«Αποτελούμεθα από τον φόβο της απώλειας, από τον φόβο τη μη συντροφιάς, από τον φόβο της μη συνεννόησης -προπάντων αυτό- μας ενδιαφέρει η αμοιβαιότης, όσο κι αν όταν επιτευχθεί προς στιγμήν, δεν μας ικανοποιεί. Διότι, εδώ που τα λέμε, είναι πάρα πολύ πληκτικό να συνεννοείσαι πάρα πολύ συστηματικά με έναν άνθρωπο...»
Ιδιαιτέρως αγαπητή και προσιτή, άφησε πίσω της την ποίηση της που πέραν της απόλαυσης, λειτούργησε για πολλούς ανθρώπους έως και παρηγορητικά, καθώς η Δημουλά έστρεψε από νωρίς το βλέμμα στην απώλεια, την ματαίωση, την απουσία, αλλά και την καθημερινότητα.
Τη θυμόμαστε ανακαλώντας τα λόγια της και ακούγοντας την να διαβάζει η ίδια τους στίχους της.
«Οι νέοι φαίνεται να μ′ αγαπούν κάπως. Κι αυτό είναι επίσης πάρα πολύ σημαντικό» είχε πει σε συνέντευξη της στην Εύη Κυριακοπούλου και στην εκπομπή «Η ζωή είναι αλλού» (ΕΡΤ). « Από την άλλη, είναι άξιον απορίας, διότι όσο κι αν λέω ότι είμαι βατή, πάντως αναδίδω μία ζοφερότητα. Κι επομένως, γιατί οι νέοι μπαίνουν σ′ αυτό το κλίμα το ζοφερό τόσο εύκολα; Δεν έχω δώσει απάντηση. Μόνο εάν μυρίζονται ή διακρίνουν ένα ισχυρό κατάλοιπο νεότητας μέσα μου, το οποίον όντως υπάρχει...».
Και σε άλλο σημείο: «Ο έρωτας δεν θέλει χρόνο. Θέλει ταχύτητα. Χρόνο θέλει αυτός ο μύθος της αγάπης. Γιατί πρόκειται περί μύθου. Πώς να σας πω τί είναι η αγάπη, τώρα;... Η αγάπη είναι ένα θύμα του σωματέμπορα εγωισμού μας. Πάντως, πρόκειται περί αυτού. Εγώ πόσο μπορώ να σας αγαπώ, επί πόσο, εάν δεν με αγαπάτε; Επί πόσο; ...»
«Όταν κάτι με απορρίψει, δεν ρίχνω το φταίξιμο σ′ εκείνον που με απορρίπτει»
«Είμαι ένας άνθρωπος που όταν κάτι με απορρίψει, δεν ρίχνω το φταίξιμο σ′ εκείνον που με απορρίπτει ή σ′ αυτό που με απορρίπτει. Λέω ότι είμαι προς απόρριψη. Αυτό λέγεται ηττοπάθεια. Είναι πραγματικό; Ή μέσα από αυτό τον θάνατο που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή... γιατί είναι ένας στιγμιαίος θάνατος, αλλιώς θα έπρεπε να μην έχω ξανασηκωθεί. Είναι κάτι το οποίον επιτρέπω να συμβαίνει κι ότι μου δίνει αφορμές να ξεσηκώνομαι, να ψάχνομαι, να αναστατώνομαι; Δηλαδή, σαν όλη η ανθρωπότης να περιμένει να της δώσω τα συμπεράσματα μου περί του τι είμαι. Αλλά δεν περιμένει καμία ανθρωπότης να της δώσω τα συμπεράσματα μου περί του τι είμαι. Και ούτε είμαι εγώ ο άνθρωπος, ο μελετητής, ο οποίος κάθομαι και καταγράφω τις σκέψεις μου τις βαθύτερες ή τα φιλοσοφικά μου παιχνιδάκια. Επομένως, αυτό είναι ένα νοσηρό σύμπτωμα, που το πολύ πολύ, στο κουτρουβάλιασμα του μέσα, να φέρει στην επιφάνεια το μισοπτώμα κάποιου στίχου».
Απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ «Συναντήσεις με την Κική Δημουλά» (εκδόσεις Ίκαρος), σε παραγωγή Θάνου Λαμπρόπουλου και σκηνοθεσία Κατερίνας Πατρώνη.