Ή αλλιώς το ξέσπασμα ενός συντάκτη από το Fusion ο οποίος προτείνει τον αυτονόητο τρόπο ώστε να μην δείχνουμε ηλίθιοι στην προσπάθειά μας να αποβιβαστούμε από το αεροπλάνο.
Το κείμενο μοιράζεται στα σόσιαλ και η αλήθεια είναι πως όλοι μας λίγο πολύ έχουμε πέσει θύματα αυτού του οποίου περιγράφει. Ή έστω θεατές. Σίγουρα, όμως έχουμε υπάρξει και θύτες. Οπότε, μιας και είναι περίοδος μετακινήσεων καθώς άρχισαν οι πρώτες καλοκαιρινές άδειες ας πούμε τα αυτονόητα αναπαράγοντας το βασικό επιχείρημα του κειμένου που υπογράφει (εμφανώς ενοχλημένος) ο κ. Hamilton Nolan.
Όπως εξηγεί η κατάσταση διαμορφώνεται πάντα ως εξής: Είμαστε σε ένα αεροπλάνο και το αεροπλάνο αυτό προσγειώνεται. Τι κάνουμε και τι θα έπρεπε να κάνουμε.
Έστω ότι βρισκόμαστε στη σειρά 15 ή 20. Αυτό σημαίνει πως θα χρειαστούν σίγουρα έως και 5 λεπτά μέχρι να αποβιβαστούμε. Δεν έχει κανένα νόημα να σηκωθούμε και να καθόμαστε όρθιοι. Πρώτα θα αποβιβαστούν οι πρώτες σειρές και αναλόγως με το πόσο γρήγοροι είναι θα έρθει και η σειρά μας. Είναι αλήθεια πως δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να σηκωθούμε και να περιμένουμε όρθιοι στο διάδρομο αφού δεν πρόκειται να πάμε πουθενά για τα επόμενα λεπτά.
Όλοι μας άλλωστε έχουμε ενοχληθεί από τέτοιου είδους συμπεριφορά στα κατά καιρούς ταξίδια μας. Ειδικά μάλιστα εάν βρισκόμαστε στη θέση εκείνη από την πλευρά του διαδρόμου και ο διπλανός μας μάς κάνει νοήματα να σηκωθούμε (επιτέλους). Ο διπλανός μας έχει άδικο. Το λογικό είναι να περιμένουμε να έρθει η σειρά μας και όχι να κάτσουμε στο διάδρομο και να περιμένουμε όρθιοι τη σειρά μας.
Ούτως ή άλλως θα σηκωθούμε κάποια στιγμή, θα πάρουμε τα πράγματά μας και θα αποβιβαστούμε.
Τώρα, ας σκεφτούμε τι συμβαίνει και όταν φτάνει το καράβι - στο οποίο βρισκόμαστε κάθε καλοκαίρι - στον προορισμό του και καλούν τους οδηγούς να πάνε στο γκαράζ. Ενός λεπτού σιγή λοιπόν για την αναμονή σε σκάλες,διαδρομούς αλλά και γκαράζ για τους πιο γρήγορους που θαρρούν πως έτσι, με όλα τα μπαγκάζια τους αγκαλιά, θα κατέβουν γρηγορότερα από ολους τους υπόλοιπους.