Στην παραπάνω φωτογραφία ένα πλαστικό γάντι κείται πεταμένο στο δρόμο, απέναντι από έναν κάδο απορριμμάτων. Η απόσταση που το χωρίζει από τον προορισμό του δεν ξεπερνάει τα 2-3 μέτρα, όση και η απόσταση που πρέπει να κρατούμε πλέον ο ένας από τον άλλον για να είμαστε ασφαλείς από τον κορονοϊό.
Αλήθεια, όμως, η ευθύνη από την ανευθυνότητα πόσο απέχουν μεταξύ τους; Οσο και το λογικό από το παράλογο, σε αυτή τη χώρα και με όλο αυτό που βιώνουμε.
Οι Ελληνες καλούνται καθημερινά - όπως και όλοι οι λαοί άλλωστε - να επιδείξουν μεγάλη ατομική ευθυνή μπροστά σε αυτή την πρωτόγνωρη για την ανθρωπότητα κατάσταση. Η μεγάλη πλειοψηφία ανταποκρίνεται θετικά σε αυτό το κάλεσμα.
Απαντες έσπευσαν, ορθώς, να προμηθετούν χειρουργικές μάσκες, αντισηπτικά, γάντια μιας χρήσης.
Ωστόσο, ορισμένοι εξ αυτών εξακολουθούν να λειτουργούν με βάση τη «λογική» (;) του δόγματος «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και να δείχνουν μια «ευθύνη» άκρως... ατομική. Πιο ατομική πεθαίνεις, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Πώς αλλιώς να εξηγηθούν οι απαράδεκτες εικόνες με τα πλαστικά γάντια, που τις τελευταίες ημέρες κοντεύουν να γίνουν πιο πολλά και από τις γόπες των τσιγάρων στους δρόμους;
Κάποιοι λαμβάνουν όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις, με μοναδικό μέλημά τους να μην πάθουν τίποτα οι ίδιοι και όχι για να προστατεύσουν και τον συνανθρωπό τους ταυτόχρονα, παρόλο που η χρήση των γαντιών, όπως και της μάσκας, αυτόν τον σκοπό εξυπηρετεί.
Μόλις, λοιπόν, τα γάντια της μίας χρήσης κάνουν την δουλειά τους, χωρίς δεύτερη (ή και πρώτη) σκέψη τα πετούν όπου βρουν - σε δρόμους, πεζοδρόμια, πάρκα, πλατείες, έξω από δημόσιες υπηρεσίες και σούπερ μάρκετ - αδιαφορώντας για το γεγονός ότι έτσι δημιουργούν παντού μικρές διάσπαρτες εστίες μικροβίων, ασθενειών και κορονοϊού ενδεχομένως.
Το πρόβλημα της Ελλάδας αυτές τις κρίσιμες ώρες, ημέρες και εβδομάδες δεν είναι τα παραπεταμένα γάντια, που πολλές φορές πλησίασαν αρκετά στον κάδο αλλά δεν έφτασαν μέσα σε αυτόν.
Το πρόβλημα είναι η κακή νοοτροπία της μερίδας εκείνης των Ελλήνων που πετούν τα γάντια στον δρόμο όταν δεν τα χρειάζονται άλλο, που συνωστίζονται σε παραλίες, βουνά, εκκλησίες κ.λπ. όταν οι ειδικοί προειδοποιούν να μένουμε σπίτι ή που φεύγουν για διακοπές στα χωριά τους παρά τον κίνδυνο διασποράς της φονικής νόσου σε μέρη χωρίς υποδομές υγείας.
Το πρόβλημα, εν ολίγοις, είναι η συνεχιζόμενη ανεύθυνη στάση κάποιων λίγων σε βάρος των πολλών.
Εύλογα, τα αυστηρά μέτρα που έχει λάβει η κυβέρνηση, ακόμη κι απαγόρευση κυκλοφορίας, μοιάζουν επιβεβλημένα και δικαιολογούνται στο έπακρο.
Ωστόσο, μερικά πράγματα - όπως το να πετάμε τα σκουπίδια στα... σκουπίδια - (θα έπρεπε να) είναι αυτονόητα και δεν χρειάζεται κάποια πράξη νομοθετικού περιεχομένου για να μας τα επιβάλει.
Αυτή η πανδημία γεννά μια μοναδική ευκαιρία να έχουμε δημιουργήσει μια καλύτερη κοινωνία, όταν θα εξέλθουμε από την καραντίνα. Εχοντας άπλετο χρόνο στη διάθεσή μας, τώρα είναι η ώρα να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να ξεκινήσουμε διορθώνοντας τα ατομικά μας λάθη - αφού τόσο πολύ μας αρέσει να σκεφτόμαστε ατομικά.
Ο κίνδυνος θα περάσει, αργά ή γρήγορα. Και οι άνθρωποι θα ξαναέρθουμε πιο κοντά. Ας διδαχθούμε όλοι τα μαθήματα που έχει να μας προσφέρει αυτή η περιπέτεια, για να κάνουμε αυτή την «επανένωση» να αξίζει πραγματικά.
Υ.Γ. Οι φωτογραφίες ελήφθησαν κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου μισής ώρας (ή περίπου 2,5 χλμ.) σε κάποια γειτονιά της Αττικής...
Σημαντική διευκρίνιση: Οπως επισημαίνει ο διευθύνων σύμβουλος του Ελληνικού Οργανισμού Ανακύκλωσης, Γιάννης Σιδέρης, τα γάντια και μάσκες μίας χρήσεως κατασκευάζονται από υλικά που δεν ανακυκλώνονται και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να καταλήγουν σε κέντρα διαλογής ανακυκλώσιμων υλικών. Επειδή ο ιός έχει αντοχή και ζει και στο περιβάλλον και στις επιφάνειες, καλό είναι να τα πετάμε στον πράσινο κάδο, προκειμένου να κατευθυνθούν κατευθείαν για ταφή.
