Ο Λούθαρ Ούγκερερ είναι δήμαρχος της Meerane, μιας μικρής πόλης της Σαξονίας, κοντά στη Δρέσδη. Η Meerane είναι μία πόλη που αποτελεί «φωλιά των νοσταλγών του Χίτλερ», με χαρακτηριστικό παράδειγμα την ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης, τη Ντιναμό Δρέσδης. Το γήπεδό της κάθε Κυριακή γεμίζει με ακροδεξιούς.
Ο Ούγκερερ από την εκλογή του έθεσε ως βασικό στόχο την παγίωση του δεξιού εξτρεμισμού και τον αφανισμό ρατσιστικών επιθέσεων. Μάλιστα, δείχνει να τα καταφέρνει, αν αναλογιστεί κανείς, ότι στην πόλη του, το εθνικιστικό κόμμα της Γερμανίας, το NPD, είναι πολιτικά νεκρό. Σύμφωνα με πληροφορίες από την γερμανική έκδοση της Huffpost, τα τελευταία εννέα χρόνια, το μόνο που έχει καταφέρει είναι να έχει κρατήσει δυο δημοτικούς σύμβουλους κι ένα πολιτικό γραφείο.
Ο αγώνας του Ούγκερερ δεν ήταν εύκολος, όμως, από την αρχή.
Ήταν 1 Νοεμβρίου του 2015 όταν τρένο με 700 μετανάστες έφτασε στο σταθμό της πόλης. Εκατοντάδες κάτοικοι προσπάθησαν να τους εμποδίσουν. Εκεί βρισκόταν και ο δήμαρχος, o οποίος ήταν εκεί για να τους καλωσορίσει.
Οι διαδηλωτές τον αποκαλούσαν «προδότη», ενώ απειλούσαν ακόμα και τη ζωή του. Ο δήμαρχος, που σύμφωνα με τα γερμανικά Μέσα δεν λαϊκίζει στο λόγο του, χαρακτήρισε το συμβάν ως «σκηνικό εμφυλίου πολέμου».
Σήμερα, έπειτα από τον προσωπικό αγώνα έχει καταφέρει να ενσωματώσει πλήρως 70 οι οποίοι και διαμένουν στην πόλη.
Ο Ούγκερερ παλεύει δεκαπέντε χρόνια χωρίς συμμάχους. Αφορμή είχε σταθεί ένα ακραίο περιστατικό το 2003, όπου δυσφήμισε πλήρως την πόλη. Νοσταλγοί του Χίτλερ είχαν μαζευτεί την ημέρα των γενεθλίων του για να τον τιμήσουν. Στην προσπάθειά του να καταγράψει κάποια πλάνα, ένας δημοσιογράφος χτυπήθηκε προκαλώντας τη δημόσια οργή. Ο Ούγκερερ αποφάσισε να δώσει τέλος σε αυτά τα ειδεχθή φαινόμενα και μέχρι να το καταφέρει πέρασε πολλά: Απειλές για τον ίδιο και την οικογένειά του, τραμπουκισμοί, φθορές στην περιουσία του. «Παίζουμε το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι», έλεγε ενώ βρισκόταν στα μέσα της προσπάθειας. Όπως γράφει το σχετικό ρεπορτάζ δεν σκέφτηκε ποτέ να παραιτηθεί.
Πρόσφατα ένας κάτοικος της πόλης επισκέφτηκε το γραφείο του. Έδειξε μετανιωμένος που τρία χρόνια πριν διαδήλωνε κατά των προσφύγων και τον είχε επισκεφτεί για να του επιτεθεί.
Ο δήμαρχος φαντάζει δικαιωμένος. Ωστόσο, δικαιωμένοι είναι οι ίδιοι οι πρόσφυγες οι οποίοι στάθηκαν τυχεροί και μπορούν να απολαμβάνουν μία κανονική καθημερινότητα.
Στην Ελλάδα έχουμε επίσης ένα παράδειγμα δημάρχου αλλά και ένα παράδειγμα μικρής κοινωνίας που προσέφερε φιλοξενία και αλληλεγγύη σε 50 πρόσφυγες από τη Συρία. Η κ. Μαρία Καμμά- Αλιφέρη, δήμαρχος της Τήλου, από κοινού με τους κατοίκους του νησιού αποτελούν φωτεινό παράδειγμα εξίσου.
(Με πληροφορίες από τη γερμανική έκδοση της HuffPost)