«Καμπάνια» προώθησης των ελληνικών κρασιών από το Bloomberg; Το λες και έτσι.
Σε άρθρο που δημοσιεύει το πρακτορείο, συνιστά τα ελληνικά κρασιά και προτρέπει τους αναγνώστες να βοηθήσουν την ελληνική οικονομία... πίνοντας.
«Στην παραλία, βάζω το λιθαράκι μου ώστε να δώσω ώθηση στην ελληνική οικονομία, πίνοντας ένα αναζωογονητικό Ασύρτικο, το λευκό κρασί από το ρομαντικό και ηφαιστειογενές νησί της Σαντορίνης». Έτσι ξεκινά το κέιμενό της η αρθρογράφος Elin McCoy, που ειδικεύεται στην οινογευσία. Και σπεύδει να διευκρινίσει ότι δεν το κάνει από αλτρουισμό: Τα ελληνικά κρασιά καταγράφουν ανοδική τροχιά από πλευράς ποιότητας εδώ και χρόνια και είναι καλύτερα από ποτέ παρά τα οικονομικά δεινά της χώρας, αναφέρει.
Και για όσους όσους δεν είναι τόσο φαν των ελληνικών κρασιών, έχει επιχειρήματα.
Η ίδια, αναφέρει, ερωτεύτηκε τα ελληνικά κρασιά πριν από μια δεκαετία, όταν ήταν κριτής σε έναν διαγωνισμό κρασιού στη Θεσσαλονίκη και πέρασε μια εβδομάδα δοκιμάζοντας κρασιά, βλέποντας τα αξιοθέατα και προσπαθώντας να τελειοποιήσει την προφορά της για τις ονομασίες από τις ντόπιες ποικιλίες, όπως το Αγιορείτικο (ένα όνομα κρασιού που είναι γλωσσοδέτης είναι πάντα καλό, σχολιάζει).
Σύμφωνα με την McCoy, περίπου 300 είναι οι ντόπιες ποικιλίες που υπάρχουν στην Ελλάδα, αλλά παρά την ιστορία χιλιάδων χρόνων στην οινοποιία, πολλές είχαν σχεδόν εξαφανιστεί από τα τέλη του 19ου αιώνα. Λόγω αφενός της μεγάλης φορολόγησης στην εποχή της Οθωμανική κατοχής και αφετέρου λόγω της μουσουλμανικής απαγόρευσης του αλκοόλ.
Στη συνέχεια, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, αναδείχθηκαν κάποιοι προσηλωμένοι «διασώστες» χαμένων ποικιλιών, όπως ο πρωτοπόρος Ευάγγελος Γεροβασιλείου, ο οποίος αναβίωσε το λευκό Μαλαγουζιά που όπως λέει ο μύθος, ένας καθηγητής βρήκε τον τελευταίο αμπελώνα που είχε απομείνει σε ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριό.
Η McCoy παραδίδει και ένα γρήγορο μάθημα ελληνικού κρασιού: Οι τέσσερις κύριες ποικιλίες, εκτός από τη Μαλαγουζιά, είναι άλλα δύο λευκά -το ελαφρύ και αρωματικό Μοσχοφίλερο, και το Ασύρτικο- καθώς και άλλα δύο κόκκινα -το φρουτώδες, «κομψό» Αγιωργίτικο και το στυφό Ξινόμαυρο.
Τώρα, σύμφωνα με την αρθρογράφο, η Ελλάδα βρίσκεται μέσα στη «δίνη» μιας δεύτερης δημιουργικής επανάστασης, με πολλούς ταλαντούχους νέους οινοπαραγωγούς να πειραματίζονται με τις ποικιλίες, ακόμη και με τους αφρώδεις οίνους. Τα «ανερχόμενα» λευκά είναι το Βιβιάνο από την Κρήτη και το Ρομπόλα της Κεφαλονιάς. Τα hot κόκκινα είναι το Λημνιό, μια από τις πιο παλιές ποικιλίες της Ελλάδας, και η Μαυροδάφνη, η οποία χρησιμοποιείται για να κάνει μόνο γλυκά κρασιά.