Ακόμα και μετά το τέλος του Survivor, ο οποιοσδήποτε ψυχρός παρατηρητής δεν μπορεί παρά να εντυπωσιαστεί από το 70%-80% τηλεθέασης του σόου. «Σίγουρα θα φταίει η κρίση, ή η έλλειψη προγράμματος από ανταγωνιστικά κανάλια» είναι η πρώτες αντιδράσεις. Ως ένα σημείο αυτό ισχύει. Όμως υπάρχει ένας βαθύτερος λόγος που η μισή Ελλάδα κρεμάστηκε από το λαιμό ενός εύστροφου Σκιαθίτη. Η νίκη του απέναντι στους «μισητούς» Διάσημους αλλά και τους Τούρκους παίκτες, ήταν βάλσαμο για αρκετούς Έλληνες που νιώθουν έρμαια της τύχης τους. Για αρκετούς ανθρώπους που έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στο σύστημα, το κράτος αλλά και κάθε έννοια της δικαιοσύνης. Η ιστορία μας δίνει ένα καλό ανάλογο παράδειγμα. Αλλά για να το βρούμε πρέπει να ταξιδέψουμε στο μακρινό 1930 και μια ήπειρο Δυτικά.
Το 1924 ο Jim Braddock ήταν ένας ανερχόμενος μποξέρ στη Νέα Υόρκη. Με αρκετές νίκες στο ενεργητικό του, είχε αρχίσει να φτάνει στους τελικούς της κατηγορίας του, των «ελαφρών βαρέων βαρών». Όταν η κρίση όμως χτύπησε το 1929, ο κόσμος έχασε τη διάθεση του να βλέπει μποξ. Τα λεφτά λιγόστεψαν και αναγκάστηκε να παίζει ερασιτεχνικούς αγώνες για στοιχήματα στα γυμναστήρια. Η ηλικία του ήταν πλέον απαγορευτική για επανεκκίνηση της καριέρας του. Ήρθαν οι ήττες, το χέρι έσπασε, η άδεια του αφαιρέθηκε και κάπως έτσι ο Jim και η οικογένεια του βρέθηκαν έξω από το σπίτι τους, σε ένα παγωμένο υπόγειο να προσπαθούν να ζεσταθούν με τα λεφτά που ο Jim έβγαζε σαν λιμενεργάτης στις αποβάθρες.
Από τις χιλιάδες δολάρια που έβγαζε ανά αγώνα, αναγκάστηκε να συρθεί στις ατελείωτες ουρές για ένα επίδομα ανεργίας από το κράτος, κάτι που για την εποχή θεωρούνταν ντροπιαστικό. Κανένας πλέον δεν ενδιαφερόταν. Στην Αμερική του μεγάλου Κραχ, που οι τραπεζίτες έπεφταν από τα κτήρια πιο συχνά από κουτσουλιές, που ιδιοκτήτες καταστημάτων ζητιάνευαν η ιστορία ενός ξοφλημένου πυγμάχου σίγουρα δεν θα γινόταν αντικείμενο σχολιασμού ούτε σε τοπική εφημερίδα. Και όμως, λίγο καιρό αργότερα ο Braddock θα γινόταν ο θρύλος ενός έθνους που σαν ξοφλημένος Φοίνικας έψαχνε απεγνωσμένα την αναγέννηση μέσα στις σκόνες του Dust bowl, ενός τεράστιου κύματος άμμου που είχε καλύψει την ενδοχώρα.
Δεν είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε γιατί ο βιοπαλαιστής «Ντάνος», ετοιμάζεται να εξαργυρώσει την τεράστια δημοφιλία του σε διαφημίσεις και promo. Άλλωστε πείνασε, άντεξε, κέρδισε, σε ένα «άθλημα» βέβαια λίγο πολυπλοκότερο από το μποξ, την τηλεόραση.
Δουλεύοντας στις αποβάθρες και με σπασμένο το δεξί, ο Braddock δυνάμωσε το αριστερό του χέρι. Η μεγάλη ευκαιρία του ήρθε το 1934. Ο μάνατζερ του, του έφερε μια πρόταση: να παίξει για λίγα δολάρια και ένα πιάτο φαΐ ενάντια στον John Griffin, έναν ανερχόμενο μποξέρ που έψαχνε για εύκολο αντίπαλο για να ανέβει στην κατάταξη. Προς έκπληξη όλων ο Jim κέρδισε, χάρις στο δυναμωμένο πλέον αριστερό του. Ο δαιμόνιος μάνατζερ του, έκλεισε και άλλους αγώνες. Δυνατοί πυγμάχοι όπως ο John Henry Lewis και ο Art Lansky έπεσαν μπροστά στον αναγεννημένο Braddock, τον επονομαζόμενο πλέον «Άνθρωπο Σταχτοπούτα». Ο ίδιος δήλωνε πως πλέον πάλευε για το γάλα των παιδιών του. Οι εφημερίδες τον πρόσεξαν, και ακολούθησε η λαϊκή φαντασία, απελπισμένη για μια ιστορία ενός ανθρώπου που έζησε την κρίση στο πετσί του και τώρα ξέφευγε από αυτή. Οι θαυμαστές του περισσότεροι από ποτέ. Αλλά η μεγάλη δοκιμασία έμελλε να έρθει. Το λαμπερό άστρο του ήρωα της καθημερινότητας, του λιμενεργάτη που άλλαξε τη μοίρα του, σκεπάστηκε από την τεράστια σκιά του Max Baer. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών έβλεπε τον κόσμο από το 1,90, ένα κεφάλι ψηλότερα από τους αντιπάλους του. Δεν αρκούταν να νικάει μόνο. Ήταν περήφανος μόνο όταν έστελνε τους αντιπάλους του στο νοσοκομείο ή ακόμα και στον τάφο.
Όταν οι μάνατζερ του πρότειναν τον αγώνα για τον τίτλο του πρωταθλητή στον Braddock, ο τελευταίος τον αντιμετώπισε περισσότερο με φόβο και σκεπτικισμό. Πάλευε για φαγητό, όχι για τη δόξα. Τα λεφτά όμως ήταν πολλά. Στο περίφημο, ανοιχτό τότε, Madison Square Garden, ο κόσμος στριμώχτηκε στα μικροσκοπικά φτηνά πίσω καθίσματα, κάτω από τα αστέρια, για να δει τον «πρωταθλητή του λαού» να αντιμετωπίζει το δολοφόνο Baer. Ο Jim, προς έκπληξη των ειδικών αλλά και του ίδιου του νταή Baer, άντεξε μετά τους δύο πρώτους γύρους. Κοίταξε ψηλά και είδε ότι τα αστέρια χαμογελούσαν. Μετά από 15 γύρους ανελέητων χτυπημάτων, κάθε ένα εκ των οποίων θα μπορούσε να γκρεμίσει τοίχους, ο Braddock, όρθιος, ανακηρύχτηκε παμψηφεί παγκόσμιος πρωταθλητής, σε ηλικία 30 ετών. Η ιστορία του ακόμα και σήμερα αποτελεί σύμβολο ενός ανθρώπου που ενέπνευσε εκατομμύρια να ξεφύγουν από την οικονομική κρίση και έγινε ταινία με τον Russel Crow.
Δεν είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε γιατί ο βιοπαλαιστής «Ντάνος», ετοιμάζεται να εξαργυρώσει την τεράστια δημοφιλία του σε διαφημίσεις και promo. Άλλωστε πείνασε, άντεξε, κέρδισε, σε ένα «άθλημα» βέβαια λίγο πολυπλοκότερο από το μποξ, την τηλεόραση.
Ο κίνδυνος πλέον δεν είναι να μας απογοητεύσει. Αυτό είναι μάλλον βέβαιο αν η δραστηριότητα του επικεντρωθεί στα μεσημεριανάδικα. Ο κίνδυνος είναι να μην πάρουμε το μάθημά μας. Ότι ακόμα και εν μέσω κρίσης (που μετά από επτά χρόνια δεν το λες «κρίση» αλλά «πραγματικότητα») ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να αλλάξει τη μοίρα του. Ότι δεν είμαστε καταραμένοι, άτυχοι, ούτε ζούμε σε μια ιδιαίτερα κακή εποχή. Υπάρχουν ακόμη εν ζωή άνθρωποι που θυμούνται την Κατοχή, και είναι τουλάχιστον ασέβεια στη σύγχρονη ιστορία μας να δηλώνουμε αβοήθητοι. Ο κάθε ένας υγιής από εμάς μπορεί πάρει τη ζωή στα χέρια του και να τη γυρίσει τούμπα. Να δουλέψει στο εξωτερικό ή να εξάγει από το εσωτερικό. Να επιχειρήσει σε κάτι πρωτότυπο. Να δουλέψει από το internet. Να βάλει στόχους και να τους πετύχει. Να κάνει πολιτικές επιλογές όχι βάσει καφενειακών ιδεολογιών αλλά βάσει του τι θα βελτιώσει τη ζωή του και αυτή των παιδιών του. Όσο οι πολιτικοί μας επιμένουν ότι η λύση τους είναι η μοναδική για εμάς, εμείς να επιμένουμε ότι η λύση για εμάς είμαστε εμείς. Συν Αθηνά και χείρα κίνει. Που και που κάποιοι μας το θυμίζουν.