Για ανεπάρκεια του νομοθετικού πλαισίου όσον αφορά στις γυναίκες που έχουν πέσει θύματα βιασμού σε Ελλάδα και Βέλγιο κάνει λόγο σε δημοσίευμά του ο Guardian.
«Από το Βέλγιο μέχρι το Μπαχρέιν, ο βιασμός εξακολουθεί να θεωρείται περισσότερο ηθικό έγκλημα παρά έγκλημα βίας, με τους καταδικασθέντες βιαστές να μπορούν να γλιτώσουν την ποινή, είτε με το να παντρευτούν τα θύματά τους είτε με το να καταλήξουν σε συμβιβαστική συμφωνία με αυτά, σύμφωνα με μια ανησυχητική ανάλυση των παγκόσμιων νόμων για τη σεξουαλική βία», αναφέρεται στο εν λόγω δημοσίευμα.
Ο Guardian επικαλείται μία νέα μελέτη του διεθνούς οργανισμού υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών, Equality Now η οποία καταγράφει τις χώρες όπου οι νόμοι δεν υπερασπίζονται επαρκώς τις γυναίκες - θύματα βιασμού και επιτρέπουν σε βιαστές να παραμείνουν ελεύθεροι, αν παντρευτούν τα θύματά τους ή αν οι κοπέλες «κριθούν πολύ νεαρές για να συναινέσουν».
Βάσει των ευρημάτων της εν λόγω μελέτης, σε Ελλάδα, Σερβία, Ρωσία και Ταϊλάνδη, οι δράστες εξαιρούνται συχνά από την τιμωρία όταν, για παράδειγμα, το μικρής ηλικίας κορίτσι είναι καταδικασμένο σε σιωπηρή συναίνεση.
Μάλιστα, ο αριθμός των γυναικών ανά τον κόσμο που έχουν γνωρίσει την πικρή εμπειρία του βιασμού είναι απογοητευτικός καθώς στο 35% διαμορφώνεται το ποσοστό που έχει υποστεί ψυχική ή σωματική κακοποίηση. Ένα στα δέκα κορίτσια( ή 120 εκατομμύρια παιδιά, σε καθαρά νούμερα) έχουν έρθει αντιμέτωπα με μη ηθελημένη συμμετοχή σε σεξουαλικές πράξεις.
Ο βιασμός γυναίκας ή κοριτσιού από τον σύζυγο δεν συνιστά παράνομη πράξη σύμφωνα με 10 από τις 82 υπάρχουσες νομοθεσίες των 73 χωρών των Ηνωμένων Εθνών που συμμετείχαν στην έρευνα.
Η διευθύντρια του Equality Now, Αντόνια Κίρκλαντ, σχολιάζοντας τα απογοητευτικά ευρήματα αναφέρει: «Οι γυναίκες δεν αντιμετωπίζονται από τον νόμο ισάξια με τους άντρες. Καλούμε τις κυβερνήσεις να επανεξετάσουν το νομικό τους σύστημα και τις πολιτικές απέναντι στη σεξουαλική βία».
Σύμφωνα με την ίδια, από τους χειρότερους νόμους είναι εκείνοι που επιτρέπουν στους βιαστές ή δράστες σεξουαλικών αδικημάτων, να διαφύγουν της τιμωρίας αν συμφωνήσουν να παντρευτούν τα θύματά τους.
Η Κίρκλαντ έφερε ως παράδειγμα την υπόθεση της Aμίνα Φιλάλι, που συγκλόνισε το Μαρόκο, προκαλώντας διαδηλώσεις που οδήγησαν στην αλλαγή του νόμου το 2014.
Η 16χρονη Φιλάλι, αυτοκτόνησε αφότου εξαναγκάστηκε να παντρευτεί τον βιαστή της. Επίσης, η έρευνα υπό τον τίτλο «The World's Shame: the Global Rape Epidemic» που διεξήχθη υπό την αιγίδα του Διεθνούς Δικηγορικού Συλλόγου, διαπίστωσε πως οι κυρώσεις που επιβάλλονται για το σεξ επί πληρωμή με ανήλικους μπορεί να είναι σημαντικά μικρότερες σε σχέση με τις ποινές που επιβάλλονται σε άλλες μορφές παιδικού βιασμού.
Για παράδειγμα, στην Ινδονησία η αποπλάνηση ανηλίκου τιμωρείται με ποινή έως και 15 χρόνια, ενώ το σεξ επί πληρωμή με ανήλικο τιμωρείται με μόλις μέχρι 5 χρόνια.
Σε 15 από τα 82 συστήματα δικαιοσύνης που εξετάστηκαν, μεταξύ των οποίων εκείνα του Βελγίου, της Ολλανδίας, του Λουξεμβούργου, της Ιορδανίας, της Νιγηρίας, του Πακιστάν, του Αφγανιστάν, και της Υεμένης, ο βιασμός αντιμετωπίζεται ως ζήτημα ηθικής παρά βίας.
Η έρευνα επισημαίνει τους νόμους ή τις πρακτικές που αναστέλλουν τη διερεύνηση υποθέσεων σεξουαλικής βίας και απαιτούν την ύπαρξη μαρτύρων και άλλων «υπερβολικά δύσκολων αποδείξεων», σε χώρες όπως η Ισπανία, το Λουξεμβούργο και το Μαρόκο. Τονίζει πως τέτοιοι νόμοι δίνουν τη δυνατότητα στους δικαστές να μειώσουν ποινές ή να δεχθούν στοιχεία, επιτρέποντας τους να επηρεαστούν από στερεότυπα γύρω από τη συμπεριφορά των θυμάτων.
Η οργάνωση Equality Now θα υποβάλει αναφορά (petition) στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, τον Ιούνιο, ζητώντας να αλλάξουν οι σχετικοί νόμοι.
Η έκθεση της αναγνωρίζει τέλος ότι η σεξουαλική βία ασκείται επίσης σε βάρος αγοριών και ανδρών, αλλά επικεντρώνεται στις γυναίκες και τα κορίτσια επειδή οι περισσότεροι δράστες είναι άνδρες και πολλοί νόμοι περιέχουν ρητή διάκριση εις βάρος των γυναικών.