Λέλα και Δημήτρης Πιατά: Τα δεκαπέντε λεπτά που έγιναν 41 χρόνια

Δίνουν πρώτη φορά κοινή συνέντευξη και μιλούν στη HuffPost για τη σχέση τους με ειλικρίνεια και χιούμορ.
Φωτογραφία: Eurokinissi

Ένα ζευγάρι που μετράει 41 χρόνια κοινής ζωής και 35 χρόνια γάμου, δύο θυγατέρες και μία μικρούλα εγγονή που σε λίγες εβδομάδες γίνεται δύο ετών.

Ο ηθοποιός Δημήτρης Πιατάς και η σύντροφος της ζωής του Λέλα, μιλούν πρώτη φορά για την πολύχρονη, ευτυχισμένη σχέση τους και, με χιούμορ -όπως και σοβαρότητα- μοιράζονται σε μία απολαυστική συζήτηση με τη HuffPost στιγμές από τη ζωή τους.

Δηλώνουν εντελώς αντίθετοι χαρακτήρες, υπενθυμίζοντας ωστόσο ότι τα ετερώνυμα έλκονται, αναφέρονται στις κόκκινες γραμμές και στον σεβασμό στην ιδιωτικότητα του άλλου, παραδέχονται τι εκνευρίζει τον έναν στον άλλον, εξηγούν γιατί το χιούμορ είναι καταλύτης και σημειώνουν ότι, τελικά μάλλον δεν υπάρχουν συνταγές για μία μακροχρόνια, ευτυχισμένη σχέση, καθώς «ακόμη και τις συνταγές πειράζουμε και προσθέτουμε τα δικά μας».

41 χρόνια σχέση, 36 γάμος

Λ: Σε σχέση είμαστε 41 χρόνια και παντρεμένοι 35-36 χρόνια.

Δ: Πριν τον γάμο συζήσαμε.

Λ: Πολύ γρήγορα...

Δ: Το «μυστικό» είναι πριν δεσμευτείς με έναν άνθρωπο να συζήσεις. Τι σημαίνει «γάμος»; Είναι μια πράξη νομική, συμβολαιογραφική, μία τυπική διαδικασία ή, μία θρησκευτική τελετή, που προσωπικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου και νομίζω την ίδια άποψη έχει και η σύντροφος μου.

Λ: Ναι!

Δ: Οπότε αυτό που με ενδιέφερε είναι η καθημερινότητα μας.

Λ: Είμαστε από τους πρώτους που παντρεύτηκαν στην Ελλάδα με πολιτικό γάμο. Εμείς και δύο μάρτυρες.

Λ: Γνωριστήκαμε μέσω ενός φίλου που δεν ζει πια, τον σκηνοθέτη Δημήτρη Έξαρχο. Είχα πάει να δω την παράσταση του έργου «Ταρτούφος» από τον Αμφι-Θέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου, στην οποία έπαιζε ο Δημήτρης και μετά, πήγαμε συντροφιά για φαγητό... Τώρα να το πω;

“Εάν είσαι σε ένα ηλιοβασίλεμα, με ένα εξαιρετικό δείπνο και τον Βοσκόπουλο να σου τραγουδάει, μπορώ να καταλάβω αν δηλώσεις ερωτευμένος. Η πραγματικότητα όμως είναι λίγο διαφορετική”

Δ: Και βέβαια να το πεις!

Λ: Καθόμαστε καλή ώρα όπως τώρα οι τρεις μας και εκ των υστέρων μου είπε ότι σκέφτηκε, δεν θα μπορούσα να ζήσω ούτε ένα τέταρτο μ′ αυτήν -εμένα, δηλαδή. Ε, το τέταρτο έγινε 41 χρόνια. Ξέρεις, αυτά τα πράγματα, το πώς προχωράει δηλαδή, μια γνωριμία, γίνονται απλά, μην τα μεγεθύνουμε.

Δ: Εάν είσαι σε ένα ηλιοβασίλεμα, με ένα εξαιρετικό δείπνο και τον Βοσκόπουλο να σου τραγουδάει, μπορώ να καταλάβω αν δηλώσεις ερωτευμένος. Η πραγματικότητα όμως είναι λίγο διαφορετική. Η αλήθεια ενός ανθρώπου είναι που έχει ενδιαφέρον. Όταν με γνώρισε η Λέλα, η αιτία που πυροδότησε το δικό της ενδιαφέρον της ήταν το θεατρικό παρουσιαστικό μου. Έκανα μία νόνα πρωτόγονη, μία μπαμπούσκα στον «Ταρτούφο» του Μολιέρου που έμπαινε στη σκηνή και τη διέλυε. Ήταν όλο το ηρωικό team του Αμφι-Θεάτρου, ο Λευτέρης Βογιατζής έπαιζε τον Ταρτούφο και ο Σπύρος Ευαγγελάτος μου είχε δώσει τον μικρότερο και πιο ασήμαντο ρόλο, μίας γυναίκας χοντρής, δύσμορφης, κινητικά περίεργης, η οποία όμως έμπαινε και έκλεβε όλη τη σκηνή.

Λ: Μα είχα πει στον Δημήτρη Έξαρχο μετά την παράσταση, θέλω να γνωρίσω τον ηθοποιό που κάνει τη γριά.

-Η δική σας επαγγελματική ενασχόληση τότε;

Λ: Σε μία πολυεθνική ασφαλιστική εταιρεία. Δουλειά καριέρας. Αγαπούσα πάρα πολύ το θέατρο, έβλεπα πολύ θέατρο και με τον Έξαρχο είχαμε μία κοινή φίλη. Κάπως έτσι έγινε. Πάμε να δούμε την παράσταση; Πάμε. Και μετά, ως συνήθως, συνεχίσαμε παρέα σε ένα ταβερνάκι στην Κυψέλη. Καθίσαμε, ο Πιατάς έκανε τη σκέψη που είπα προηγουμένως, αλλά εκείνος ήταν που έκανε το πρώτο βήμα και με πήρε τηλέφωνο μετά. Για να τα λέμε όλα με τη σειρά.

Φωτογραφία: Eurokinissi

«Συμμετοχικοί με τον ίδιον τρόπο στα παιδιά μας»

-Πόσο άλλαξε τη σχέση το παιδί;

Λ.: Το παιδί δεν ήταν τυχαίο. Ήταν απόφαση κοινή. Σαφώς έφερε μεγάλες αλλαγές. Αλλά οι αλλαγές δεν δυσκόλεψαν τη σχέση μας. Ήμασταν και οι δυό αφοσιωμένοι στο παιδί. Το θέλαμε τόσο πολύ! Η «εισβολή» αυτή στη ζωή μας ήταν μοναδική.

Δ: Και ακολούθησε δεύτερο παιδί.

Λ: Πάρα πολύ σύντομα. Είμαστε και δύο συμμετοχικοί με τον ίδιον τρόπο στα παιδιά. Για δύομισι χρόνια δεν εργάστηκα -το δεύτερο παιδί ήρθε αμέσως- ύστερα συνέχισα και στην πορεία γυρίσαμε τον διακόπτη και αποφασίσαμε η ισχύς εν τη ενώσει, οπότε συνεργαστήκαμε και κάναμε δικές μας δουλειές -ανέλαβα οργάνωση παραγωγής.

Δ: Αυτό είναι ένα μικρό μυστικό και ένα μικρό κομμάτι της καριέρας μου. Η καριέρα δεν στήνεται μόνο όταν είσαι πάνω στη σκηνή και παίζεις, αλλά χρειάζεται κάποιος να ανάβει και να κλείνει τα φώτα. Που να μην φαίνεται, αλλά να είναι ουσιαστικός. Μπορεί αυτός ο άνθρωπος να είναι υπάλληλος σου. Να είναι ένας επαγγελματίας, ο οποίος είναι ξένος, δεν είναι δικός σου άνθρωπος και μπορεί να σε εγκαταλείψει μια καίρια στιγμή γιατί έχει άλλα ενδιαφέροντα και επειδή ήρθαν άλλες προτάσεις. Η σύντροφος μου ανέλαβε όλο αυτό το κομμάτι -που είναι και το πιο άχαρο...

Λ: Δεν το θεωρώ άχαρο, το θεωρώ πάρα πολύ δημιουργικό. Πρώτα απ′ όλα επειδή δεν το αντιμετώπισα οικονομίστικα, δεν ασχολήθηκα μόνο με το διαχειριστικό. Ασχολήθηκα με όλα και βγήκε και η αγάπη μου για την αισθητική. Για παράδειγμα, με τα σκηνικά -δεν έκανα σκηνικά, εννοείται- αλλά μου άρεσε πάρα πολύ να τρέχω πίσω από το δημιουργικό μέρος. Καλλιτεχνικός υπεύθυνος ήταν ο Δημήτρης κι εγώ όλα τα άλλα. Επειδή είμαστε συντρόφια και επειδή επικοινωνούμε καλά, κάποια πράγματα τα αποφασίζαμε από κοινού.

Δ: Η καριέρα δεν είναι μόνο το φανταχτερό κομμάτι. Υπάρχουν κι άλλα που έχουν συμβεί. Για μένα, η πιο ουσιαστική φάση της καριέρας μου ήταν εκείνη η δεκαετία -δεκαετία ή κάτι παραπάνω, Λέλα;…

“Το χιούμορ θρυμμάτιζε τον «πάγο» αυτοστιγμεί”

Λ: Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 μέχρι το 2000.

Δ: Συνεργαστήκαμε με εξαιρετικούς συναδέλφους, οραματιστήκαμε και κάναμε παραστάσεις που κάποια στιγμή χτύπησαν κόκκινο σε επίπεδο ανταπόκρισης και προσέλευσης.

Λ: Πήγαμε στο εξωτερικό…

Δ: … Σε ξένα φεστιβάλ. Μόνοι μας. Χωρίς καμία επιχορήγηση, χωρίς καμία βοήθεια από κανέναν, σε έναν χώρο κατεξοχήν ανταγωνιστικό. Στις κρατικές σκηνές -όπου έπαιξα- τις μετακινήσεις και τα ταξίδια τέτοιας εμβέλειας αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας, όπως ξέρουμε, επιτελεία. Το δικό μου επιτελείο ήταν η σύντροφος μου. Ένας άνθρωπος. Κι όταν λέμε ένας, εννοούμε ένας. Και πίστεψε με, η εικόνα που βγάζαμε στο εξωτερικό –τώρα μπορώ να το πω- έλαμπε! Αναφέρομαι στο επίπεδο του επαγγελματισμού και της σοβαρότητας, τα οποία θεωρούσα αυτονόητα, αλλά δεν είναι. Γιατί όλο αυτό απαιτεί πολύ κόπο και έχει εξαιρετικές δυσκολίες. Το ταλέντο της Λέλας όμως, ήταν μοναδικό.

Λ: Στην πραγματικότητα, η κρίση μας πήγε πίσω. Το οικονομικό ρίσκο ήταν πια μεγάλο. Τώρα πια όταν κάνουμε κάτι είναι ήσυχα και μικρά πράγματα.

-Πόσο επηρεάζεται η σχέση όταν ένα ζευγάρι δουλεύει μαζί;

Λ: Καθόλου.

Δ: Δεν έχουμε ανταγωνισμό.

“Σεβασμός στην ιδιωτικότητα του άλλου. Κι αυτό πολύ σημαντικό κομμάτι στη σχέση μας. Υπάρχει ένα κομμάτι που είναι δικό σου, το οποίο ο άλλος δεν παραβιάζει”

Λ: Πρώτα αυτό. Δεν είμαστε ανταγωνιστικοί. Ύστερα, είναι το χιούμορ. Αυτό κράτα το. Καταλύτης το χιούμορ. Αλλά, δεν κάνουμε την ίδια δουλειά. Μπορεί να εργαζόμαστε στον ίδιο χώρο, αλλά δεν κάνουμε την ίδια δουλειά. Η δουλειά του Δημήτρη έχει προβολή, η δουλειά η δική μου, δεν έχει. Να ανταγωνιστώ τον Δημήτρη, γιατί; Να ανταγωνιστεί εκείνος εμένα, γιατί; Συμφέρον έχουμε να υποστηρίζει ο ένας τον άλλον.

Δ: Λειτουργούσαμε συμπληρωματικά. Το αρσενικό - θηλυκό κυριολεκτικά. Και αυτό περιλαμβάνει και τα παιδιά.

Λ: Ακριβώς! Γιατί παράλληλα μεγαλώναμε και δύο παιδιά. Γιαγιάδες, παππούδες δεν υπήρχαν. Δύο θείες και αυτές όσο μπορούσαν, όποτε μπορούσαν. Επίσης, δεν θέλαμε γυναίκα στο σπίτι. Δηλαδή, τα θέλαμε κι όλα δικά μας (γέλια).

«Τι κόντρες δεν τις κρατάμε»

-Η πρώτη μεγάλη διαφωνία, ρήξη, κόντρα; Πόσο κράτησε; Ποια ήταν η αφορμή; Πώς την ξεπεράσατε;

Λ: Δεν μπορώ να πω ότι είχαμε μεγάλες κόντρες και επίσης, τις κόντρες δεν τις κρατάμε μεταξύ μας.

Δ: Εκτονώνονται.

Λ: Επιστρέφω στο χιούμορ. Δεν μπορούμε να ζούμε -ισχύει και για τους δυό, κι αυτό το θεωρώ εξαιρετικό στη σχέση μας- με προβοσκίδες. Μας είναι ανυπόφορο. Κάτω από την ίδια στέγη να κυκλοφορούν δύο προβοσκίδες και να μην ξέρεις ποιος θα τις πατήσει πρώτος. Δεν μεγάλωσα σε τέτοιο σπίτι. Δεν είναι και ο χαρακτήρας μου, ούτε ο Δημήτρης είναι έτσι. Οπότε το χιούμορ θρυμμάτιζε τον «πάγο» αυτοστιγμεί.

αρχείο Δημήτρη Πιατά
Δημήτρης Πιατάς
αρχείο Δημήτρη Πιατά

Αν περάσαμε κρίσεις; Προφανώς. Η κάθε κρίση έχει διαφορετική «διαχείριση». Θέλεις να είσαι με τον άλλον; Το διεκδικείς. Το εύκολο είναι να δυναμιτίζουμε τα πράγματα. Το δύσκολο είναι να τα διατηρούμε στον χρόνο.

-Με ποιόν τρόπο διεκδικείς να είσαι με τον άλλον; Κάνοντας ένα βήμα πίσω; Συζητώντας το θέμα μέχρι να λυθεί;

Λ: Άντε καλέ! Σιγά μην κάνουμε και στρογγυλό τραπέζι.

-Πώς; Με ένα φιλί, ένα χάδι, μια γλυκιά κουβέντα;

Λ: Μα ναι!

Δ: Όχι, δεν είμαστε υπέρ του Ερωτοδικείου (γέλια).

-Το βασικό, το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της σχέσης σας, αυτό που ορίζει το δεν μπορώ να είμαι χωρίς τον άλλο; Για παράδειγμα, δεν μπορώ να είμαι πέντε μέρες μακριά από τη Λέλα, δεν μπορώ να κοιμάμαι χωρίς τον Δημήτρη.

Λ: Μια χαρά μπορώ και μια χαρά μπορεί κι εκείνος και να σου πω και κάτι; Η δουλειά αυτή βοηθάει. Για παράδειγμα, έρχεται καλοκαίρι, φεύγει περιοδεία. Αυτές οι μικρές ανάσες είναι πολύ καλές. Όταν τα παιδιά ήταν μικρά τα έπαιρνα κι έφευγα. Για έναν μήνα, δύο μήνες. Όσο μπορούσα περισσότερο. Και ο Δημήτρης ερχόταν να μας βρει Κυριακή, ταξίδευε νύχτα μετά την παράσταση και έφευγε την Τρίτη το πρωί για να κάνει παράσταση το ίδιο βράδυ. Μια σφήνα, δηλαδή.

-Να σου λείψω, να με νοσταλγήσεις, σα να λέμε.

Λ: Και επίσης, σεβασμός στην ιδιωτικότητα του άλλου. Κι αυτό πολύ σημαντικό κομμάτι στη σχέση μας. Υπάρχει ένα κομμάτι που είναι δικό σου, το οποίο ο άλλος δεν παραβιάζει. Ο Δημήτρης έγραψε βιβλίο -δεν με πιστεύουν όταν το λέω- και μου το έφερε περίπου τυπωμένο.

Δ: Δεν το είχα πει…

Λ: Δεν είχε πει τίποτα. Έχει ένα γραφείο στο δώμα του σπιτιού μας, ανεβαίνει, κάθεται με τις ώρες, μελετάει τον ρόλο του, διαβάζει ό,τι θέλει, γράφει ό,τι θέλει, ακούει μουσικές, ονειρεύεται. Εγώ είμαι κάτω, λείπω, είμαι όπου. Έγραψε το βιβλίο, το πήγε στον Νώντα Παπαγεωργίου, στις εκδόσεις Μεταίχμιο, του είπε ο Παπαγεωργίου στο τυπώνω και μου το έφερε έτοιμο. Μου λέει, θα βγάλω βιβλίο. Λέω, με τις υγείες σου. Θα έρθω στην παρουσίαση.

Σινέ Λαύκος
εκδόσεις Μεταίχμιο
Σινέ Λαύκος

Δ: Υπάρχουν οι κόκκινες γραμμές μας και ο ένας σέβεται το όριο του άλλου.

Λ: Μνημονεύω τη μάνα μου και θα τη μνημονεύω όσο ζω που με έμαθε πριν μπω μέσα να χτυπάω την πόρτα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

…. Τα πρώτα είκοσι χρόνια της κοινής μας ζωής δεν υπάρχει φωτογραφία μας στα ΜΜΕ. Διότι εγώ δεν φωτογραφιζόμουν. Δεν είχα κανένα λόγο, τι ήμουν, η αλεπού στο παζάρι; Τα επόμενα είκοσι χρόνια τους καλοδέχτηκα -τους φωτορεπόρτερ…

Δ: Δεν φωτογραφιζόταν γιατί ήταν δύσμορφη η σύντροφος μου…

Λ: Δεν κοντράρομαι μαζί τους. Ξέρεις, είμαι επιθετικός άνθρωπος.

-Δεν φαίνεται.

Λ: Δεν φαίνεται επειδή έκανα δουλειά με τον εαυτό μου.

Δ: Θεραπεύτηκε (γέλια).

Λ: Κατά το ήμισυ. Κατά το όλον, αγάπη μου, δεν γίνεται.

Δ: Όχι, καλά δεν έγινες, αγάπη μου.

Λ: Δεν έγινα, αγάπη μου. Αλλά μου έκανε και η κόρη μου μια εγγονή και μαλάκωσα.

Δ: Τα παιδιά έπαιξαν τον συγκλονιστικότερο ρόλο στη ζωή μου. Δεν ξέρω εάν είμαι καλός μπαμπάς, έχω δύο παιδιά τα οποία λάτρεψα και διεκδίκησα την ισότιμη αντιμετώπιση, όσο μπορούσα (η σχέση μητέρας – παιδιού είναι συγκλονιστική και υποκλίνομαι). Παρ’ όλα αυτά, είχα άμεση εμπλοκή στην καθημερινότητα των παιδιών μας, με επιλογή δική μου και με μεγάλη χαρά. Η οποία εμπλοκή, περιέργως πώς, μεταφέρεται τώρα στην εγγονή μου.

“Η σύντροφος μου έχει ένα εξαιρετικό ταλέντο να αργεί. Μιλάς σε έναν άνθρωπο ο οποίος θέλει να είναι συνεπής και έχω από τη Λέλα αυτό το εξαιρετικό δώρο για να μην πλήττω”

Λ: Με τον ίδιον τρόπο.

Δ: Σκέψου ότι κάνω τώρα τις «Τρεις Αδελφές» του Τσέχωφ και παράλληλα, έπαιζα στο «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας». Έρχομαι από μία φοβερή περιοδεία με την Κάθριν Χάντερ στον «Προμηθέα Δεσμώτη» και non stop έχω κάνει τους «Ήρωες» και την «Παναγία των Παρισίων». Έχω τόνους κούρασης. Συν τις ευθύνες και την πίεση της καθημερινότητας. Μόλις βλέπω την εγγονή μου φεύγουν όλα και αποκτώ την ελαφρότητα ενός μπαλονιού. Αυτό το παιδί με έκανε ξανά από την πρώτη στιγμή παιδί.

Λ: Πέφτει μαζί της στο πάτωμα, στο χαλί.

Δ: Δεν κομίζω γλαύκας, θεωρώ όμως ότι η καθημερινότητα μου -κι όταν λέω η καθημερινότητα εννοώ τα πάντα, από το να πλύνεις τα πιάτα, να μαγειρέψεις, να συζητήσεις, να πάρεις έναν άνθρωπο τηλέφωνο, μέχρι να δεις ειδήσεις - για μένα, έχει ποίηση. Είμαι ευτυχισμένος μέσα στην καθημερινότητα μου. Νομίζω ότι είναι ένα πολύ καλό μυστικό αυτό. Ο Τσέχωφ γράφει στις «Τρεις Αδελφές» για την απέραντη πλήξη της καθημερινότητας και καμιά φορά σκέφτομαι, κοίτα, πάω κόντρα στον Τσέχωφ. Και κάνω τα ίδια. Φιλοσοφούμε μ’ ευτελείας και τα λοιπά και τα λοιπά… (γέλια).

Φωτογραφία: Eurokinissi

-Τι είναι αυτό που θεωρεί ο ένας στον άλλο πιο γοητευτικό και πιο εκνευριστικό;

Δ; Η σύντροφος μου έχει ένα εξαιρετικό ταλέντο να αργεί. Μιλάς σε έναν άνθρωπο ο οποίος θέλει να είναι συνεπής, ακριβής στην ώρα του -να φτάνει ακόμη και νωρίτερα- και έχω από τη Λέλα αυτό το εξαιρετικό δώρο για να μην πλήττω. Αυτή η κόντρα κάνει μία ενδιαφέρουσα ένωση.

Όσο για τη γοητεία, η Λέλα είναι σύντροφος. Είναι σπάνιο πλάσμα. Με εντιμότητα και ευθύτητα. Θεωρώ ότι είμαι προνομιούχος που μπορώ και έχω έναν σύντροφο, τον οποίον αν μη τι άλλο, θαυμάζω και εκτιμώ. Επί της ουσίας και όχι τύποις.

Λ: Θα το ανταποδώσω πέρα για πέρα. Ο Δημήτρης είναι ένας άνθρωπος που εξελίσσεται. Κι αυτό βοηθά και τη σχέση. Δεν είναι απλά δημιουργικός. Η δουλειά του από μόνη της είναι δημιουργική. Κι αν θέλεις, είναι και παγίδα αυτό, είναι και νίκη. Αλλά είναι και παγίδα, που μπορεί να έχει συνέπειες και στην προσωπική σου ζωή. Εξελίσσεται προσωπικά ο ίδιος. Δεν αφήνεται.

“Οι άνθρωποι δεν είμαστε τυχαία μαζί. Κάτι συμβαίνει, μία χημεία, και συναντιόμαστε και επιθυμούμε αυτό να έχει και αύριο”

Αυτό που με εκνευρίζει είναι ότι δεν είναι καλός οδηγός. Όταν οδηγεί, γιατί σπάνια οδηγεί εκείνος και είμαι δίπλα, μου σπάει τα νεύρα (γέλια)… Αλλά, ξαναλέω, ο Δημήτρης εξελίσσεται.

Δ: Ξέρεις, ωριμάζω, αλλά δεν σαπίζω (γέλια).

Λ: Οπότε, ας προσθέσουμε και την εκτίμηση -αν μπορούμε να συμπυκνώσουμε όλο αυτό σε μία λέξη, παρότι δεν μου αρέσει να βάζω ταμπελίτσες. Οι άνθρωποι δεν είμαστε τυχαία μαζί. Κάτι συμβαίνει, μία χημεία, και συναντιόμαστε και επιθυμούμε αυτό να έχει και αύριο. Και κάπως έτσι πορευόμαστε. Δεν υπάρχει συνταγή. Ακόμη και τις συνταγές πειράζουμε και προσθέτουμε τα δικά μας. Στη ζωή δεν θα το κάνουμε;

-Άρα, εάν εάν νεότερο ζευγάρι ζητούσε κάποια συμβουλή;

Λ: Η συμβουλή δεν μου αρέσει. Όπως είπαμε, χιούμορ, εκτίμηση, σεβασμό στην ιδιωτικότητα. Και το γεγονός ότι όταν προκύπτει μία διαφωνία εμείς δεν κάνουμε «στρογγυλό τραπέζι», δεν σημαίνει ότι άλλα ζευγάρια δεν πρέπει να κάνουν. Μπορεί αντιθέτως να τους είναι πάρα πολύ ωφέλιμο να κουβεντιάσουν και να προσδιορίσουν τι είναι αυτό που τους έχει ενοχλήσει.

Δ: Να προσθέσω ότι ένας βασικός νόμος της Φυσικής, άρα και της ζωής, είναι ότι τα αντίθετα έλκονται.

-Κι όμως, φαίνεστε απολύτως συμβατοί.

Λ: Κι όμως, είμαστε πολύ διαφορετικοί.

Δ: Είναι αυτό που είπα όταν τη γνώρισα: Πέντε λεπτά δεν θα μπορούσα να ζήσω μαζί της.

Λ: Τέταρτο! Μην το πετσοκόβεις.

Δ: Τέταρτο... ζωής. Ώρα να χωρίσουμε (γέλια).