Όνομα : Η αλληγορία του «οδικού» σπηλαίου, Συγγραφέας: Πολυμετοχικής συγγραφής, Έτος κυκλοφορίας:αέναο! Ίσως για πολλούς, η αλληγορία του «οδικού σπηλαίου» να είναι το μοναδικό βιβλίο στην ιστορία της αυτόματης καταγραφής, όπου η συνδρομή τους στην εξέλιξη της πλοκής να υπήρξε πραγματικά καθοριστική και ασυνείδητη... Αν το εξής βιβλίο-ημερολόγιο δεν σας φαίνεται γνώριμο ακόμα, επιτρέψτε μου παρακαλώ, να σας διηγηθώ μια σύντομη προσωπική ιστορία και την πιθανή συμβολή μου σε αυτό.
Θυμάμαι λοιπόν από μικρός, να εισέρχομαι στο αυτοκίνητο των γονιών μου, γεμάτος ανεκδιήγητο ενθουσιασμό για τη νέα μας εξόρμηση, να τοποθετώ τη ζώνη μου και να αναχωρούμε για τον προορισμό μας. Στην διαδρομή λοιπόν, συναντούσαμε διάφορα αγωνιστικά, των οποίων η ταχύτητα θα καθιστούσε κάθε δύσπιστο Θωμά βέβαιο πως το περιβόητο Μεσογειακό Grand Prix της Δραπετσώνας βρισκόταν εν εξελίξει. Ωπ φανάρι, κόκκινο απολιτίκ! Ακούς τα φρένα γύρω σου, σκούζουνε σαν νεογνά. Μερικοί ωστόσο επιμένουν γκάζι και διασχίζουν με το «αναποφάσιστο» πορτοκαλί τον δρόμο ως άλλοι «νικητές» χωρίς το χειροκρότημα. Πράσινο! Αρχίζει ο εορτασμός... Κόρνες, πανικός, λόγια ποιητικά είναι μόνο η αρχή. Δυστυχώς κάποιος/α καθυστερεί να ξεκινήσει και εκεί αρχίζει το αγαπημένο παιχνίδι των κωλυόμενων οδηγών, «Μάντεψε ποιος»! Α) «Γυναίκα είναι είμαι πεπεισμένος, αφού δε μπορείς τι το οδηγάς το σταθμευμένο ...» Β) «Κοίτα που μπλέξαμε με τον ηλικιωμένο μπροστά,θα μας βρει η αυγή» .
Όλοι πεπεισμένοι ότι έδωσαν την ορθή απάντηση και ανακουφισμένοι εμφανώς. Οι πιο διδακτικοί βέβαια, προσπερνώντας τον «ημιμαθή» οδηγό τον αποχαιρετούν με την πρέπουσα χειρονομία της επίπληξης. Κάπου πιο κάτω, συναντάμε μια διάβαση πεζών. Κόκκινο εμείς, Πράσινο αυτοί. Αρκετοί μπερδεύονται από τα χρώματα και ορμώμενοι από το θυμικό, αισθάνονται πως βρίσκονται σε τελικό κυπέλλου Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός! Πεζοί και οδηγοί... αιώνιοι αντίπαλοι. Στην Ελλάδα βέβαια. Ακολουθούν τα κατάλληλα συνθήματα-ύμνοι, τα παραλίγο ποδοπατήματα αλλά συνεχίζουμε ακάθεκτοι .
Φτάσαμε, σταθμεύουμε, όλα καλά για εμάς....βολευτήκαμε.Το βλέμμα μου όμως εστιασμένο απέναντι στην στη θέση για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Δεσπόζει το υπερμέγεθες «μαύρο τζιπ» με το ανοιχτό παράθυρο και το χέρι με το τσιγάρο, τοποθετημένο αριστοτεχνικά εκτός αυτού. Μάλλον ο κύριος θα αυτοπροσδιορίστηκε ως ο αναφερόμενος της σήμανσης (αυτοκριτική έπαρση δυστυχώς). Κατεβαίνουμε λοιπόν από το αυτοκίνητο και όπως κοιτάω τη γιαγιά στο μπαλκόνι να μας περιμένει, παρατηρώ την ταμπέλα «Διέλευση λεωφορείων, απαγορεύεται η στάθμευση». Μπαμπά, φωνάζω, και του δείχνω την απαγόρευση! Έλα αγόρι μου, θα αργήσουμε στο τραπέζι, η απάντηση του...
Το κράμα αυτό λοιπόν, φαντασίας και αληθοφάνειας, αποτελεί τη δική μου καταγραφή στο άτυπο αυτό βιβλίο-ημερολόγιο! Και αν η αφήγηση αυτή, φαντάζει σε κάποιους ανάλαφρη κωμωδία, θα τους παρακαλέσω να το ξανασκεφτούν. Εθελοτυφλώντας μακροχρόνια επιτρέψαμε στον σκοταδισμό των «δεσμωτών-οδηγών» να συμπαρασύρει στην άβυσσο αυτούς που ζούσαν στο φως, όλους εκείνους που άδικα και νωρίς χαθήκανε...! Ποιος να μου το έλεγε λοιπόν πριν τόσα χρόνια, πως ο οδικός χάρτης της χώρα μας θα αποτελούσε αν τον παρατηρούσε κανείς διεξοδικά, πέρα από την αρένα των παθών, τη βέλτιστη μικρογραφία της κοινωνικής και συνεπώς οδηγικής νοοτροπίας της χώρας μας. Παθογένειες, προκαταλήψεις και «βέβηλες αξίες» αποτυπωμένες σε κάθε οδηγό, φανάρι και διάβαση. Λίγοι περπατούν, αρκετοί οδηγούν, πολλοί κυριαρχούν. Μάταια συνεπώς αναζητούμε ατέρμονα τα αιτία της πολύπτυχης κρίσης που βιώνουμε. Ας οδηγήσουμε και θα μας εντοπίσουν εκείνα...!
Στη μνήμη όσων έφυγαν αδίκως και δεν προλάβαμε να αποχαιρετίσουμε...