«Η κόλαση είναι μια φριχτή, ασφυκτική αίθουσα αναμονής όπου γιγάντιοι τερματικοί δέκτες διαφημίζουν τις ανέσεις του παραδείσου», έγραφε κάποιος μαθητής σε εκείνες τις συλλογές εκθέσεων που εκδόθηκαν μέσα στην δεκαετία του 1990. Αυτό θύμισε το χτεσινό σήριαλ «η κάθαρση», που σκηνοθετήθηκε από την εξουσία για τις ανάγκες του καθημερινού επικοινωνιακού της πολέμου: Ένα πραγματικό σκάνδαλο, και μια διαχείριση από την κυβέρνηση που το μεταβάλει σε φιξιόν, μήπως και βγει από το αδιέξοδο της. Μια πολιτική του βούρκου, που δηλητηριάζει τον δημόσιο βίο, και αποσκοπεί στο να εθίσει το φιλοθεάμον κοινό σε επιλεκτικές εικονικές πολιτικές εκτελέσεις.
Διόλου τυχαία, χθες οι Χρυσαυγίτες ανέλαβαν ρόλο ακροδεξιού εξαπτέρυγου της «κάθαρσης», καθώς η γενική απαξίωση που η τελευταία παράγει δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για το αφήγημα τους, ότι μια «βρωμιάρα δημοκρατία» κλείνει τα τίμια, αδιάφθορα, λαϊκά παιδιά στη φυλακή.
Κατά τα λοιπά, είναι καλύτερο να κοιτάει κανείς την εικόνα απ′ έξω: Μια χώρα που αποδομείται γεωπολιτικά, και μια εξουσία που προτιμάει να βυθίζει στρουθοκαμηλοειδώς το κεφάλι της στο βάλτο του εμφυλιακού μας συνδρόμου· και ένας πολιτικός κόσμος αλληλοφωνασκούντων, που χτες πλακώθηκαν για όλα εκτός από τα ουσιώδη: Γιατί η φαρμακευτική δαπάνη από εργαλείο έμμεσης χρηματοδότησης της εγχώριας παραγωγής έγινε με την εμπλοκή των πολυεθνικών προνομιακό πεδίο για την παραγωγή μαύρου πολιτικού χρήματος;
Γιατί συζητούμε μόνο πως βγαίνει το μαύρο πολιτικό χρήμα και όχι το που καταλήγει να χρησιμοποιείται; Πως οι πολυεθνικές κερδοσκοπούν πάνω στην ίαση προωθώντας ένα υπερχημικό φαρμακευτικό μοντέλο που έχει άμεσες συνέπειες και πάνω στην ίδια την υγεία των ανθρώπων; Πώς καταντήσαμε έτσι, μια χώρα γριών και γερόντων, που η φαρμακευτική δαπάνη έχει μεγαλύτερη σημασία και βαρύτητα από την δαπάνη για τα σχολεία και τα νέα ζευγάρια;