Το Game of Thrones μιλά για το μέλλον και όχι για το παρελθόν μας

«Παραπομπές στα σύγχρονα πολιτικά δράματα και τις ανησυχίες ενός κόσμου που εκλέγει τον Τραμπ και γοητεύεται από ηγέτες τύπου Πούτιν».
Time

«The things I do for love»- και τι δεν κάνω για την αγάπη- λέει ο Jaime Lannister την ώρα που, δίχως σύσπαση στο πρόσωπο, γκρεμίζει από τον πύργο ένα παιδί επτά ετών, που είχε γίνει, άθελά του, μάρτυρας του αιμομικτικού έρωτα με την βασίλισσα αδελφή του. Ήταν η σκηνή, στο πρώτο επεισόδιο της πρώτης σεζόν του GoT, που αιχμαλώτισε την προσοχή μας, αποκάλυψε τον χαρακτήρα της σειράς και άρχισε να χτίζει τον θρύλο της. Το γεγονός ότι στο τελευταίο επεισόδιο της όγδοης σεζόν, το αγόρι ως ανάπηρος, σοφός οικολόγος στέφεται βασιλιάς με δημοκρατική διαδικασία, δίνει, στα μάτια μου, μιαν απροσδόκητα αισιόδοξη τροπή στην πλοκή ενός τηλε-έπους, που στο μεταξύ είχε καταφέρει να γίνει το πιο σημαντικό ορόσημο του οικουμενικού ποπ πολιτισμού των ημερών μας.

Ακούω γύρω μου την απογοήτευση των οπαδών για την όγδοη χρονιά του GoT και ιδίως για το τελευταίο του επεισόδιο. Ακούω τα παράπονα για την εξέλιξη του δράματος και την μοίρα των ηρώων του- για την μετατροπή της ελευθερώτριας Daenerys, για παράδειγμα, σε φονική τύραννο. Αλλά όσοι έβλεπαν την σειρά ως μια μεγάλη πολιτική αλληγορία, ως μια προφητική παραβολή για τα δράματα του μέλλοντός μας, για έναν κόσμο οικολογικής καταστροφής, ωμής βίας και αυταρχικής, δίχως κανόνες κυριαρχίας, δεν έχουν λόγο να παραπονιούνται.

Από την πρώτη σεζόν, η σειρά είχε δώσει σε φιλοσόφους και κοινωνιολόγους την ευκαιρία να ξαναφέρουν στην επιφάνεια τον Μακιαβέλι και τον Χομπς, να ξαναμιλήσουν για την φύση της εξουσίας και τους νόμους της πολιτικής στις ανθρώπινες κοινωνίες. Στην εξέλιξη της σειράς, πολλοί διέκριναν, στις στροφές της πλοκής της, παραπομπές στα σύγχρονα πολιτικά δράματα και τις ανησυχίες ενός κόσμου που εκλέγει τον Τραμπ και γοητεύεται από ηγέτες τύπου Πούτιν. Ο Jacques Attali είχε πει πως η γοητεία της σειράς, η απήχησή της, οφείλεται στο ότι διαισθανόμαστε ότι δεν μιλά για το παρελθόν μας, αλλά για το μέλλον μας.

Αν είναι έτσι, το τέλος της σειράς μας επιτρέπει να ελπίζουμε ότι αν το μέλλον έχει πολύ αίμα, στάχτες και καταστροφή, έχει πάντως και μια μικρή αχτίδα ελπίδας. Έγραψα την φράση και αμέσως ήρθε στα αυτιά μου σχόλιο ενός νεότερου φανατικού της σειράς: Cheesy!

Έστω...