Το νερό φτάνει μέχρι τα γόνατα, μπαίνει στα σπίτια, στο σχολείο, τα παιδιά παίζουν μπάσκετ στο πλημμυρισμένο γήπεδο. Αλλά κανένας δεν φαίνεται να ενοχλείται. Συμβαίνει συχνά αυτό στο νησί Ubay των Φιλιππίνων και όλοι το έχουν συνηθίσει.
Η παλίρροια εισβάλει στα σπίτια των κατοίκων του νησιού για περίπου 4 ώρες την ημέρα, πάνω από 130 ημέρες τον χρόνο. Αλλά οι κάτοικοι του νησιού αρνούνται να φύγουν, παρόλο που οι αρχές τους είπαν ότι είναι επικίνδυνο να μείνουν εκεί και τους προσφέρουν μόνιμες κατοικίες στο Bohol.
(Για ελληνικούς υπότιτλους, παρακολουθήστε το από το YouTube)
«Μου αρέσει πολύ εδώ γιατί έχει ηρεμία. Μπορούμε να τρώμε φρέσκα ψάρια και πιάνουμε όστρακα. Μπορούμε να τα πουλήσουμε αμέσως για να αγοράσουμε ρύζι. μαγειρεύουμε, τρώμε και κοιμόμαστε. Εδώ είναι το μέρος που θέλουμε να πεθάνουμε. Μας αρέσει πολύ αυτό το μέρος», λέει κάτοικος του νησιού στην κάμερα του Hatch, που έκανε ένα ντοκιμαντέρ για το βουλιαγμένο νησί με το όνομα Racing the King Tide.
Το νησί δεν πλημμύριζε πάντα. Όλα ξεκίνησαν το 2013, μετά από έναν πολύ ισχυρό σεισμό, 7,1 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ. Ο σεισμός προκάλεσε καθίζηση του εδάφους κατά ένα μέτρο.
Τώρα ερευνητές στην Ιαπωνία μελετούν το νησί για να δουν τις οικονομικές, κοινωνικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις από την υπερβολική αύξηση που επιπέδου της θάλασσας.
Αυτή η έρευνα και οι προσπάθειες της τοπικής κοινωνίας, είναι το αντικείμενο του ντοκιμαντέρ του Hatch και δίνει μια γρήγορη ματιά στο τι μπορεί να συμβεί αν το φαινόμενο εξαπλωθεί. Ειδικοί της Κλιματικής Αλλαγής προβλέπουν ότι μέχρι το 2100 τα επίπεδα της θάλασσας θα αυξηθούν παγκοσμίως από 26 μέχρι 98 εκατοστά.
Η ζωή μέσα στο νερό
Οι κάτοικοι του Ubay είναι μαθημένοι να ζουν από τη θάλασσα. Και για λόγους συναισθηματικούς, κοινωνικούς αλλά και οικονομικούς, οι κάτοικοι επιλέγουν -τουλάχιστον για την ώρα- να μην εγκαταλείψουν το νησί τους και τα σπίτια τους.
Και η ζωή συνεχίζεται: οι πωλητές της αγοράς προσαρμόζουν τους πάγκους τους, τα κατοικίδια μετακινούνται σε πλατφόρμες μπαμπού, οι σχολικές τσάντες δεν αφήνονται στο πάτωμα. Τα πόδια από τα έπιπλα τροποποιούνται και γίνονται μεγαλύτερα, και η εξωτερική μαγειρική γίνεται σε ειδικές κατασκευές για να μην σβήνει η φωτιά.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι το νερό. Το αλμυρό νερό της θάλασσας καταστρέφει τα λαχανικά, και υπάρχει ελάχιστο πόσιμο νερό. Πολλές φορές στηρίζονται στο νερό της βροχής και κάθε φορά που εξαντλούνται τα αποθέματα, τους στέλνουν από την ηπειρωτική χώρα. Τα λαχανικά είναι σπάνια και πρέπει και αυτά να τα προμηθευτούν από την ηπειρωτική χώρα.
Ο Jamero, επικεφαλής ερευνητής και υποψήφιος διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο, εξηγεί ότι αρχικά η συζήτηση για την άνοδο της στάθμης της θάλασσας επικεντρωνόταν σε ανθρώπους που φεύγουν από το «ναυαγισμένο» νησί.
«Αλλά όταν πήγα σε αυτά τα μέρη, συνάντησα κάτι εντελώς διαφορετικό. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, έχουν βρει έναν τρόπο να ζήσουν τη ζωή τους, να προσαρμοστούν, ακόμη και να απολαύσουν τις πλημμύρες», λέει.
Ο Chris Chadwick του Hatch που κατέγραψε την καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων λέει ότι εντυπωσιάστηκε από το πόσο ευπροσάρμοστοι ήταν στις νέες συνθήκες. «Το σπίτι που χρησιμοποιούσαμε ως βάση ήταν το μπροστινό δωμάτιο κάποιου, με όλα τα καθίσματα και τους μπουφέδες στηριγμένους. Μέσα σε δυόμισι ώρες το ίδιο δωμάτιο ήταν γεμάτο με νερό και ένα μωρό κολύμπαγε σε αυτό, χωρίς ίχνος φόβου».