Το House of Cards είναι μία καινοτόμα σειρά που απασχολεί το κοινό τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Η καινοτομία της σειράς έχει διττή υπόσταση: εκτός της προφανούς ιδιόμορφης αφήγησης γύρω από δύο κατεξοχήν αντιήρωες (των Frank και Claire Underwood), παράλληλα αποτελεί την πρώτη τηλεοπτική σειρά που δημιουργήθηκε απευθείας για μία διαδικτυακή πλατφόρμα, το Netflix. Λόγω αυτής της ιδιομορφίας, όλα τα επεισόδια μίας σεζόν γίνονται ταυτόχρονα διαθέσιμα στο κοινό, χωρίς το καθιερωμένο εβδομαδιαίο «ραντεβού» με τον τηλεθεατή. Έτσι, στις 30 Μαΐου έγινε διαθέσιμη η πέμπτη σεζόν της σειράς, η πρώτη μετά την «μυθοπλαστικά» πραγματική εκλογική αναμέτρηση στις ΗΠΑ κατά την οποία ο Ντόναλντ Τραμπ έγινε ο 45ος πρόεδρος της χώρας. Στο παρόν κείμενο υπάρχουν αρκετές αποκαλύψεις της εξέλιξης των εν λόγω επεισοδίων, για αυτό όσοι δεν έχετε δει τον πέμπτο κύκλο ακόμη, προχωρήστε με δική σας ευθύνη.
Μετά το νέο πολιτικό σκηνικό στις ΗΠΑ, αρκετοί ήταν αυτοί που αναρωτήθηκαν πώς οι πολιτικές σειρές θα συνεχίσουν να δημιουργούν έναν μυθοπλαστικό κόσμο με διεφθαρμένους και δολοπλόκους πολιτικούς, όταν η ίδια η πραγματικότητα έχει υποπέσει σε ακραία γεγονότα που ούτε ένα τηλεοπτικό σόου θα μπορούσε να ενσωματώσει στις αφηγήσεις του. Η νέα σεζόν του House of Cards έδωσε την καλύτερη απάντηση μέσα από ένα ενδοαφηγηματικό φλερτ με την ίδια την πραγματικότητα, το οποίο λειτουργεί ως ένα καυστικό σχόλιο στην προεδρία του Τραμπ.
Η σεζόν ξεκινάει με μία εκλογική αναμέτρηση που κατά πολλούς θεωρείται δεδομένο το αποτέλεσμά της, αλλά μέσα από διάφορες αποκαλύψεις, σκάνδαλα και δολοπλοκίες, ο Underwood καταφέρνει να βγει νικητής, παρά το γεγονός ότι η κοινή γνώμη έχει στραφεί εναντίον του. Ο παραλληλισμός Trump-Underwood είναι εμφανής, αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή. Εκφράσεις όπως «μοιάζεις πολύ προεδρικός» (you look very presidential) και αναφορές σε «δεδομένα» (facts) που δεν ισχύουν αλλά κατασκευάζονται για να επηρεάσουν την κοινή γνώμη θολώνουν τα όρια μυθοπλασίας και πραγματικότητας και ωθούν τον θεατή σε μία ενδιάμεση κατάσταση. Τέτοιες εκφράσεις αποτελούν πια την καθημερινότητα της πολιτικής ζωής στις ΗΠΑ με τους σχολιαστές να ασχολούνται με το κατά πόσο ο Trump συμπεριφέρεται προεδρικά, ή αν μία κατάσταση αποτελεί δεδομένο ή alternative fact (μία ορολογία που εισήγαγε η ίδια η κυβέρνηση Trump).
Έτσι, η αφήγηση του House of Cards κατά τον πέμπτο κύκλο χτίζει έναν παραλληλισμό με την πραγματικότητα, ενώ εξελίσσεται με τέτοιο τρόπο ώστε να εκφράσει τον διακαή πόθο του μέσου Αμερικανού, προοδευτικού πολίτη - εν μέσω πολιτικών σκανδάλων, ο πρόεδρος παραιτείται και στη θέση του ορκίζεται η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ, η Claire Underwood. Η αναπαράσταση ορκωμοσίας της πρώτης γυναίκας προέδρου δεν είναι κάτι άγνωστο για την αμερικάνικη τηλεόραση, καθώς πολλά τηλεοπτικά κείμενα έχουν ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο, με το VEEP να είναι ένα ακόμη επιτυχημένο παράδειγμα.
Πολλές φορές έχει ειπωθεί ότι η αναπαράσταση (κινηματογραφική ή τηλεοπτική) προηγείται από την ίδια την πραγματικότητα. Σε αυτό τον ισχυρισμό μάλλον κρύβεται και η απάντηση του πώς θα κινηθούν οι πολιτικές σειρές από εδώ και πέρα: θολώνοντας τα όρια μυθοπλασίας-πραγματικότητας και δείχνοντας έναν άλλο (ίσως καλύτερο) δρόμο που θα μπορούσε να ακολουθηθεί (έστω κι αν και αυτός είναι στο ίδιο μοτίβο αντιήρωα με τον προηγούμενο, όπως στην περίπτωση του House of Cards).