Στην Ισπανία υπάρχουν πολλά χωριά τα οποία σχεδόν άδειασαν αφότου οι κάτοικοί τους μετακόμισαν στις πόλεις αναζητώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και μια δουλειά προκειμένου να επιβιώσουν. Οι άνθρωποι που έμειναν πίσω -οι περισσότεροι από τους οποίους είναι άνδρες- εκτός των άλλων προκλήσεων που είχαν να αντιμετωπίσουν, έπρεπε να ξεπεράσουν και την μοναξιά τους. Όπως το κάθε έμβιο ον πάνω στη γη, έτσι και οι αγρότες αυτοί χρειάζονταν αγάπη για να συνεχίσουν να ζουν.
Με αφορμή αυτό, πριν από χρόνια ένας ασφαλιστής από τη Μαδρίτη επινόησε ένα φιλόδοξο σχέδιο προκειμένου να προσφέρει συντροφιά στους δεκάδες αυτούς εργένηδες που βρίσκονταν στα χωριά. Έτσι, διοργάνωσε τα καραβάνια αγάπης, δηλαδή αποστολές με γυναίκες που έφταναν με λεωφορεία στους έρημους τόπους προκειμένου να συναναστραφούν με τους άνδρες.
Το πρώτο λεωφορείο με γυναίκες έφθασε στο Πλαν στις 7 Μαρτίου 1985. Άλλα πέντε καραβάνια αγάπης ακολούθησαν στα επόμενα 4 χρόνια, με τελικό αποτέλεσμα την τέλεση 40 γάμων. Και εκεί θα είχε σταματήσει εάν το 1995 ένας μοναχικός άνδρας δεν αποζητούσε όχι μόνο να βρει την αγάπη αλλά και να σταματήσει την ερήμωση του χωριού του, Φουεντεσάουκο, κοντά στη Σεγκόβια. Οι επαφές μεταξύ των δύο φύλων δεν υπέκρυπταν κάτι πονηρό, αντίθετα είχαν ως μοναδικό στόχο την αγάπη και τη συντροφικότητα. Το σχέδιο μεταξύ άλλων ήταν ένας τρόπος να μην ερημώσουν τελείως τα δεκάδες χωριά.
Λιγότερα από δέκα άτομα κατοικούν στην επαρχία Πραντένα ντε Ατιένζα. Ο Αντόνιο Θεράδα είναι 52 ετών ενώ ποτέ δεν θέλησε να φύγει από τον τόπο του παρόλο που πολλοί από τους φίλους του κατέφυγαν στις πόλεις. Πάντα ήλπιζε να βρει μια σύντροφο και να κάνει οικογένεια στον τόπο του. Το σπίτι του είναι δύομιση περίπου ώρες από τη Μαδρίτη, αλλά όταν έχει κακές καιρικές συνθήκες είναι ακόμα πιο μακριά.
«Αν δεν ήμουν εγώ και ο αδερφός μου το χωριό θα είχε ερημώσει», λέει ο ίδιος, ενώ παραδέχεται πως δεν ήταν εύκολο να μείνει εκεί. Μετά όμως έμαθε για τα καραβάνια της αγάπης. Ελεύθερες γυναίκες από τη Μαδρίτη θα γνώριζαν ελεύθερους αγρότες από τα χωριά κατά τη διάρκεια ψυχαγωγικών εκδηλώσεων που περιελάμβαναν φαγητό και χορό.
Ο Μανόλο Γκοθάλο μαζί με τον Βενέθια Αλκαντάρα διοργανώνουν τα καραβάνια της αγάπης από το 1996. «Μέχρι στιγμής έχουμε πραγματοποιήσει γύρω στα 600 πάρτι ενώ μέσα από αυτά 180 άνθρωποι έχουν γνωρίσει το άλλο τους μισό. Φυσικά, από αυτούς κάποιοι χώρισαν, ωστόσο περίπου 100 ζευγάρια είναι ακόμα μαζί», αναφέρει ο Μανόλο.
Ο θεσμός όμως έχει και τους επικριτές του, οι οποίοι κάνουν λόγο για σεξισμό και εκμετάλλευση των γυναικών με μόνο στόχο την απόλαυση των ανδρών. Το γεγονός πως οι περισσότερες από τις γυναίκες των καραβανιών είναι μετανάστριες -από τη Λατινική Αμερική και την Ανατολική Ευρώπη- τις καθιστά ακόμα πιο ευάλωτες. Πολλές φορές, τα λεωφορεία που τις μετέφεραν δέχτηκαν επιθέσεις από άγνωστους οι οποίοι έγραψαν με γκράφιτι: Οι γυναίκες δεν είναι ζώα.
Παρόλα αυτά, ο Μανόλο Γκοθάλο με τον συνεργάτη του εξακολουθεί να διοργανώνει τα καραβάνια. «Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να συναντούν ο ένας τον άλλον και να συνάπτουν σχέσεις», απαντά εκείνος σε όσους καταγγέλλουν τα όσα κάνει. «Υπάρχουν πολλές εταιρείες που διοργανώνουν ξεχωριστές βραδιές γνωριμίας στις πόλεις, ωστόσο εμείς προτιμούμε την ύπαιθρο όπου υπάρχουν ακόμα πολλοί μόνοι άνδρες, πολλοί από τους οποίους δεν ξέρουν καν πως να χρησιμοποιούν το διαδίκτυο. Στην αρχή η ιδέα ήταν να περάσουμε καλά. Είχαμε μουσική και χορό στο πάρκο, μετά δείπνο σε κεντρικό μπαρ, περάσαμε πολύ ωραία». Έπειτα από λαϊκή απαίτηση, άλλο ένα καραβάνι διοργανώθηκε ένα μήνα αργότερα», συμπληρώνει. Και έτσι η συνήθεια έγινε θεσμός.
(Με πληροφορίες από BBC)