Ένα απόγευμα, μετά από μια ευχάριστη μέρα στην δουλεία, στο πίσω μέρος ενός ταξί βρίσκομαι εγώ να μιλάω στο τηλέφωνο με μια φίλη που προσπαθεί να μου δώσει οδηγίες για το πως θα φτάσω στο Magazine Shop, το οποίο βρίσκεται κάπου στην Media City του Ντουμπαι... ή στην Internet City; Ή στην Media; Αφού εγώ και ο θυμωμένος οδηγός έχουμε κάνει αρκετούς κύκλους στην περιοχή, η φίλη μου δίνει το τηλέφωνο στον τύπο που τρέχει το Magazine Shop, ο οποίος δίνει οδηγίες στον οδηγό. Φυσικά ο οδηγός δεν κατάλαβε τίποτα και έτσι χανόμαστε ακόμα περισσότερο απ' ότι στην αρχή. Και στον χρόνο αυτό σκέφτομαι πως ίσως θα ήταν μια καλή ιδέα να φωτογραφίσω τον υπεύθυνο του Magazine Shop για την imatioθiki.
Δύο βδομάδες αργότερα βρίσκομαι στην πιο περίεργη βίλλα που έχω συναντήσει μέχρι στιγμής στην Juemeirah του Ντουμπαι, όπου ο Καμάλ και η κοπέλα του υπενοικιάζουν ένα δωμάτιο από έναν Σύριο και την Βρετανίδα κοπέλα του. Υπάρχει και ένας σκύλος στο όλο σκηνικό, ο οποίος πηδάει πάνω κάτω στα πόδια σου με τα νύχια του να σου αφήνουν σημάδια, και σε κάνει να ψάχνεις με αγωνία την χρονομηχανή σου να γυρίσεις τρείς ώρες πίσω την ώρα και να διαλέξεις να φορέσεις παντελόνι αντί για σορτσάκι για την φωτογράφιση. Υπάρχει επίσης ένα φανταστικό παλιό πιάνο, το οποίο είναι πιο μεγάλο από εμένα, τον Kaml, την κοπέλα του, τον Σύριο και την Βρετανίδα φίλη του μαζί - όταν λέω πως είναι παλιό δεν αστειεύομαι.
Μου προσφέρει λίγο τσαι, λεμόνι με τζίντζερ και ξαφνικά μου ξεδιπλώνει έναν φανταστικό κόσμο, τον δικό του κόσμο, μπροστά μου μέσα από παραδοσιακά μουσικά όργανα, υφάσματα αγορασμένα από τις αγορές του Μπαχρειν, Ινδικά girl bands και κασσέττες από το Λονδίνο. Όλα αυτά από ένα αγόρι 23 χρονών, που έχει ήδη κατακτήσει τόσα πολλά και σε κάνει να σκεφτεσαι πόσα ακόμα έχεις να δεις από αυτόν.
Πώς ήταν να μεγαλώνεις στο Μπαχρέιν;
Ήταν πολύ ωραία. Το Μπαχρέιν είναι ένα πολύ περίεργο μέρος με πολύ λίγους κατοίκους. Ήταν σαν να μεγαλώνεις σε χωριό, κάτι που έχει και την θετική του πλευρά, αλλά και την αρνητική, όπως για παράδειγμα να νιώθεις πολλές φορές πως είσαι παγιδευμένος σε αυτόν τον μικρόκοσμο.
Πώς και επέλεξες το Λονδίνο μετά το Μπαχρέιν;
Ήθελα πραγματικά πολύ να φύγω από το Μπαχρειν. Το μέρος ήταν τόσο μικρό και ήθελα να διευρύνω λίγο τους ορίζοντές μου.
Ξεκίνησες την μπάντα σου, τους Flamingods, στο Λονδίνο. Πιστεύεις πως τα πράγματα θα ήταν για εσάς διαφορετικά αν δεν ήσουν στην Αγγλία;
Είναι λίγο δύσκολο να το κρίνω αυτό. Η μουσική που φτιάχνουμε είναι τόσο ιδιαίτερη και καμοία σχέση δεν έχει με την τοπική κουλτούρα. Τώρα όσον αφορά την διανομή της μουσικής μας, σίγουρα το Λονδίνο βοήθσε πολύ, αφού η Αγλλία είναι μια μουσική κοιτίδα. Το να είσαι μια μπάντα στα ξεκινήματά της, να φτιάχνεις πρωτοποριακή μουσική, και να βρίσκεσαι στην Μέση Ανατολή είναι πραγματικά σκληρό. Και αυτό το λεω από προσωπική εμπειρία.
Οι Flamingods έχουν παραδοσιακές και σύγχρονη μουσικές επιρροές. Ποίες χώρες θα έλεγες σε επιρρεάζουν περισσότερο μουσικά τον τελευταίο καιρό;
Στην παρούσα φάση ακούω πολύ Αιθιοπική jazz. Τους κλασσικούς: Hailu Mergia, Girma Beyene, Mulatu Ashtatke! Ειναι σχεδόν υπνοτική και μάλλον γι' αυτό με παθιάζει.
Πόσο δύσκολο είναι να ξεκινήσεις την δική σου μπάντα και ταυτόχρονα να έχεις τόσο βαθιές επιρροές από παραδοσιακά στοιχεία σήμερα; Που βρίσκεις όλα αυτά τα φανταστικά μουσικά όργανα;
Δεν είναι καθόλου δύσκολο στην πραγματικότητα! Ολες αυτές οι παραδόσεις και τα όργανα είναι τις περισσότερες φορές τόσο εύκολως προσβάσιμα, αλλά οι άνθρωποι τα αγνoούν και επιλέγουν την κλασσική κιθάρα για να παίξουν ή απλά απομονώνουν τον εαυτό τους στην μουσική του Δυτικού κόσμου. Αν ζεις στο Ντουμπαι, απλά πήγαινε στην Karama. Εκεί υπάρχουν άπειρα καταστήματα που πουλάνε μουσικά όργανα. Αν κάποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για κάτι τέτοιο, νομίζω δεν είναι καθόλου δύσκολο να βρεις τα όργανα που θες.
Αυτό το μουσικό όργανο που μοιάζει με γραφομηχανή κάπως, κάνει τον πιο τέλειο ήχο! Μου θυμίζει το soundtrack του Darjeling Limited. Πώς το λένε;
Πραγματικά και εμένα μου αρέσει πάρα πολύ. Ονομάζεται Taishōgoto και είναι ουσιαστικά μια γιαπωνέζικη άρπα, κατα κάποιον τρόπο. Εγώ το λέω typewriter sitar γιατί έστι ουσιαστικά λειτουργει και ακούγεται. Εχει μέχρι και plug in ώστε να μπορέσω να το συνέσω με ένα amp και με τα πετάλια μου, πράγμα το οποίο είναι απλά φήνο, γιατί μου αρέσει να το χρησιμοποιώ στα live μου.
Γιατί συλλέγεις παλιά βινύλια με περίεργα εξώφυλλα;
Χαχα! Νομίζω μάλλον οι μουσικοί που μου αρέσουν επιλέγουν περίεργα εξώφυλλα για τους δίσκους τους! Το παράξενο του ενός, είναι το όμορφο του άλλου!
Ποιά είναι τα δύο ή τρια πράγματα που κάνουν έναν δίσκο αντικείμενο θαυμασμού;
Για εμένα είναι η φυσική επαφή, και η τελετουργία του να βάλεις τον δίσκο στο πικ απ και να τον ακούσεις ολόκληρο. Το να βάζω μουσική από το laptop μου μπορεί πολλές φορές να γίνεται τόσο ασυναισθητα που στο τέλος απλά σου αποσπάνε την προσοχή ένα εκατομμύριο άλλα πράγματα και δεν ακούς το κομμάτι που έβαλες. Αυτό, σε συνδιασμό με το γεγονός ότι το αλμπουμ έχει και ένα εξώφυλλο που μπορεί να είναι σαν έργο τέχνης κάνει τα βινύλια πραγματικά ελκυστικά για εμένα.
Τι υπάρχει πέρα από αυτό το προφανές στο Dubai;
Νομίζω είναι η πιο εύκολη λύση να βάλουμε την ταμπέλα στο Ντουμπάι της μηχανής που παράγει λεφτά, αλλά υπάρχουν τόσα πολλά δρώμενα στην περιοχή, ιδιαίτερα στην παλιά πόλυ. Νιγηριακά clubs με καθίσματα από παλιές Cadillac και live afro-beat, bar με αέρα Νεπάλ με χορεύτριες που σε υπνωτίζουν και υπέροχο φαγητό, Αιθιοπικά καταστήματα που πουλάνε κασσέτες... όλα μπορείς να τα βρεις εδώ, αρκει να σε ενδιαφέρουν και να τα ψάχεις. Τα περισσότερα καλά μέρη μου τα έχουν συστήσει οδηγοί ταξί.