Δουλειά και χαμαλίκι: Οι άνθρωποι που μαζεύουν τα σκουπίδια μας, μάς μιλούν για τη δουλειά και τη ζωή τους

Δουλειά και χαμαλίκι: Οι άνθρωποι που μαζεύουν τα σκουπίδια μας, μάς μιλούν για τη δουλειά και τη ζωή τους

έλη Ιουνίου 2017. Η Αθήνα «βράζει» και μυρίζει βαριά. Η θερμοκρασία είναι κοντά στους 40 βαθμούς Κελσίου και το σαββατοκύριακο αναμένεται να χτυπήσει κόκκινο, ενώ οι δρόμοι της πόλης είναι γεμάτοι βουνά σκουπιδιών. Στο προσκήνιο βρίσκεται η δυσφορία των πολιτών για την κατάσταση αλλά και το γνωστό γαϊτανάκι των συναντήσεων ανάμεσα στη πολιτική ηγεσία και τους εκπροσώπους των εργαζομένων στη καθαριότητα.

Ποιοι είναι, όμως, οι άνθρωποι που εργάζονται για την περισυλλογή των σκουπιδιών; Πως είναι η καθημερινότητα τους και η αγωνία τους; Γιατί οι εργασιακές συνθήκες σε συνδυασμό με την αβεβαιότητα του καθεστώτος των συμβασιούχων-«παρατασιούχων» τους κάνουν να αγανακτούν; Η ΗuffPost Greece συνάντησε στον Άγιο Δημήτριο, μετά τη λαϊκή και στο αμαξοστάσιο του Δήμου Αθηναίων στην Ιερά Οδό, πριν ξεκινήσει η νυχτερινή βάρδια τους ανθρώπους που μαζεύουν τα σκουπίδια της πόλης. Οι ιστορίες που αφηγούνται παρουσιάζουν το ζήτημα από «τα κάτω», δίχως πολιτικό ή κλαδικό φίλτρο.

ίμαι 55 ετών, με δυο κόρες που σπουδάζουν και άνεργη σύζυγο- παίρνει ένα εργόσημο, δυο ημερομίσθια το μήνα ως καθαρίστρια. Εν ολίγοις, ο μόνος που εργάζεται στην οικογένεια είμαι εγώ- και δεν μπορώ να τους «ταϊσω», η μία μου κόρη σπουδάζει σε ΤΕΙ της περιφέρειας και δεν έχω χρήματα να της δώσω ούτε για το εισιτήριο του ΚΤΕΛ.

Στον τομέα καθαριότητας του Δήμου Αγίου Δημητρίου εργάζομαι 18 μήνες και έχω άλλους 8 μήνες στην καθαριότητα του Δήμου Ταύρου. Το μηνιάτικό μου; Ξεκίνησα στα 763 και τώρα το έχουν «φτάσει» στα 650 περίπου. Ωράριο; Από τις 6 το πρωί, μέχρι τις 12.25. Και αν δεν ήμουνα στο σωματείο, οπότε δεν θα ίσχυε η συλλογική σύμβαση εργασίας που εντάσσει το επάγγελμα στα βαρέα και ανθυγιεινά, θα ήταν 8ωρο. Βλέπεις τις συνθήκες στις οποίες εργαζόμαστε.

«Καλά τα λένε» οι κυβερνώντες και οι πολιτικοί, αλλά μιλάνε και νομοθετούν για άλλο ένα αντικείμενο που δεν γνωρίζουνε. Οι άνθρωποι της ΠΟΕ ΟΤΑ ξέρουν την πραγματικότητα της δουλειάς. Ας έρθουνε και οι πολιτικοί να δούνε πως είναι η κατάσταση, στην πράξη. Τα πάντα μπορούν να συμβούν στη δουλειά μας. Από το να χάσεις τη ζωή σου, όπως γυρνάς την πόλη πάνω σε ένα «σκαλοπάτι» (σ.σ. στο απορριματοφόρο), γρήγορα γιατί πρέπει να βγει το πρόγραμμα και με τους οδηγούς να μην σε σέβονται. Πρέπει να είσαι έμπειρος- αν γίνουν μαζικές απολύσεις, αν μπουν στην δουλειά πολλοί καινούργιοι χωρίς παλιότερους εργαζόμενους μαζί για να τους καθοδηγούν, θα σκοτωθούν δέκα σε ένα βράδυ. Η δουλειά μας δεν είναι όπως φαίνεται- ένα μικρόβιο να προκύψει, εμείς πρώτοι θα αρρωστήσουμε.

Σήμερα είμαστε «υπηρεσιακό» (σ.σ. εννοεί την αποκομιδή εν μέσω απεργίας), βοηθάμε τον πολίτη γιατί και αυτός συμπάσχει με εμάς. Εδώ είχε σωρούς σκουπιδιών, καθαρίσαμε για να γίνει η λαϊκή σε σωστές συνθήκες υγιεινής και καθαρίζουμε τώρα τα σκουπίδια που άφησε πίσω. .

Είναι μια ομηρεία συγκλονιστική, ενώ με έναν νόμο θα μπορούσαμε να φάμε ψωμί, με δίκαιο τρόπο κιόλας, όλοι μας, νέοι και γέροι. Ποιος θα με πάρει σε δουλειά εμένα αν απολυθώ; Στα 55 μου; Θα πρέπει να πάω στο συσσίτιο της Εκκλησίας, «ίσα» πράγματα, ειλικρινά μιλάμε τώρα. Σε λίγα χρόνια βγαίνω στη σύνταξη, ελπίζω να παραμείνω και να τελειώσω τον εργασιακό μου βίο σε αυτή τη δουλειά- έχω περάσει απ’ όλες τις δουλειές και για αυτό αντέχω ακόμη, όπως και οι άλλοι συνάδελφοι.

Η λύση που έχει προταθεί από την κυβέρνηση είναι μερική- εγώ μπορεί να έχω μόρια, αλλά πολλοί συνάδελφοι μου θα βρεθούν απολυμένοι. Και αν μπούνε ιδιώτες στην καθαριότητα, δεν θα επιβαρυνθεί ο πολίτης, ίσως, με μεγαλύτερα δημοτικά τέλη; Και το μεροκάματο που θα δίνουν αυτές οι εταιρείες, τι θα είναι; Μεροκάματο δουλείας. Έχω δουλέψει σε ιδιώτη, έχω χάσει κι ένα χέρι. (Βγάζει το γάντι και μου δείχνει το ακρωτηριασμένο δάχτυλό του, συγκινείται). Ότι σου είπα- θα αγωνιστούμε με νύχια και με δόντια για να πάρουμε τη σύνταξή μας.

ίμαι σε αυτή τη δουλειά από τον Δεκέμβριο του 2015. Συνεχώς από τότε. Ανανέωσαν τη σύμβασή μας για έναν χρόνο και μετά για ολόκληρο το 2017. Εμείς ξέραμε ότι θα δουλεύουμε και ξαφνικά τα πήραν όλα πίσω. Ήταν κάτι που δεν το φοβόμασταν, δεν το περιμέναμε καν από τη στιγμή που είχαμε υπογράψει τη σύμβασή μας.

Δεν παίζουν μόνο με μας- ταλαιπωρούν όλη την οικογένειά μας. Όλα ήρθαν τα «πάνω- κάτω». Εγώ από το 2009 τραβιέμαι από ‘ δω κι από ‘κει να βρω ένα μεροκάματο.

Γαζώτρια δούλευα- με το που άρχισε η κρίση το 2009, με διώξανε. Και ταυτόχρονα έμεινε άνεργος ο σύζυγός μου. Από ‘ κει και πέρα... Και είμαι πολύτεκνη, έχω τέσσερα παιδιά. Τα δυο μεγαλύτερα είναι άνεργα και τα δίδυμά μας είναι 15 χρονών. Είναι άριστοι μαθητές. Πρέπει να τα σπουδάσω. Τι θα τους πω; Ότι δεν μπορώ; Όταν ο γιος μου ο μικρός παίρνει 20 στη Φυσική και μου λέει ότι θέλει να γίνει ή φυσικός ή φαρμακοποιός;

Ήμασταν φτωχοί αλλά νοικοκυραίοι, παρά τα προβλήματα της κρίσης, καταφέραμε πάλι να στρώσουμε κάπως τη ζωή μας. Τώρα, στα 57 μου, αν με απολύσουν, ποιος θα με πάρει για δουλειά; Στα 45 μου έψαχνα για δουλειά και δεν με παίρναν για λατζέρα, μου λέγανε ότι ήμουνα μεγάλη... Αλλά έχω δυο μικρά παιδιά, ναι, υπάρχουν σήμερα, 2017, γυναίκες που στα 57 τους έχουν ανήλικα τέκνα. Η κοινωνία- και η αγορά εργασίας και το κράτος- θα έπρεπε να το έχουν αντιληφθεί αυτό.

Στη δουλειά μου στην καθαριότητα έχω δώσει το 100%, το ξέρουν και το αναγνωρίζουν αυτό στον Δήμο. Δεν κάνω μόνο σκούπισμα, είμαι και στην ανακύκλωση, ανεβαίνω και στις «σκουπιδιάρες» και στην υδροφόρα. Έχω υπογράψει ως «γενικών καθηκόντων»- συνδράμομε σε όποιον τομέα μας χρειαστούν.

Τώρα κινδυνεύουμε να απολυθούμε, αλλά είμαστε εδώ, κάνουμε τη δουλειά μας. Δε γίνεται να μην βγούμε, να αφήσουμε το δρόμο μετά τα λαϊκή βρώμικο. Είναι είδος πρώτης ανάγκης η δουλειά μας. Έχει μια κοινωνική ευθύνη- δεν μπορούμε να πούμε «άστα να σαπίζουν αφού θα απολυθούμε». Κι εγώ πολίτης είμαι, δημότισσα Αγίου Δημητρίου. Την προηγούμενη Κυριακή, στη γειτονιά μου τους κατέβασα όλους στο δρόμο, πήραμε μαύρες σακούλες να συγκεντρώσουμε τα σκόρπια απορρίμματα. Κάνουν υπομονή, μου λένε «είμαστε μαζί σου», δεν με βρίζουν.

Είναι μια περίεργη κατάσταση πολιτικά, ο ένας ρίχνει το μπαλάκι στον άλλο, η κυβέρνηση στους Δήμους και αυτοί το πετάνε πίσω. Εγώ πιστεύω ότι κάποια στιγμή, απώτερος στόχος είναι να δοθεί η καθαριότητα στους ιδιώτες. Έχουνε διαβεβαιώσει τους μόνιμους ότι δεν θα μπούνε ιδιώτες. Αλλά πως να είμαστε σίγουροι; Και οι μόνιμοι τρέμουνε. Κάθε μέρα ο Σκουρλέτης αλλάζει γνώμη, μας υπόσχονται και μετά τα παίρνουν πίσω. Μας παίρνουν το φαί μέσα απ’ το στόμα δηλαδή.

Στο πίσω μέρος του μυαλού μου- για να μην τρελαθώ τελείως- έχω ότι θα μείνουμε τελικά. Από φτωχοί, αλλά νοικοκυραίοι, δεν θα βρεθούμε ζητιάνοι.

ίμαι 42 χρονών, μητέρα ενός παιδιού 8 χρονών, παντρεμένη. Από το 2007 εργαζόμουν στο Δήμο Βριλησσίων, στον τομέα καθαριότητας και πρασίνου, με συμβάσεις που διακόπτονταν, έμενα κάποιο διάστημα άνεργη και ανανεώνονταν πάλι.Έχω κάνει πολλές δουλειές- σε βενζινάδικο, σε εταιρεία με ιατρικά είδη, σε ένα καφενείο συνεργατικό δούλευα, σε συνεργείο πιο μικρή.

Στην τωρινή συγκυρία, έχω άγχος βέβαια για το τι θα συμβεί, αλλά προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη. Με όσα έχουν προταθεί μέχρι σήμερα, τα μόρια που έχω μετά από τόσα χρόνια στην καθαριότητα, ελπίζω πως σε μια διαδικασία ΑΣΕΠ θα με κρατήσουν στην δουλειά.

Πιστεύω ότι προσφέρω και μου δίνει ικανοποίηση αυτό- από τον Αύγουστο που είμαι εδώ, έχω δώσει τον καλύτερό μου εαυτό.

Εργάζομαι στην αποκομιδή και την ανακύκλωση, είμαι στα απορριματοφόρα.

Ήταν επιλογή μου- ο διευθυντής της υπηρεσίας μου είχε προτείνει να είμαι στη σκούπα, εγώ του είπα «απορριματοφόρα». Και γέλαγε, του φάνηκε περίεργη επιλογή για μια γυναίκα. Δουλεύουμε σε περιοχές του κέντρου, Κουκάκι και γύρω. Είναι δύσκολη δουλειά, αλλά όλες οι δουλειές είναι δύσκολες και έχουν την κούρασή τους. Πάντως, ειδικά σε εμάς έχουν συμβεί πολλά περιστατικά σε εργάτες στο δρόμο, έχουν τραυματιστεί συνάδελφοι από αυτοκίνητα. Θα μπορούσαν να μας βοηθούν περισσότερο όσον αφορά τα μέτρα προφύλαξης- εδώ όλοι εργάτες είναι, βλέπεις κανέναν με ειδική στολή ή όποιο άλλο μέτρο αυτοπροστασίας; Άλλα παράπονα από την υπηρεσία δεν έχω- σαν συμβασιούχο δεν με αντιμετώπισαν ποτέ διαφορετικά, ούτε οι μόνιμοι συνάδελφοι, ούτε η υπηρεσία. Δουλεύω, δεν μου χαρίζουν τίποτε, αλλά οι συνάδελφοι μεταξύ μας αναγνωρίζουμε τον κόπο αυτού που δουλεύει καλά.

Εργάζομαι 9 το βράδυ με 3.30 το πρωί- μπορεί να τραβήξει και παραπάνω, ανάλογα με τις ανάγκες. Αλλά οι υπερωρίες πληρώνονται. Μαζί με τα βραδινά (οι ώρες μετά τις 24.00) βγαίνει γύρω στα 800 ευρώ το μήνα. Την ανεργία, δεν θέλω να την σκέφτομαι. Στα 42 μου θα δυσκολευτώ να βρω κάτι, η οικογένειά μου θα μείνει με ένα μισθό- θα περάσουμε δύσκολα.

Δεν θέλω να αναλύω το θέμα καθόλου πολιτικά. Δεν με ενδιαφέρει, νιώθω να μην με αφορά. Όποιος και να είναι «πάνω», εγώ θέλω να έχω δουλειά.

Δημοφιλή