Υπάρχει μέλλον για τον Μακρόν στο σημερινό πολυπολικό κόσμο;

Ενώ η Ευρώπη βρίσκεται σε δύσκολη θέση, ο Μακρόν αρπάζει την ευκαιρία ώστε να ανακηρυχθεί ο νούμερο ένα ηγέτης στην Ευρώπη.
Ο Μακρόν με φόντο τον Ντε Γκώλ
Ο Μακρόν με φόντο τον Ντε Γκώλ
Vincent Kessler / Reuters

Διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το αφιέρωμα του περιοδικού «The New Yorker’» για το Γάλλο Πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν, όπου η συντάκτης Lauren Collins ουσιαστικά αναρωτιέται για το μέλλον και το ρόλο του στη σημερινή εποχή. Το αφιέρωμα συνόδευαν δυο φωτογραφίες του Γάλλου προέδρου. Η πρώτη με τον Μακρόν στο προεδρικό μέγαρο των Ηλυσίων και η δεύτερη από το μακρινό 2006, όταν ο Μακρόν είχε επισκεφτεί τις ΗΠΑ συμμετέχοντας σε πρόγραμμα του think tank German Marshall Fund (το οποίο ιδρύθηκε το 1972 με σκοπό να προάγει τις σχέσεις ΗΠΑ και γηραιάς ηπείρου ως συνέχεια του σχεδίου Μάρσαλ).

Σύμφωνα με τη Lauren Collins, ο Μακρόν είναι ό,τι πιο προοδευτικό έχει να επιδείξει αυτή τη στιγμή η Ευρώπη παρά τα εσωτερικά προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζει και τη νίκη του Εθνικού Συναγερμού της Μαρί Λεπέν στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Από την εκλογή του, το 2017, έχει αναδειχθεί ως ο ισχυρότερος υποστηρικτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο πιο ισχυρός υπερασπιστής του παγκόσμιου προοδευτισμού, αναφέρει χαρακτηριστικά η Collins χαρακτριστικά. Ενισχύει μάλιστα την άποψή της αυτή γράφοντας ότι, μετά την εκλογή Τραμπ, την οποία ακόμη φαίνεται να μη μπορεί να διαχειριστεί η δημοκρατική πτέρυγα των ΗΠΑ και μεγάλη μερίδα των αντίστοιχων ΜΜΕ (αυτό είναι δικό μου σχόλιο), ο Μακρόν είναι ο ηγέτης του ελεύθερου κόσμου. Έναν τίτλο που παραδοσιακά έφερε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, αλλά μετά τη συνταξιοδότηση Ομπάμα και την εκλογή Τραμπ, αναζητείται ο κατάλληλος υποψήφιος.

Μια και ομιλούμε λοιπόν για τον ηγέτη του ελεύθερου κόσμου, ένα τίτλο που φαίνεται ότι χάρισαν στον Εμμανουέλ Μακρόν και οι New York Times μετά την ομιλία του στο οικονομικό φόρουμ του Νταβός, τον Ιανουάριο του 2018. Προσωπικά,όμως, θυμάμαι ότι η ίδια ακριβώς προσπάθεια, να χαρακτηριστεί κάποιος ως ηγέτης του ελεύθερου κόσμου, είχε ξεκινήσει από διάφορα ΜΜΕ κατά το τελευταίο ταξίδι του Μπάρακ Ομπάμα ως κουτσή χήνα (έτσι αποκαλούν οι Αμερικάνοι τον εκάστοτε απερχόμενο πρόεδρο) το Νοέμβριο του 2016. Τότε, ο απερχόμενος Αμερικανός πρόεδρος είχε πραγματοποιήσει το τελευταίο του ταξίδι στην Ευρώπη. Αρχικά βρέθηκε στην Ελλάδα, μια επίσκεψη για λόγους υστεροφημίας και στη συνέχεια στη Γερμανία για να δώσει το δαχτυλίδι της διαδοχής στην Άνγκελα Μέρκελ. Το άστρο της Καγκελαρίου όμως έσβησε γρήγορα και ως διάττοντας αστέρας ξεπετάχτηκε εκείνο του Εμμανουέλ Μακρόν, ο οποίος παρουσιάστηκε ως ο τρίτος δρόμος. Το κόμμα που απευθύνεται αποκλειστικά στο κέντρο και απορρίπτει τον λαϊκισμό από δεξιά και η αριστερά. Η άνοδος του στην εξουσία υποστηρίχθηκε από την πτώση Ολάντ και γενικά των σοσιαλιστών στην Ευρώπη, που είχαν καταντήσει το μπαστούνι των φιλελεύθερων πολιτικών. Παρά το γεγονός ότι ο Μακρόν ήταν ένας μάλλον αποτυχημένος Υπουργός της κυβέρνησης Ολάντ, ο ίδιος με την αρωγή των γαλλικών ΜΜΕ που δεν επιθυμούσαν τη Λεπέν στη προεδρία, κέρδισε τις εκλογές του 2017 και έκτοτε παρουσιάστηκε ως η μοναδική λύση για την Ευρώπη.

Αν και επλήγη από το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, γεγονός που αποτυπώθηκε στην κάλπη των ευρωεκλογών, ο Εμμανουέλ φαίνεται ότι εκμεταλλεύεται με μακιαβελική δεξιοτεχνία τις αδυναμίες της Γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ και την έλλειψη ενιαίας αμυντικής πολιτικής της γηραιάς ηπείρου για να προωθήσει το προφίλ που επιθυμεί για τον εαυτό του.

Η δήλωση του κατά τη διάρκεια της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής, όπου οι Ευρωπαίοι ηγέτες συζητούσαν τα αντίποινα για τη στάση της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ είναι ενδεικτική. «Εγώ Αλέξη δεν έχω αντίρρηση. Ακόμα κι αν μου ζητήσεις φρεγάτες να έρθουν να περιπολούν την περιοχή, θα το κάνω. Αλλά πρέπει όλοι να το γνωρίζουν ότι αποφασίζουμε κυρώσεις και πρέπει αφού το αποφασίζουμε να το υλοποιήσουμε» είπε απευθυνόμενος στον Έλληνα Πρωθυπουργό δείχνοντας ότι επιθυμεί να διαφέρει από τους υπόλοιπους.

Εξάλλου τη συγκεκριμένη τακτική, ότι αυτός διαφέρει, ακολούθησε εξ αρχής όταν τον Ιούλιο του 2017, λίγους μόνο μήνες από την εκλογή του στην προεδρία της χώρας, κάλεσε τον Αμερικανό πρόεδρο Ν.Τραμπ στο Παρίσι για τον εορτασμό της εθνικής εορτής της Γαλλίας. Ο Τραμπ είχε αποδεχθεί την πρόσκληση και έκτοτε ο Γάλλος πρόεδρος θέλησε να διατηρήσει την εικόνα της καλής σχέσης του ίδιου με την αμερικάνικη ηγεσία, εκμεταλλευόμενος τις κακές σχέσεις του Τραμπ με τη Γερμανία και το άγχος της Βρετανίας να ελέγξει το επερχόμενο brexit.

O Mακρόν, λοιπόν, ο αγαπημένος των Γάλλων εφοπλιστών, έβαλε πλώρη για την αρχηγία της κατακερματισμένης Ευρώπης, το ρόλο της οποίας ο Τραμπ αρνείται να δει, στοχεύοντας στην Ασία. Και ο μόνος τρόπος για να το επιτύχει αυτό είναι να αναλάβει το ρόλο του δήθεν συμβουλάτορα ή γιατί όχι, του ειρηνοποιού. Καθώς οι σχέσεις ΗΠΑ - Ιράν βρίσκονται σε κρίσιμη καμπή και ενώ αναμένουμε τη σύνοδο των G20 στην Οσάκα της Ιαπωνίας, ο Γάλλος πρόεδρος προσπαθεί να διαδραματίσει διαμεσολαβητικό ρόλο στην αντιπαράθεση τους, παραμένοντας αξιόπιστος συνομιλητής των δύο πλευρών, αλλά και της Ρωσίας που παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς τις εξελίξεις λόγω του ενδιαφέροντός της για τη Τεχεράνη. Προσπαθώντας να κρατήσει τις ισορροπίες, ο Γάλλος πρωθυπουργός Εντουάρ Φιλίπ συναντήθηκε στη Χάβρη με τον Ρώσο ΥΠΕΞ Σέργκει Λαβρόφ και αντάλλαξαν απόψεις για τους χειρισμούς στο ζήτημα των πυρηνικών του Ιράν. Την ίδια ώρα ο διπλωματικός σύμβουλος του Μακρόν βρισκόταν στην Τεχεράνη για συνομιλίες με την ιρανική ηγεσία. Τη γνώση και τις πληροφορίες που θα αποκομίσουν οι δυο έμπειροι πολιτικοί, θα χρησιμοποιήσει ο Μακρόν κατά τη διάρκεια της συνάντησής του με τον Αμερικανό πρόεδρο Τραμπ όπου θα αναλάβει τον ευγενικό ρόλο του ειρηνοποιού ανάμεσα στις δυο πλευρές.

Ενώ η Ευρώπη βρίσκεται σε δύσκολη θέση, καθώς προσπαθεί να συμβιβάσει την άνοδο του λαϊκισμού με την ανάγκη αντιμετώπισης της μετανάστευσης κρίσης, της κλιματικής αλλαγής, της ψηφιακής επανάστασης και ενός brexit που χρονίζει, ο Μακρόν αρπάζει την ευκαιρία να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τις αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας ώστε να ανακηρυχθεί ο νούμερο ένα ηγέτης στην Ευρώπη. Καθώς μάλιστα βιώνουμε μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από έλλειψη πολιτικής ηγεσίας και καταλλήλων πολιτικών σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι πολύ πιθανό να το καταφέρει. Ας μη λησμονούμε πως στους τυφλούς, ο μονόφθαλμος κυριαρχεί.

Πρώτη δημοσίευση στο Geopolitics & Daily News

Δημοφιλή