Είδα εχθές στο Μπάγκειον την πρεμιέρα του Lemon, της παράστασης των Experimento και πραγματικά εντυπωσιάστηκα από την σοβαρότητα και την ποιότητα ενός πολύ δύσκολου εγχειρήματος.
Η Γεωργία Τσαγκαράκη διασκεύασε και σκηνοθέτησε τον θεατρικό μονόλογο του Αlessandro Baricco “Novecento - Pianista” του 1994.
Πρόκειται για τον θρύλο του αντικομφορμίστα, αυτοδίδακτου μουσικού που γεννήθηκε και που ζούσε πάνω στο υπερωκεάνιο Βικτώρια χωρίς ποτέ να κατεβεί στη στεριά. Και που πέθανε εκεί, στο πλωτό σπίτι του που ήταν συγχρόνως η μόνη πατρίδα του, όταν αυτό ανατινάχτηκε στο τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου.
Θρύλο που απογείωσε ο Τζουζέπε Τορνατόρε στην περίφημη ταινία του 1998 με τον Tιμ Ροθ στον επώνυμο ρόλο. Θυμίζω πως η θαυμάσια μουσική ήταν του Ένιο Μορικόνε.
Η σημερινή, θεατρική πρόταση ονομάζεται Lemon (έτσι ήταν το όνομα - παρατσούκλι του μαγικού πιανίστα) αλλά και ”Χιλιαεννιακόσια” δηλαδή Novecento επειδή γεννήθηκε εν πλω, στην αυγή του νέου αιώνα.
Δύο ηθοποιοί - ζογκλέρ επί σκηνής και ένα ”διασκευασμένο” πιάνο - πολυεργαλείο κυριολεκτικά αλωνίζουν χορεύοντας, τραγουδώντας, παίζοντας ζωντανή μουσική αυτοσχεδιάζοντας και εν τέλει κατεβαίνοντας από την οροφή του Μπάγκειου στο πολύ εντυπωσιακό φινάλε της παράστασης μ′ ένα σχοινί. Πρόκειται για τον Μελαχρινό Βελέντζα και τον Γιώργο Δρίβα, τον πιανίστα δηλαδή και τον επιστήθιο φίλο του, επίσης μουσικό. Εξαιρετική ήταν η σκηνή της τρικυμίας με τον Lemon να αυτοσχεδιάζει σ’ένα πιάνο χωρίς φρένα! Ανάλογα, συνεχή ευρήματα και εκπλήξεις περιμένουν τον θεατή αλλά και ένα κείμενο απόλυτα θεατρικό το οποίο εκφωνείται λαγαρά και συγκινεί προβληματίζοντας.
Κι όπως λέει κι ο Lemon στη παράσταση: Η ζωή είναι οι επιλογές μας. Ποιός μπορεί να μας κρίνει για αυτές;