Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς είναι να καλύπτεις την άνοδο ενός ναζιστικού καθεστώτος; Πώς να μεταδόσεις τις πληροφορίες για έναν ηγέτη που ήταν ένθερμος υποστηρικτής της βίας και πρωτοπόρος μίας αντισυνταγματικής διακυβέρνησης;
Μήπως ο Τύπος θα έπρεπε σε αυτές τις περιπτώσεις να πάρει θέση, δεδομένου ότι επρόκειτο για την κάλυψη των δραστηριοτήτων ενός ανθρώπου που δρούσε έξω από τις κοινωνικές νόρμες; ΄Η μήπως έπρεπε να υποστηρίξει ότι επρόκειτο για ένα άτομο που ανέλαβε με δίκαιο τρόπο την εξουσία κι το οποίο αντανακλούσε την κυρίαρχη λαϊκή βούληση;
Aυτά είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα με τα οποία βρέθηκε αντιμέτωπος ο Τύπος των ΗΠΑ, μετά την άνοδο των φασιστών ηγετών στην Ιταλία και τη Γερμανία, τις δεκαετίες του 1920 και του 1930.
«Ηγέτης Ζωής»
Ο Μπενίτο Μουσολίνι διοίκησε την Ιταλία από το 1922 έως το 1943 υπό δικτατορικό καθεστώς, μετατρέποντάς τη σε φασιστική πολιτεία. Με τη βοήθεια των Μελανοχιτώνων τροποποίησε το εκλογικό σύστημα έτσι ώστε το 1925 ήταν σε θέση να αναλάβει δικτατορικές εξουσίες και να διαλύσει όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα και τα μη φασιστικά συνδικάτα. Ο Μουσολίνι ήταν το αγαπημένο παιδί του αμερικανικού Τύπου, που εμφανιζόταν σε τουλάχιστον 150 άρθρα από το 1.925 έως το 1.932, τα περισσότερα από τα οποία ήταν γραμμένα σε ουδέτερο, ή θετικό τόνο.
Η Saturday Evening Post παρουσίασε ακόμα και την αυτοβιογραφία του Μουσολίνι σε επεισόδια. Από τη New York Tribune στη Cleveland Plain Dealer και τη Chicago Tribune οι εφημερίδες αναγνώριζαν τις αυταρχικές μεθόδους του νέου φασιστικού κινήματος επισημαίνοντας, ωστόσο, ότι αυτό έσωσε την ιταλική οικονομία και εν γένει την Ιταλία από την άκρα Αριστερά. Για τους δημοσιογράφους αυτών των εφημερίδων ένα κύμα αντι-καπιταλισμού μετά τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο θεωρείτο μεγαλύτερη απειλή από την άνοδο του φασισμού.
Κατά έναν ειρωνικό τρόπο, ενώ τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης της εποχής χαρακτήριζαν τον φασισμό ως ένα «νέο πείραμα» οι New York Times τον αποκάλεσαν ως «ομαλότητα» σε μία περίοδο γενικών αναταραχών στην Ιταλία.
«Ο Γερμανός Μουσολίνι»
Στα μάτια του αμερικανικού Τύπου, η επιτυχία του Μουσολίνι στην «ομαλοποίηση» της Ιταλίας οδήγησε στην μετέπειτα επιτυχία του Χίτλερ. Στα τέλη του 1920 και στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ο Χίτλερ αποκαλούνταν ως «Γερμανός Μουσολίνι». Λαμβάνοντας υπόψιν την θετική υποδοχή του Μουσολίνι από τον Τύπο, ο Χίτλερ είχε κάνει ήδη μία καλή αρχή. Ο Χίτλερ είχε επίσης το πλεονέκτημα ότι το ναζιστικό κόμμα του απολάμβανε ευρεία αποδοχή στις κάλπες στα μέσα της δεκαετίας του 1920 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1930.
Aλλά στο σύνολό του ο Τύπος σχολίαζε την άνοδο του Χίτλερ σαν ένα «ανέκδοτο». «Ήταν ένας παράλογος άνδρας που στρίγκλιζε και η φιγούρα του παρέπεμπε συχνά στον Τσάρλι Τσάπλιν, σύμφωνα με το Newsweek. «Ήταν ένας φλύαρος και ανασφαλής τύπος» ανέφερε το Cosmopolitan.
Όταν το κόμμα του Χίτλερ κέρδισε επιρροή στο Κοινοβούλιο, ακόμη κι όταν έγινε καγκελάριος της Γερμανίας, το 1933, πολλά αμερικανικά μέσα ενημέρωσης έκριναν ότι θα έπρεπε είτε να βάλει τέλος στο παλιό κατεστημένο είτε ότι θα έπρεπε να γίνει πιο μετριοπαθής. «Οι οπαδοί του ήταν ευαίσθητοι ψηφοφόροι που εξαπατήθηκαν από έναν δήθεν ριζοσπάστη κομπογιαννίτη» υποστήριζε η Washington Post .
Οι New York Times έγραψαν ότι μετά το διορισμό του Χίτλερ στη γερμανική καγκελαρία, η μόνη του επιτυχία θα ήταν το γεγονός ότι θα άφηνε έκθετο το γερμανικό δημόσιο στη ματαιότητα της προσωπικότητάς του.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, ο αμερικανικός Τύπος έτεινε να καταδικάζει τον Χίτλερ για τον αντισημιτισμό, αλλά υπήρχαν αρκετές εξαιρέσεις.
Πηγή: John Broich, Business Insider.