Ο σπουδαίος τραγουδοποιός μας Διονύσης Σαββόπουλος, εξέδωσε το «Μην πετάξεις τίποτα», ήδη το 1994. Πολιτικό το πρόβλημα στον τόπο μας τότε, πολιτικό ακόμη σήμερα! Η μόνιμη αντιμαχία λαού και «πολιτικού συστήματος», ο οποίος αντιλαμβάνεται πλήρως τις μεθοδεύσεις των κρατούντων… και γι’ αυτό 200 χρόνια τώρα συνέχεια δυσπιστεί, όχι μόνο για τις προθέσεις ή τα «λόγια» αλλά και τα έργα τους. Αν δεν εντάξουμε την κοινωνία στην πολιτική όπως παραδοσιακά είχαμε μέχρι το 1831, δεν έχουμε μέλλον. Τελειώσαμε ως Ελληνικό έθνος-πολιτισμός!
«… Κλείνει τώρα ο κύκλος κι είναι ο θάνατος πολύς, θάνατος στη μέση της ζωής και πονώ για σένα που ήρθε η ώρα να το δεις, δόξα είν᾿ η ευθύνη της δικής μας αλλαγής. …». Η τέχνη του Σαββόπουλου προέβλεψε ξεκάθαρα τα μελλούμενα. Οι διαχειριστές της εξουσίας δεν το βλέπουν 27 χρόνια μετά; ή μήπως δεν κατάλαβαν, έστω τα περί «ωφελιμιστικής αποτελεσματικότητας», που έμαθαν στα δυτικά εφησυχαστήρια όπου σπούδασαν;
Με αυτήν ως κριτήριο της κριτικής τους σκέψης απεμπόλησαν το δροσερό αεράκι του πολιτισμού μας, της «αγαπητικής κοινωνίας των σχέσεων». Το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα στην Σαντορίνη δεν αξίζει τίποτα, αν δεν αγαπάς έναν Άνθρωπο, αν δεν έχεις έναν Φίλο. Πανανθρώπινη αλήθεια, η οποία όμως, δεν αγοράζεται με κεφαλαιακό σούπερ-κέρδος από χρηματιστηριακά «προϊόντα», στο οποίο κολυμπάνε οι billionaires…
Οι καταστροφικές πυρκαγιές, οι οποίες την ώρα που γράφονται αυτές οι λέξεις καίνε ακόμη, «… θάνατος στη μέση της ζωής…», ανέδειξαν για άλλη μια φορά την ανεπάρκεια της «κρατικής άμυνας» της πατρίδας μας.
Η γνώση υπάρχει. Το ανθρώπινο δυναμικό υπάρχει. Τα μέσα εν πολλοίς υπάρχουν. Η διάθεση των νοικοκυραίων-πολιτών είναι δεδομένη, παρά την δικαιολογημένη δυσπιστία τους στις αναξιόπιστες de facto ηγεσίες.
Η Ομόνοια και Εθνική Συν-εννόηση, που προϋποθέτουν αλληλοσεβασμό, δεν υπάρχουν για να επιτρέψουν, επιτέλους, την οργάνωση των διαθέσιμων πόρων στα μέτρα των αναγκών μας, από εμάς τους ίδιους, για την Ελλάδα που θα αφήσουμε στα παιδιά μας και σε όποιον άλλο Φιλέλληνα.
Ως «Εθνική» εννοώ πάντα τον πολιτισμό (αιτία και σκοπό μη-ατομοκεντρικής ύπαρξης-συνύπαρξης) και τις παραδόσεις μας εκσυγχρονισμένες και προσαρμοσμένες στην ικανοποίηση των σημερινών αναγκών. Αυτές δεν μπορεί να εκφυλίζονται στην καταναλωτική ευμάρεια μόνο. Κατ’ αρχάς, πρέπει να αναφέρονται στην Α-λήθεια και Δημο-κρατία που εδώ γεννήσαμε κι είναι μέτρα της παρακμής!
Οι ηγεσίες μας, μάλλον αισθάνονται άβολα με την παράδοση της «Ελευθερίας, Ισότητας και (κυρίως) Δικαιοσύνης» μέσα κι έξω μας, οι οποίες στον δημόσιο βίο κινητοποιούν το απαράμιλλο «Ελληνικό Φιλότιμο» που πάντα μας οδήγησε σε άλματα στο διεθνές γίγνεσθαι.
Επιπλέον, λέξεις και έννοιες, σημαίνοντα και σημαινόμενα αντίστοιχα, δεν έχουν για όλους μας το ίδιο νόημα, αφού συστηματικά και με συνέπεια σχεδόν 40 χρόνια τώρα καταστρέφουν θεσμικά τον πολυτιμότερο πλούτο του έθνους=πολιτισμού μας, που είναι η Ελληνική Γλώσσα (!), η μόνη παγκοσμίως που οι λέξεις της υποδεικνύουν το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης και συνύπαρξης όπως ιστορικά εξελίσσεται από τους αρχαίους και «βυζαντινούς» προγόνους μας μέχρι σήμερα.
Δεν πειράζει, «… δόξα είναι η ευθύνη της δικής μας αλλαγής…» με την οποία θα απαιτήσουμε από τους πολιτικούς μας, επιτέλους, εθνική ενότητα για να αναστήσουμε την αξιοπρέπεια μας, βάσει ορθού λόγου και αξιόπιστης κοινωνικής πρακτικής στην διεθνή παραγωγή μας.
Τρόποι υπάρχουν πολλοί για να ανταποκριθούν, δεν είναι της παρούσης να αναφερθώ. Απαιτούμε τα ουσιώδη, ενδεικτικά, θεσμική κατοχύρωση της διάκρισης των εξουσιών, Άμεση (με ψηφιακά συστήματα εφικτή) Δημοκρατία, με δημοψηφίσματα και στόχο το Αριστοτελικό, «πολίτης, οπλίτης μετέχων κρίσεως και αρχής και πραγματοποιών το μη-άρχεσθαι υπό μηδενός». Ας σημειωθεί, ότι κρίση εδώ σημαίνει σύστημα δικαιοσύνης, ενώ αρχή το σύστημα εξουσίας.
Ανεξαρτήτως αιτίων οι πυρκαγιές μπορούσαν να προβλεφθούν με βεβαιότητα! Επομένως, και να οργανωθεί έγκαιρα και έγκυρα η αποτελεσματική αντιμετώπισή τους. Η αποτυχία μας είναι εθνική! Ας το αναγνωρίσουμε κι ας εργαστούμε συνειδητά να αντιστρέψουμε την πορεία προς την αυτοκαταστροφή μας.
Νομίζω ότι οι πολυποίκιλοι κίνδυνοι που ζούμε κι αναμένουμε, επιβάλλουν επειγόντως να θεσμοθετήσουμε και να λειτουργήσουμε Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας. Θα το στελεχώσουν αξιοκρατικά οι αποδεδειγμένα άριστοι που διαθέτουμε εντός κι εκτός Ελλάδας κι ως γνωστόν θα προέρχονται από όλες τις επιστήμες, τις τέχνες και τα γράμματα.
Θα είναι πραγματικά ανεξάρτητο κομματικών επιρροών, με αρμοδιότητα να συμβουλεύει δεσμευτικά την εκτελεστική και νομοθετική μας εξουσία βάσει των επιστημονικά τεκμηριωμένων και αδέσμευτων προβλέψεών του.
Εξαιτίας της φύσης του οργάνου, το οποίο περιλαμβάνει όλες τις ειδικότητες, από διπλωμάτες και στρατιωτικούς ή σώματα ασφαλείας μέχρι φιλοσόφους, ιστορικούς και γλωσσολόγους, πληροφορικάριους και βιολόγους, γιατρούς και οικονομολόγους, αλλά και ποιητές ή καλλιτέχνες κοκ., οι προβλέψεις του θα διαμορφώνουν την στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα για να συνεχίσει να υπάρχει ως έθνος-πολιτισμός.
Υποστηρίζουμε την (αληθινή) Πολιτική, καταργούμε τους επαγγελματίες της «πολιτικής». Θεσμοθετούμε συμβουλευτικό κρατικό όργανο στρατηγικής. Απειλείται η ύπαρξή μας.
Πρέπει να επικρατήσει «κοινή» (=ανιδιοτελής) λογική! Πρέπει να χαράξουμε στρατηγική για το πού θέλουμε να πάει η χώρα. Δεν μπορεί να έχει θέση η «διχόνοια» ακόμα και τούτες τις ώρες!
Δεν μας αξίζει η ντροπή που μας αποδίδουν οι «εταίροι» μας καταργώντας την κυριαρχία μας, κάτι το οποίο προέβλεψε επίσης ακριβέστατα ο εθνικός μας ποιητής Δ. Σολωμός «… Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένα έθνη αληθινά: Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά. … » (147η στροφή του Ύμνου εις την Ελευθερία).
Μπορούμε σίγουρα. Ας είναι η τεράστια αυτή καταστροφή η αφορμή να συνεργαστούμε επιτέλους. Την πρώτη ευθύνη έχει η ηγεσία. Θα την ελέγξουμε. Αλλά κι εμείς ας κάνουμε την αυτοκριτική μας, πόσο ατομοκεντρικοί καταντήσαμε! Το οφείλουμε στο μέλλον των παιδιών μας.