Η φυσιογνωμία του βρικόλακα/ βαμπίρ πάντοτε ασκούσε μια ιδιαίτερη γοητεία στο φιλοθεάμον κοινό. Με βασικό πρότυπο τον Κόμη Δράκουλα του Μπραμ Στόκερ, αιώνια καταραμένου στο σκότος, αναγκασμένου να ζει από το αίμα των ζωντανών, συνδύαζε τη σκοτεινή έννοια του «τέρατος» με αυτήν μιας καταραμένης, κατάμαυρης «γοητείας» (ας μην ξεχνούμε ότι ο έρωτας παίζει τεράστιο ρόλο στην ιστορία του Δράκουλα). Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, πάντα θεωρούνταν ένα ον του σκότους, ένα πλάσμα του οποίου τα κίνητρα δεν μπορούσαν να παρερμηνευθούν: παραδοσιακά σε ιστορίες φαντασίας ήταν ο «κακός», το τέρας που έπρεπε να εξοντωθεί- και τις περισσότερες φορές η διάσταση του «τέρατος» επικρατούσε επί αυτής της «γοητείας», αν κρίνει κανείς από φιγούρες όπως ο «Νοσφεράτου» ή ο επιβλητικός μεν, πάντα δαιμονικός δε, Δράκουλας του Κρίστοφερ Λη.
Αυτό άρχισε να αλλάζει κάποια στιγμή, και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην επιτυχία που σημείωσε η κινηματογραφική μεταφορά της «Συνέντευξης Με Έναν Βρικόλακα» της Αν Ράις, τη δεκαετία του 1990. Κάπου εκεί άρχισε η στροφή, με τη φιγούρα του βαμπίρ να παραμένει τερατώδης, αλλά να γίνεται όλο και πιο γοητευτική, με έμφαση στην καταραμένη αλλά συνάμα ερωτική του διάσταση. Οι βρικόλακες είχαν αρχίσει σταδιακά να γίνονται όλο και λιγότερο...άσχημοι: τα δόντια και η υπερφυσική δύναμη άρχισαν να δίνουν τη θέση τους στην αποπλάνηση, με υπερφυσικά και μη μέσα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα υπάρχουν πολλά, και θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ένα εξ αυτών ήταν ο βραβευμένος από κοινό και κριτικούς «Δράκουλας» του Φράνσις Φορντ Κόπολα (προγενέστερος μάλιστα της «Συνέντευξης» κατά δύο χρόνια- και μάλιστα, με μια άγνωστη Μόνικα Μπελούτσι σε ρόλο «νύφης του Δράκουλα» να πλαισιώνει τον εξαιρετικό Γκάρι Όλντμαν), αλλά και άλλες ταινίες, όπως το αρκετά μεταγενέστερο «Underworld» (με την Κέιτ Μπέκινσεϊλ στον ρόλο της βαμπίρ εκτελέστριας Σελίν, που πολύ ευχαρίστως οι περισσότεροι θα αφήναμε να μας δαγκώσει) και φυσικά τα «Twilight», που, παρά την επιτυχία τους, έκαναν πολλούς να...φρίξουν, καθώς το τρομακτικό τέρας που κάποτε στοίχειωνε τις νύχτες των φίλων του horror fiction είχε εξελιχθεί σε κάτι σαφώς πιο (κατά πολλούς)....ξενέρωτο, ή η σειρά «Vampire Diaries».
Σε παρεμφερές πλαίσιο ήταν και η εξαιρετικά δημοφιλής σειρά «True Blood», αν και ομολογουμένως δεν έφτανε τα...επίπεδα των δύο τελευταίων προαναφερθέντων (μπορεί να μην ήταν δράκουλες σαν του Κρίστοφερ Λη, αλλά αυτός ο αέρας «sex and blood and rock'n'roll δεν γινόταν να μην εκτιμηθεί).
Βεβαίως, τη σημαία του...τέρατος, όλα αυτά τα χρόνια, κρατούσαν ψηλά κάποιες σειρές και ταινίες, όπως το Blade και το καλτ «Από το Σούρουπο Ως την Αυγή», που επέμεναν να απεικονίζουν τους βρικόλακες...ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ: τερατώδη, επικίνδυνα αρπακτικά του Σκότους, που δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας σχετικά με το τι είναι, τι θέλουν και πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται (αν και εκείνος ο θρυλικός χορός της Σάλμα Χάγιεκ με το φίδι θόλωνε κάπως τα χμ, νερά).
Και σταδιακά φαίνεται ότι το «τέρας» φαίνεται να αντεπιτίθεται: στο «The Strain» δεν τίθεται θέμα αμφιβολίας ή...γοητείας. Στο πρόσφατο «Dracula Unleashed» ο Δράκουλας είναι μεν μια ηρωική φυσιογνωμία που έκανε τις επιλογές του για τους λόγους του, αλλά παραμένει τέρας και το γνωρίζει, ενώ στο «Priest» και το «I Am Legend» ή το «Daybreakers» το βαμπίρ είναι ο αναμφίβολος και θανάσιμος εχθρός- ενώ μια από τις πιο δημοφιλείς σειρές της δεκαετίας του 1990 ήταν το «Buffy The Vampire Slayer» (με όλο τον...ιδιαίτερο χαρακτήρα του, οι βρικόλακες ήταν ο εχθρός, εξαιρουμένου του Angel/ Angelus). Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι δεν εξακολουθεί να υφίσταται η «σχολή» των πιο «γλυκών/ γοητευτικών» βαμπίρ («Let the Right one In», «Byzantium», «Only Lovers Left Alive» κ.α.).
Σε τελική ανάλυση, όλα είναι θέμα γούστου- και ακριβώς για αυτό, είναι ευτυχές το γεγονός ότι οι βρικόλακες του «From Dusk Till Dawn: The Series» σίγουρα δεν εντάσσονται στην κατηγορία των....μετριοπαθών. Τα βαμπίρ που αντιμετωπίζουν οι αδελφοί Γκέκο είναι όπως πρέπει να είναι: επιθετικά, τερατώδη, άσχημα (στη φυσική τους δαιμονική, ερπετόμορφη εμφάνιση- ακόμα και αυτή η Santanico Pandemonium, που αλλιώς...κολάζει και αγίους), ανελέητα και γενικότερα ψυχροί , αιμοβόροι δολοφόνοι, που είναι ξεκάθαρο το πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται.
Τα βαμπίρ επέστρεψαν λοιπόν. Και, όπως διαπιστώνουμε «από το σούρουπο ως την αυγή», έχουν αφήσει κατά μέρος τους καλούς τρόπους, τα γλυκανάλατα και τους έρωτες (αν και...κρατούν το σεξ στην εξίσωση). Και όχι, δεν μας πειράζει καθόλου μα καθόλου αυτό...
Η σειρά From Dusk till Dawn κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 17/04 και κάθε Παρασκευή στις 00.00 αποκλειστικά στο ΟΤΕ Cinema 1HD.