.
Ο Miller μεταφέρθηκε σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο St. Barnabas Medical Center στο Livingston. Οι γιατροί έκριναν μάλιστα ότι η κατάσταση της υγείας του ήταν τόσο σοβαρή που πολλοί από εκείνους τον είχαν θεωρήσει ήδη για νεκρό. Ο νεαρός τότε Miller βρισκόταν για ημέρες μόνος του στο δωμάτιο της εντατικής και λέει ότι δεν θυμάται τίποτα από εκείνες τις ημέρες. Για το μόνο που ανησυχούσε ήταν για το ποιος θα γινόταν αν τελικά κατάφερνε να επιβιώσει.
Την ημέρα που θα υποβαλλόταν στις σοβαρές χειρουργικές επεμβάσεις για τον ακρωτηριασμό των άκρων του, το νοσοκομείο γέμισε με φίλους και συγγενείς του Miller. «Όλοι τολμούσαν να με κοιτάξουν. Μου απέδειξαν ότι ήμουν αξιαγάπητος παρόλο που δεν μπορούσα να το αντιληφθώ ο ίδιος, μέχρι τότε». Η μητέρα του Miller ήταν καθηλωμένη στο αναπηρικό καροτσάκι από μικρό παιδί. Όταν ο Miller άνοιξε τα μάτια του, μετά τις πολύωρες χειρουργικές επεμβάσεις που τον καθήλωσαν και τον ίδιο για αρκετό καιρό στο αναπηρικό αμαξίδιο, κοίταξε τη μητέρα του και της είπε: «Μαμά κοίτα, τώρα έχουμε ακόμη περισσότερα κοινά».
Μέσα από τα συγκεκριμένα βιώματά του, ο Miller συνειδητοποίησε πως δεν έχει νόημα να ελπίζεις και να εξετάζεις ψεύτικες προοπτικές, αλλά να αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα κατάματα και να προσπαθείς κάθε μέρα να τη βελτιώνεις όσο μπορείς.
Τον Ιούλιο του 2015 ο Miller έλαβε μέρος στο ετήσιο συνέδριο των θεραπόντων ιατρών του πανεπιστημίου του San Francisco. Ο τότε επικεφαλής της ιατρικής ομάδας, Michael Rabow παρακίνησε τους παρευρισκόμενους συναδέλφους του να θυμηθούν όλους τους ασθενείς τους που απεβίωσαν πρόσφατα. Η αρχή για την καθημερινή μάχη του Δρ. Miller για την αλλαγή του τρόπου που πεθαίνουν οι ασθενείς του είχε μόλις γίνει.
«Όταν οι άνθρωποι ανακαλύπτουν για πρώτη φορά την "παρηγορητική φροντίδα" η πρώτη τους αντίδραση είναι: "Μα καλά τι είναι αυτό;". H επιστημονική επιδίωξη για τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής των ασθενών είναι κάτι που θέτω πρώτο στους στόχους μου», αναφέρει ο Δρ. Miller
«Η "παρηγορητική φροντίδα" δεν σημαίνει ότι κάποιος κάθεται με το ρολόι πάνω από το κεφάλι του ασθενούς περιμένοντας το πότε θα πεθάνει. Δεν είναι απαραίτητο ότι ασθενής θα πεθάνει σύντομα», εξηγεί.
«Ένα πράγμα που μου δίδαξε η δική μου ιστορία είναι ότι στη ζωή δεν έρχονται όλα όπως τα θέλουμε. Κατά παρόμοιο τρόπο και το σώμα σας δεν πρόκειται να κάνει ό,τι θέλετε να κάνει. Θα υποφέρει κι αυτό είναι αναπόφευκτο».
«Νομίζω ότι οι περισσότεροι από εμάς ανησυχούμε όχι τόσο πολύ για το γεγονός ότι θα πεθάνουμε αλλά για το πώς θα πεθάνουμε» τονίζει.
Μιλώντας για την ομάδα του και τους ξενώνες φιλοξενίας των ασθενών που έχει δημιουργήσει στο πλαίσιο του Zen Hospice Project ο Δρ. Μiller αναφέρει ότι έχουν βοηθήσει σημαντικά στη βελτίωση της ποιότητας ζωής όσων τον επισκέπτονται και υπογραμμίζει τον εξίσου σημαντικό ρόλο της οικογένειας σ' αυτό το ταξίδι, που για μερικούς ίσως να αποβεί το τελευταίο.