Στην επιστημονική έρευνα όσον αφορά στο θέμα της ύπαρξης εξωγήινης ζωής, η επικρατούσα άποψη είναι πως, για να συμβεί κάτι τέτοιο, μάλλον θα απαιτούνται πλανήτες- «κλώνοι» της Γης. Ωστόσο, επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Σικάγο και του Penn State (Pennsylvania State University) αμφισβητούν αυτή την προσέγγιση.
Γενικότερα μιλώντας, η επιστημονική κοινότητα κατά κανόνα θεωρούσε ότι πλανήτες που καλύπτονται από ωκεανούς δεν θα μπορούσαν να υποστηρίξουν τον «κύκλο» ορυκτών και αερίων που διατηρεί το κλίμα σταθερό στη Γη, και ως εκ τούτου δεν θα ήταν «φιλικοί» προς τη ζωή. Ωστόσο, σύμφωνα με τη συγκεκριμένη έρευνα, η οποία δημοσιεύτηκε στις 31 Αυγούστου στο The Astrophysical Journal, πλανήτες- «υδάτινοι κόσμοι» θα μπορούσαν να παραμένουν εντός της θεωρούμενης ως «σωστής» ζώνης για την εμφάνιση ζωής για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από ό,τι πιστευόταν προηγουμένως. Το συμπέρασμα αυτό προέκυψε από πάνω από 1.000 προσομοιώσεις.
«Αυτό πραγματικά αντιστέκεται στην ιδέα ότι χρειάζεσαι έναν κλώνο της Γης- δηλαδή έναν πλανήτη με στεριά και έναν ρηχό ωκεανό» είπε ο Έντουϊν Κάιτ, επίκουρος καθηγητής γεωφυσικών επιστημών στο Uchicago και επικεφαλής συντάκτης της έρευνας.
Καθώς τα τηλεσκόπια βελτιώνονται, οι επιστήμονες ανακαλύπτουν όλο και περισσότερους πλανήτες σε τροχιά γύρω από από άστρα (εξωπλανήτες). Τέτοιου είδους ανακαλύψεις οδηγούν σε νέες έρευνες πάνω στο πώς η ζωή θα μπορούσε να επιβιώνει σε άλλους πλανήτες, κάποιοι εκ των οποίων είναι πολύ διαφορετικοί από τη Γη- και κάποιοι μπορεί να καλύπτονται από όγκους νερού, βάθους εκατοντάδων χιλιομέτρων.
Δεδομένου του ότι η ζωή χρειάζεται μεγάλο χρονικό διάστημα για να εξελιχθεί, και επειδή το φως και η θερμότητα σε πλανήτες μπορεί να αλλάζουν καθώς τα άστρα γηράσκουν, οι επιστήμονες συνήθως αναζητούν πλανήτες που έχουν τόσο νερό όσο και και τρόπους να κρατούν τα κλίματά τους σταθερά με το πέρασμα του χρόνου. Η κύρια μέθοδος που γνωρίζουμε είναι αυτή που «χρησιμοποιεί» η Γη. Σε βάθος χρόνου, ο πλανήτης μας ψυχραίνεται «τραβώντας» αέρια θερμοκηπίου σε ορυκτά και θερμαίνεται απελευθερώνοντάς τα μέσω ηφαιστείων.
Ωστόσο, το μοντέλο αυτό δεν μπορεί να λειτουργεί σε ένα ωκεάνιο πλανήτη, και οι ερευνητές ασχολήθηκαν με το ερώτημα εάν υπάρχει άλλος τρόπος. Για αυτό, έστησαν μια προσομοίωση με χιλιάδες πλανήτες (οι οποίοι δημιουργούνταν τυχαία) και παρακολούθησαν την εξέλιξη των κλιμάτων τους μέσα σε διάστημα δισεκατομμυρίων ετών. Η έκπληξη για τους επιστήμονες ήταν πως πολλοί από αυτούς παρέμεναν σταθεροί για πάνω από ένα δισεκατομμύριο χρόνια- απλά και μόνο από τύχη. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις τους, επρόκειτο για ποσοστό περίπου 10%.
Οι πλανήτες αυτοί βρίσκονται στις σωστές θέσεις γύρω από τα άστρα τους, και τυχαίνει να έχουν τις σωστές ποσότητες άνθρακα. Επίσης, στους ωκεανούς δεν έχουν διαλυθεί ποσότητες ορυκτών και στοιχείων από τον φλοιό που θα τραβούσαν το διοξείδιο του άνθρακα από την ατμόσφαιρα. Έχουν αρκετό νερό εξαρχής, και ο κύκλος του άνθρακα πραγματοποιείται μόνο μεταξύ της ατμόσφαιρας και του ωκεανού, που, στις σωστές συγκεντρώσεις, επαρκούν για να κρατήσουν τα πράγματα σταθερά.
Στις προσομοιώσεις χρησιμοποιήθηκαν άστρα σαν τον Ήλιο, αλλά η έρευνα απέδωσε αποτελέσματα και για τους «κόκκινους νάνους»: Πλανήτες σε συστήματα με τέτοια άστρα θεωρούνται καλοί υποψήφιοι για παρουσία ζωής, επειδή αυτά τα άστρα γίνονται φωτεινότερα πολύ πιο αργά από τον Ήλιο- δίνοντας στη ζωή μεγαλύτερο χρονικό περιθώριο για να ξεκινήσει. Οι ίδιες συνθήκες που παρουσιάστηκαν στο σχετικό paper θα μπορούσαν να ισχύουν και για πλανήτες γύρω από «κόκκινους νάνους»: Θεωρητικά, το μόνο που χρειάζεται είναι το σταθερό φως ενός άστρου.