Όπως φαίνεται, στο σημερινό Μανχάταν, των επιχειρηματιών και των εκατομμυριούχων, το να είναι μια γυναίκα καλή σύζυγος εκτιμάται και, μάλιστα, αμοίβεται πολύ καλά.
Η Wednesday Martin, ερευνήτρια και συγγραφέας, άρχισε να μελετάει τις γυναίκες της περιοχής, όταν μετακόμισε εκεί, για να είναι κοντά στους συγγενείς της και να έχει πρόσβαση σε καλύτερες εκπαιδευτικές δυνατότητες.
Εμβαθύνοντας την έρευνα της, κυρίως στο βορειοανατολικό (Upper East Side) τμήμα της περιοχής, ανακάλυψε μια ιδιότυπη πραγματικότητα που διαμορφώνεται, μεταξύ των οικογενειών που κατοικούν στις ακριβές επαύλεις.
Οι άνδρες, από την πλευρά τους, είναι εκείνοι που διασφαλίζουν τους οικονομικούς πόρους της οικογένειας, ενασχολούμενοι με επενδυτικά κεφάλαια και μεγάλες εταιρίες, ενώ οι γυναίκες δεν εργάζονταν εκτός του σπιτιού.
Αντιθέτως, ξοδεύουν πολύ χρόνο καθημερινώς κάνοντας γυμναστική και ενασχολούμενες «εντατικά» με τα παιδιά, ώστε να διασφαλίσουν πως τα παιδιά, σαν έρθει η ώρα για την κάθε περίπτωση, θα καταφέρουν να εισαχθούν στα καλύτερα πανεπιστήμια.
Όπως δείχνει και ο χάρτης που ακολουθεί, είναι όντως γεγονός πως παρατηρούνται υψηλά ποσοστά ανεργίας για τις γυναίκες στις συγκεκριμένες συνοικίες (πορτοκαλί γραμμή). Αυτό έκανε μεγάλη εντύπωση στην Martin, καθώς πρόκειται για γυναίκες που έχουν πτυχία από έγκυρα πανεπιστήμια και, γενικότερα, ακαδημαϊκή κατάρτιση και, συνεπώς, προδιαγραφές να σταθούν επαγγελματικά.
Αυτό που ανακάλυψε, όμως, ως αιτία παραμονής των γυναικών στο σπίτι και αποτροπής της ενασχόλησης τους με κάποιο επάγγελμα, ήταν το μπόνους που η εκάστοτε γυναίκα είχε να λαμβάνει από τον σύζυγο της, το οποίο μάλιστα συνήθως ήταν και εγγράφως επικυρωμένο.
Το συγκεκριμένο οικονομικό μπόνους, δεν είχε μόνο να κάνει με τις οικονομικές απολαβές του άνδρα, τυχόν νέες συμφωνία και, αντίστοιχα, νέα οφέλη που θα προέκυπταν, αλλά ακόμη περισσότερο, σχετίζονταν με την «επίδοση» της ίδιας της συζύγου: πόσο καλά διαχειρίζεται τα οικονομικά του σπιτιού, πως τα παιδιά τα πήγαιναν στο σχολείο και εάν συνέβαλε η μητέρα με τέτοιο τρόπο, ώστε να διασφαλίσουν μια θέση σε ένα καλό ακαδημαϊκό ίδρυμα.
Στο τέλος του χρόνου, όπως ακριβώς κάθε εργαζόμενος, η γυναίκα λαμβάνει το μπόνους της, ανάλογα με τις δικές της επιδόσεις.
Όπως αναφέρεται στην έρευνα της συγγραφέως, τα μπόνους αυτά είναι που διασφαλίζουν μια οικονομική ανεξαρτησία στις γυναίκες, που εστιάζουν την αφοσίωση τους όχι σε κάποια συγκεκριμένη επαγγελματική ενασχόληση, αλλά την ενασχόληση με τα οικιακά.
Εξάλλου, με αυτόν τον τρόπο μπορούν να συμμετάσχουν στις έκαστες δραστηριότητες της υψηλής κοινωνίας του Μανχάταν, όπου η συνάντηση φίλων για μεσημεριανό γεύμα μπορεί να κοστίσει και 10.000 δολάρια.
Η Μάρτιν, από την πλευρά της, που μελέτησε περισσότερες από 100 περιπτώσεις, καταδεικνύει την συγκεκριμένη πρακτική των μπόνους ως αποδεικτικό στοιχείο της ύπαρξης μιας σεξιστικής κοινωνίας, στην οποία οι γυναίκες είναι εξαρτώμενες και αποδυναμωμένες.