“Η Ιθάκη σου έδωσε το ωραίο ταξίδι. Χωρὶς αυτὴν δεν θα ‘βγαινες στον δρόμο, αλλά δεν έχει να σου δώσει πια. Κι αν φτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.”
- Κ.Π. Καβάφης
Μόνο όσοι έχουν ταξιδέψει έστω και μία φορά στην ζωή τους μπορούν πραγματικά να νιώσουν την αξία αυτού του αποσπάσματος του ποιήματος του Καβάφη. Τα ταξίδια, μπορούν να μας προσφέρουν εμπειρίες ζωής. Όσο περισσότερο ταξιδεύουμε τόσο περισσότερο θέλουμε και άλλο - νέα μέρη, νέες γεύσεις, νέες γνωριμίες, νέες αναμνήσεις.
Έτσι και εγώ άρχισα να ταξιδεύω από τότε ήμουν μαθήτρια στο Λύκειο, κάνοντας το πρώτο μου ταξίδι στην Ιταλία και συγκεκριμένα στην Ρώμη. Ήταν η πρώτη μου επαφή με μια άλλη χώρα, με μια άλλη γλώσσα. Ένιωσα πως ταξίδεψα - έστω και λίγο - σε μια από τις σελίδες αυτών των μυθιστορημάτων που μιλούν για εξωτικούς τόπους που μόνο να φανταστούμε μπορούμε. Και εγώ πέρασα από την φαντασία στην πραγματικότητα.
Αλλά αυτή, είναι μια αφήγηση για μια άλλη φορά. Έχω ταξιδέψει σε αρκετά μέρη (δυστυχώς όχι σε όσα θα ήθελα) και το καθένα είχε κάτι διαφορετικό να μου προσφέρει.
Αυτή η ιστορία, είναι για την Ιρλανδία
Τον Νοέμβριο, πήρα δέκα μέρες άδεια από την δουλειά και έπρεπε να αποφασίσω που θα πάω. Αφενός, έπρεπε να επισκεφτώ μια ξαδέρφη μου που έκανε το μεταπτυχιακό της στην Ολλανδία, αφετέρου ήταν μια χώρα στην οποία είχα ήδη ταξιδέψει πριν λίγους μήνες, οπότε έπρεπε να βρω μια λύση στον προβληματισμό μου.
Σκέφτομαι, λοιπόν, δεν συνδυάζω και τα δύο; Μετά από αρκετές μέρες συζητήσεων με την ίδια καταλήξαμε να κλείσω εισιτήρια για Ουτρέχτη και παρέα με μια φίλη μας, να πάμε ένα τριήμερο στην Ιρλανδία.
Την Τρίτη 26 Νοεμβρίου, λοιπόν, αναχωρώ από το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος για το αεροδρόμιο του Αϊντχόφεν, απ΄όπου με λεωφορείο φτάνεις στο κέντρο της πόλης και από εκεί με το τρένο ταξιδεύεις σε διαφορετικά μέρη της Ολλανδίας. Η δική μου στάση, ήταν η Ουτρέχτη.
Περνώντας 3 μέρες λοιπόν στα γραφικά σοκάκια της ατμοσφαιρικής πόλης και στο μεσαιωνικό κέντρο, το βράδυ της Πέμπτης, 28 Νοεμβρίου αναχωρήσαμε για Ιρλανδία.
Συγκεκριμένα στο Δουβλίνο.
Μια μικρή συμβουλή εδώ: Αν θέλετε να γλυτώσετε από μεγάλη ταλαιπωρία στο αεροδρόμιο, κάντε στον εαυτό σας μια χάρη και μην ταξιδέψετε με ταυτότητα, μόνο με διαβατήριο. Ούτε το δίπλωμα οδήγησης θα σας σώσει. Δεδομένου ότι η ελληνική ταυτότητα είναι χάρτινη, οι αστυνομικοί στον έλεγχο είναι αρκετά καχύποπτοι και θα σας τρελάνουν στις ερωτήσεις, πριν σας επιτρέψουν να περάσετε.
Γυρνώντας στην ιστορία μας λοιπόν, φτάνουμε στο Δουβλίνο αργά το βράδυ. Το αεροδρόμιο είναι αρκετά μεγάλο και θα σας πάρει λίγη ώρα να φτάσετε στην έξοδο. Εκεί υπάρχουν λεωφορεία για το κέντρο της πόλης, το οποίο απέχει μόλις μισή ώρα με 45 λεπτά από το αεροδρόμιο, αναλόγως που θέλετε να σταματήσετε.
Η γραμμή 700 του λεωφορείου σε αφήνει στη στάση O’Connell Bridge, που είναι σχετικά στο κέντρο, με το εισιτήριο να κοστίζει γύρω στα 7 ευρώ. Το σπίτι που είχαμε κλείσει μέσω της πλατφόρμας Airbnb, ήταν στην περιοχή Dublin 7, η οποία έμοιαζε φανταστική όταν ψάχναμε για σπίτι - μιας και ήταν πολύ κοντά στο κέντρο - είτε με το τραμ, είτε με τα πόδια. Που να ξέραμε τι μας περιμένει...(κρατήστε το αυτό, υπάρχει και συνέχεια).
Πήραμε λοιπόν το τραμ ή αλλιώς Luas όπως ονομάζεται εκεί (το οποίο είναι και το πιο βολικό και γρήγορο μέσο για να πάτε οπουδήποτε στην πόλη) και φτάσαμε στον προορισμό μας. Το Luas, το έχει μια πράσινη και μία κόκκινη γραμμή. Η πράσινη γραμμή ξεκινά από το St Stephen Green και καταλήγει στο Brides Glen, στα νότια της πόλης, ενώ η κόκκινη, περνάει από τις περιοχές του ανατολικού, αλλά και του βόρειου Δουβλίνου.
Μια δεύτερη συμβουλή εδώ: Στο Δουβλίνο κάνει κρύο. Αυτό το κρύο που σε κάνει να τρέμεις σαν το ψάρι και αρχίζεις να αναρωτιέσαι να ζει κανείς ή να μην ζει. Οι θερμοκρασίες κυμαίνονται μεταξύ 7 με -2 βαθμούς και εκτός κι αν έχετε ντυθεί αρκετά ζεστά ή περπατάτε όλη την ώρα, δεν θα αντέξετε για πολύ (και όχι δεν είμαι από τα άτομα που κρυώνει με το παραμικρό). Επίσης, βρέχει πολύ συχνά. Θα ήταν μια εξαιρετική ιδέα να έχετε μαζί σας ομπρέλα, όλη την ημέρα, όλες τις ώρες.
Συνεχίζοντας, λοιπόν, την δραματική μας άφιξη στο «σμαραγδένιο» νησί, φτάνουμε στην περίφημη περιοχή, Dublin 7, που θύμιζε λίγο σκηνή βγαλμένη από ταινία θρίλερ ή από τον Χάρι Πότερ - είμαι ακόμα διχασμένη ανάμεσα στα δύο.
Κακός φωτισμός στους δρόμους, κανένας άνθρωπος τριγύρω και εμείς, ψαχνόμασταν να βρούμε το σπίτι, καθώς πουθενά δεν έγραφε ξεκάθαρα οδούς και αριθμούς. Να αναφέρω επίσης, ότι σε αρκετά σημεία είχε ταμπέλες που έγραφαν Rest In Peace (δεν θέλω να σκέφτομαι γιατί).
Για να μην τα πολυλογώ, εντοπίσαμε έναν κάτοικο της περιοχής που μας βοήθησε να βρούμε το σπίτι. Κουρασμένες και αρκετά ταλαιπωρημένες, η ώρα 12 τα μεσάνυχτα πλέον, νιώσαμε τεράστια ανακούφιση που επιτέλους θα ξεκουραζόμασταν.
Η μοίρα, όμως, είχε άλλα σχέδια για εμάς.
Το δωμάτιο ήταν αρκετά μικρό για 3 άτομα, κάτι που δεν φαινόταν στις φωτογραφίες. Κανένα πρόβλημα εδώ. Όταν, όμως, ανακαλύπτεις τόνους σκόνης σε κάθε γωνία, αρχίζεις και ανησυχείς. Δεν υπήρχε κανένα μέρος αρκετά καθαρό, δεν υπήρχαν σεντόνια για να αλλάξουμε τα ήδη σκονισμένα, ούτε και πετσέτες μπάνιου. Μια τραγωδία.
Μια άλλη διευκρίνιση εδώ: Είναι η πρώτη φορά που έχω θέμα με σπίτι από Airbnb. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι η Ιρλανδία έχει ελάχιστα σπίτια διαθέσιμα μέσω της πλατφόρμας και γενικά είναι πολύ ακριβή σε αυτό το θέμα. Καλό θα ήταν να ψάξετε εγκαίρως για σπίτι ή να μείνετε σε Hostel. Μπορεί να μην σας φαίνεται η καλύτερη επιλογή, αλλά υπάρχουν πολλά Hostels που είναι αξιόλογα.
Αφού, λοιπόν, το πήραμε απόφαση ότι δεν θα νιώσουμε σαν στο σπίτι μας (το αστείο της υπόθεσης είναι ότι στο ντουλάπι της κουζίνας είχε δεκάδες καθαριστικά, μάλλον ο ιδιοκτήτης περίμενε να καθαρίσουμε το σπίτι μόνες μας), κοιμηθήκαμε και πρωί - πρωί ορμήσαμε στους δρόμους να δούμε επιτέλους το Δουβλίνο.
Η Ιρλανδική πρωτεύουσα είναι η πόλη που θα ερωτευτείς
Το Δουβλίνο είναι μια μικρή παραδοσιακή πόλη με πολυπολιτισµικό χαρακτήρα. Είναι πολύ εύκολο να γυρίσετε την πόλη με τα πόδια και να θαυμάσετε την εκπληκτική αρχιτεκτονική της, τα πλακόστρωτα δρομάκια και τους ατέλειωτους δρόμους με μαγαζιά.
Καθώς ήταν τέλη Νοεμβρίου, τα μαγαζιά και οι περισσότεροι δρόμοι ήταν στολισμένοι και αυτό δημιουργούσε μια όμορφη ατμόσφαιρα. Οι Ιρλανδοί είναι ένας χαρούμενος λαός, ως γνωστόν. Αλλά η πραγματικότητα ξεπερνάει την φήμη.
Από το μεσημέρι οι pubs είναι γεμάτες κόσμο που παρακολουθεί αγώνες και πίνει μέχρι τελικής πτώσεως την περίφημη μαύρη μπύρα Guinness, ενώ ταυτόχρονα μέσα σε αυτήν την οχλοβοή ακούγεται η περίφημη ιρλανδική μουσική.
Για τους Έλληνες, η Ιρλανδία είναι η χαρά της ζωής
Οι περισσότερες καφετέριες και εστιατόρια βρίσκονται στην περιοχή Temple Bar. Είναι μία από τις δημοφιλέστερες τουριστικές περιοχές και φημίζεται για την νυχτερινή ζωή. Το Δουβλίνο γενικά βρίθει νεολαίας και αυτό είναι ξεκάθαρο παντού στην πόλη. Είτε στα μπαράκια, είτε στους μεγάλους δρόμους της πόλης θα προσέξεις παρέες των 5-10 ατόμων που ξεκινούν την «βραδινή» τους έξοδο από τις 7 το απόγευμα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν πως και τις πρωινές ώρες 4-6 το πρωί η πόλη σφύζει από ζωή.
Είναι συγκεκριμένα τα πράγματα που μπορείς να κάνεις στο Δουβλίνο και το σίγουρο είναι ότι δεν θα σας αφήσει απογοητευμένους. Υπάρχει η περίφημη αποθήκη ζυθοποιίας Guiness, την οποία εμείς δεν επισκεφτήκαμε μιας και δεν είμαστε φαν της μπύρας, αλλά πολλοί την κατατάσσουν στην λίστα με τα must-see.
Επίσης, αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτείτε είναι το πάρκο Φοίνιξ, το οποίο θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα αστικά πάρκα της Ευρώπης. Φιλοξενεί τους Ζωολογικούς Κήπους, τον Aras a Uachtaráin και τους βικτοριανούς κήπους λουλουδιών και απέχει μόλις 1,6 χλμ. από την οδό O’Connell, που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης.
Ακόμη, αν έχετε το χρόνο, να επισκεφτείτε και το Πάρκο του Αγίου Στεφάνου (St Stephen’s Green) που είναι από τα πιο ωραία πάρκα που θα επισκεφθείτε ποτέ. Το πάρκο διαθέτει έναν καταρράκτη και πέτρινο έργο Pulham στη δυτική πλευρά του πράσινου και μια διακοσμητική λίμνη που παρέχει μια κατοικία για τα υδρόβια πτηνά.
Φαγητό: Όσα δοκιμάσαμε και όσα πρέπει να δοκιμάσετε εσείς
Το καλό στο Δουβλίνο είναι πως όλα τα εστιατόρια αλλά και οι pubs τοποθετούν το μενού έξω από τα μαγαζιά για να μπορεί ο πελάτης να δει τις τιμές και να αποφασίσει αν το μαγαζί ανταποκρίνεται στο μπάτζετ του.
Γενικά ήμασταν πολύ επιλεκτικές με το φαγητό και δυστυχώς δεν δοκιμάσαμε πολλά πράγματα. Το πρωινό μας το τρώγαμε στο εστιατόριο Soma, που βρίσκεται και αυτό στην περιοχή O’Connell Street και προσφέρει ποικιλία φαγητών. Εκεί μπορείτε να δοκιμάσετε και ένα γνήσιο English Breakfast.
Το πρωινό κοστίζει περίπου στα 10 ευρώ και μαζί και με έναν καφέ η τιμή ανέρχεται στα 13 ευρώ, αν θυμάμαι καλά. Μπορεί να ακούγεται λίγο ακριβό, αλλά αν σκεφτείτε ότι γενικά στην Ιρλανδία οι τιμές είναι τσιμπημένες και ότι το πρωινό θα σας κρατήσει χωρίς να πεινάτε τουλάχιστον για κανένα 5ωρο, αξίζει τα λεφτά του.
Το βραδινό μας, δεν ήταν ούτε εκείνο πολύ ευφάνταστο, μιας και περιοριστήκαμε σε πίτσες και μακαρονάδες από ένα ιταλικό εστιατόριο κοντά στην γέφυρα Ha’penny.
Από τα φαγητά που πρέπει να δοκιμάσετε είναι και τα περίφημα cinnamon roll, fish and chips, irish stew δηλαδή το ιρλανδικό στιφάδο και φυσικά να δοκιμάσετε την μπύρα Guiness όσοι είστε λάτρεις της μπύρας. Προσωπικά μου φάνηκε αρκετά πικρή, αλλά μόνο και μόνο για την εμπειρία πρέπει να το δοκιμάσετε!
Howth: Το ψαροχώρι με τα εντυπωσιακό τοπίο
Το Σάββατο, ήταν τυπικά η δεύτερη μέρα μας στην Ιρλανδία και αφού είχαμε αφιερώσει όλη την προηγούμενη μέρα κάνοντας βόλτες στο Δουβλίνο, θέλαμε να δούμε τους πασίγνωστους βράχους του Μοχέρ. Μόνο που ήταν στην άλλη άκρη της Ιρλανδίας και απόσταση 5 ωρών - όπως καταλαβαίνετε ήταν αδιανόητο να πάμε και να γυρίσουμε μέσα στην ίδια μέρα.
Υπάρχει, όμως, μια φανταστική εναλλακτική αν βρεθείτε στην ίδια θέση. To Howth, είναι ένα υπέροχο ψαροχώρι που μπορεί άνετα να αντικαταστήσει του βράχους του Μοχέρ.
Το όμορφο χωριουδάκι είναι εύκολα προσβάσιμο με το τρένο (DART) και φτάνεις μέσα σε 25 λεπτά. Η διαδρομή είναι πολύ ευχάριστη και μπορείτε να θαυμάσετε την ιρλανδική εξοχή. Τα σπίτια, ανήκουν σε ιδιώτες και είναι λες και βγήκαν από παραμύθι. Θέλει πολύ προσπάθεια να μην ζηλέψεις το καταπράσινο τοπίο που τα περιβάλλει και την απίστευτη θέα που προσφέρουν στους ιδιοκτήτες τους.
Όταν φτάσεις εκεί λοιπόν, το πρώτο πράγμα που θα προσέξεις είναι η απέραντη, γαλάζια θάλασσα - μέχρι να νιώσεις το τσουχτερό κρύο. Το γεγονός ότι φυσάει πάρα πολύ δεν βοηθάει καθόλου την κατάσταση, οπότε να είστε ντυμένοι ζεστά γιατί σίγουρα θα το χρειαστείτε.
Τίποτα απ΄ όσα σας πω και σας περιγράψω δεν μπορούν να σας προετοιμάσουν για τα εντυπωσιακά φυσικά τοπία που θα αντικρίσετε. Κάποιος είπε ότι η Ιρλανδία είναι η χώρα της άγριας φύσης και των θρύλων - και πόσο δίκιο είχε. Είναι ένας παράδεισος επί της γης.
Το Howth μπορείς να το περπατήσεις όλο με τα πόδια και να δεις ιδίοις όμμασι το ακατέργαστο τοπίο.
Το χωριό είναι το απαραίτητο μέρος να δοκιμάσετε ψαρόσουπα και αν είστε τυχεροί (εγώ δεν ήμουν) μπορεί να δείτε στο λιμάνι μερικές φώκιες.
Η επιστροφή στην πόλη γίνεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή με το τρένο. Το ψαροχώρι είναι αρκετά μικρό και δεν χρειάζεται να ξοδέψετε πολλές ώρες εκεί, αφού το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι η απίστευτη θέα.
“Ένα ταξίδι χιλίων χιλιομέτρων αρχίζει με ένα βήμα”
- Λάο Τσε, Κινέζος Φιλόσοφος
Την Κυριακή τα ξημερώματα αναχωρήσαμε για το αεροδρόμιο για να επιστρέψουμε πίσω στην Ολλανδία. Δυστυχώς, έπρεπε να πούμε αντίο στην Ιρλανδία - προς το παρόν.
Εξάλλου πάντα, όταν επιστρέφεις, σου μένει μια γλυκόπικρη γεύση. Έχεις περάσει τόσες όμορφες στιγμές, αλλά τίποτα ωραίο δεν διαρκεί για πάντα. Γιατί αλλιώς γίνεται μια συνήθεια και δεν έχει πια την ίδια μαγεία. Και τα ταξίδια, αυτές οι μικρές αποδράσεις από την ρουτίνα της καθημερινότητας, δεν πρέπει να γίνονται μια συνήθεια - αλλά να είναι ένα μικρό διαμαντάκι ξεγνοιασιάς που κρατάμε μόνο για τον εαυτό μας.
Δεν ξέρω αν ταξιδέψατε και εσείς μαζί μου - έστω και λίγο - μέσα από αυτό το κείμενο, αλλά ελπίζω να έβαλα το λιθαράκι ώστε να είναι η Ιρλανδία το επόμενό σας ταξίδι.