Σε μια σεξιστική κοινωνία, το κυνήγι της ομορφιάς είναι ο νούμερο ένας κανόνας επιβίωσης. Και οι πλαστικές επεμβάσεις το εργαλείο για το «τέλειο». Κάτι τέτοιο συμβαίνει στην Κολομβία αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου ρόδινα. Οι Κολομβιανές έχουν γίνει θύματα των επικίνδυνων πλαστικών επεμβάσεων και παλεύουν να βρουν δικαιοσύνη σε μια σεξιστική κοινωνία.
Σύμφωνα με αφιέρωμα του Al Jazeera, η πλαστική χειρουργική είναι μια από τις πιο κερδοφόρες ειδικότητες Ιατρικής στην Κολομβία. Κάθε χρόνο γίνονται 350.000 πλαστικές επεμβάσεις. Αυτό σημαίνει 978 την ημέρα, 40 κάθε ώρα και τρεις κάθε 5 λεπτά.
Η ζήτηση είναι τόσο μεγάλη γιατί πολύ απλά οι πλαστικές αντιμετωπίζονται ως μαζική επιτακτική ανάγκη. Τρέφεται δε από τον υπερσεξισμό της κολομβιανής κοινωνίας, η οποία η οποία περιορίζει τις επαγγελματικές και προσωπικές ευκαιρίες των γυναικών. Συχνά, το «να είσαι όμορφη» είναι ο μόνος τρόπος για να εξελιχθεί και να επιβιώσει μια Κολομβιανή.
Και έτσι, εξηγείται η τόσο μεγάλη ζήτηση για πλαστικές επεμβάσεις, αλλά και η χαλαρή νομοθεσία που διέπει τη λειτουργία αυτών των χειρουργείων. Έτσι, τις τελευταίες δεκαετίες, οι γυναίκες της Κολομβίας, σταδιακά, έγιναν τα τέλεια θύματα για αυτά τα επικίνδυνα χειρουργεία, αφού η κυβέρνηση είναι ουσιαστικά αμέτοχη και τα θύματα φοβούνται να μιλήσουν.
Τα τελευταία 10 χρόνια, ελλείψει σοβαρής νομοθεσίας, αρκετές περιπτώσεις τέτοιων επικίνδυνων επεμβάσεων είδαν το φως της δημοσιότητας.
Το 2009 το μοντέλο Jessica Cediel έκανε μια επέμβαση στα οπίσθια, με εμφυτεύματα από συνθετικό πολυμερές και μετά από επιπλοκή έπαθε σηψαιμία με αποτέλεσμα να την πλήξει σωματικά και ψυχολογικά.
Το 2014 η Luisa Toscano, μια 20χρονη τρανσέξουαλ, πέθανε μετά από μια πλαστική επέμβαση σε παράνομο κέντρο αισθητικής.
Το 2015, το μοντέλο Angie Mendoza επίσης πέθανε μετά από επέμβαση αυξητικής γλουτών.
Οι αρχές επίσης δέχονται πολλές καταγγελίες για αισθητικές επεμβάσεις που πάνε στραβά.
Και φυσικά αρκετά νομοσχέδια έχουν κατατεθεί για να αντιμετωπιστεί αυτό το θέμα αλλά κανένα δεν πέρασε, και πολλά χρήματα έχουν επενδυθεί σε ισχυρά λόμπι για να διατηρηθεί το status quo.
Διπλή θυματοποίηση των θυμάτων
Ένας επίσης από τους λόγους που υφίσταται ακόμη το πρόβλημα με τις πλαστικές επεμβάσεις είναι γιατί η κοινωνία της Κολομβίας διαχωρίζει τα θύματα σε «καλές» και «κακές». Κάθε γυναίκα που έχει συγκεκριμένες χειρουργικές επεμβάσεις κρίνεται αρνητικά και αν κάτι πάει στραβά, ε, ήταν άτυχη. Και όπως αναφέραμε, αυτό αφορά συγκεκριμένες χειρουργικές επεμβάσεις: οι επεμβάσεις που ουσιαστικά απορρίπτει η κοινωνία είναι αυτές που σχετίζονται με τη γυναικεία σεξουαλικότητα. Και στην Κολομβία, για τις γυναίκες, υπάρχει μόνο ένα πράγμα χειρότερο από το να είναι οι γυναίκες ως αντικείμενο του σεξ: το να μην είναι.
Για τα θύματα από τις πλαστικές επεμβάσεις, οι κοινωνία επιφυλάσσει μια αντιμετώπιση του στυλ «ήθελε και τα έπαθε» και ότι αυτό είναι το τίμημα της ματαιοδοξίας τους. Και υπό μια έννοια, τα θύματα θυματοποιούνται ξανά.
Και κακοποιούνται διπλά: την μια όταν τους λένε συνεχώς ότι δεν είναι όμορφες και χρειάζονται κάποια χειρουργική επέμβαση για να τις «φτιάξουν» και τη δεύτερη, αν πάθουν κάτι από την επέμβαση, θα αντιμετωπίσουν την κριτική της κοινωνίας που έκανα την επέμβαση.
Μετά από χρόνια που έβλεπε θύματα να μην μιλάνε για την περιπέτειά τους, η δημοσιογράφος Lorena Beltran αποφάσισε να δημοσιοποιήσει την δική της ιστορία για το πόσο υπέφερε από μια επέμβαση που έκανε το 2015. Και ερευνώντας και δημοσιοποιώντας την δική της υπόθεση, η χώρα έμαθε ένα από τα πιο μεγάλα σκάνδαλα της βιομηχανίας της ομορφιάς.
Η Beltran έκανε επέμβαση μείωσης στήθους, με τον γιατρό Francisco Sales Puccini και μια εβδομάδα αργότερα κατάλαβε ότι είχαν νεκρώσει οι θηλές της και ότι η επέμβαση της άφησε ουλές που δεν επουλώνονταν. Η Beltran κατηγόρησε τον Puccini για την κατάστασή της αλλά ο ίδιος το αρνήθηκε.
Από την έρευνα προέκυψε ότι ο Puccini, αλλά και άλλοι συνάδελφοι του χειρουργούσαν με πλαστά πτυχία και πιστοποιήσεις από διάφορα σεμινάρια περί πλαστικής χειρουργικής που είχαν εξασφαλίσει από πανεπιστήμια της Πορτογαλίας και τη Βραζιλίας.
Οι εισαγγελείς εξετάζουν τώρα τη υπόθεση, αλλά ακόμη παραμένει άγνωστο εάν θα την οδηγήσουν σε δίκη. Και σε αυτό το στάδιο είναι ξεκάθαρο ότι θύματα όπως η Beltran έχουν μόνο ένα δρόμο να ακολουθήσουν για να αντιδράσουν: τον ακτιβισμό.
