40 χρονιά πριν στις 2 Μαΐου, μια ομάδα ανθρώπων με περιορισμένη έως και μηδενική όραση καταλαμβάνουν τον Οίκο Τυφλών στην Καλλιθέα, φωνάζοντας - παραφρασμένο το γνωστό σύνθημα του Πολυτεχνείου - «ψωμί, παιδεία και όχι επαιτεία», βάζοντας κατά πολλοίς τις βάσεις για την αναγνώριση των αναπήρων και την ικανοποίηση μιας σειράς αιτημάτων τους.
Η κίνηση τους παίρνει αμέσως διαστάσεις και πολλοί σπεύδουν να μιλήσουν για τον «Μάη"των τυφλών».
Για τα επόμενα τέσσερα χρονιά η εξέγερση αυτή παίρνει τα χαρακτηριστικά κινήματος με μόνιμη επωδό «ίσα και ίδια δικαιώματα» με την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία.
Το θέμα αποκτά γρήγορα διεθνείς διαστάσεις με ξένους ραδιοφωνικούς σταθμούς - BBC και Deutsche Welle - να στέκονται στο πλευρό των εξεγερμένων.
Ανάμεσα τους ένας άνθρωπος ο οποίος σε ηλικία 10 ετών είχε χάσει την όραση του από έκρηξη γερμανικής χειροβομβίδας, απομεινάρι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Πρόκειται για την αρχή μιας μακράς πολιτικοποιημένης πορείας που τον έφερε αρχικά γενικό γραμματέα πρόνοιας στην κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου και από το 2011 προσχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ αφοί προηγουμένως είχε καταψηφίσει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.
Η αναπηρία δεν σημαίνει ανικανότητα ήταν το σύνθημα των εξεγερμένων τυφλών της Καλλιθέας το μακρινό 1976, με τον μετέπειτα υπουργό Υγείας να χαρακτηρίζει τον αγώνα τους ένα μικρό Πολυτεχνείο», να συγκρούονται με την κυβέρνηση και να απαιτούν νομοθετικά μέτρα.
Ο «Οίκος Τυφλών» στην Καλλιθέα φάνταζε ως ένα οικονομικά ισχυρό σωματείο με περιουσία από δωρεές και κληροδοτήματα, άλλα με τους οικότροφους χωρίς ουσιαστική στήριξη.
Οι αντιδράσεις δεν άργησαν να ξεκινήσουν
Στις 2 Μαΐου 1976 ξεκίνησε η πεντάμηνη κατάληψη στον «Οίκο Τυφλών», με την αστυνομία να επιχειρεί να επιβάλει την τάξη και ορισμένους καταληψίες να μεταφέρονται στο αστυνομικό τμήμα και να κατηγορούνται βάσει του Νόμου 4000 περί τεντιμποϊσμού...
Το φιτίλι μόλις είχε ανάψει.
Ακολούθησε η ογκώδης εκδήλωση συμπαράστασης 20.000 ανθρώπων στο γήπεδο του Πανιωνίου, η κατάληψη του Δημαρχείου Αθηνών την 1η Οκτωβρίου 1976 και η διαδήλωση έξω από την Αρχιεπισκοπή.
Αίτημα τους η χορήγηση αδειών μικροπωλητή σε τυφλούς ανθρώπους, που αντιμετώπιζαν βιοποριστικά προβλήματα.
Σύντομα οι κινητοποιήσεις τους βρήκαν υποστηρικτές και σε προσωπικότητες του εξωτερικού, ανάμεσα τους οι Ζαν Πολ Σαρτρ, Σιμόν Ντε Μποβουάρ, Μισέλ Φουκώ, Σιμόν Σινιορέ.
Η κρατικοποίηση του Οίκου Τυφλών, που αποδέχθηκε και η διοίκηση στα τέλη του 1976 η δικαίωση τους, ενώ τρία χρονιά μετά μετονομάζεται σε «Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών».
Στις 9 Δεκεμβρίου 1981, έγινε και η τελευταία εκκρεμούσα δίκη σε βάρος 11 μελών της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα, με τον εισαγγελέα Τσεβά να τονίζει κατά την αγόρευση του: «Στο εδώλιο αυτό κάθονται ήρωες, ενώ θα έπρεπε να κάθονται άλλοι που με τον μανδύα της φιλανθρωπίας προσπαθούν να προβληθούν κοινωνικά».