Η τηλεόραση έχει κάνει μεγάλο δρόμο από την εποχή που τα κλισέ αμερικάνικα sitcoms ήταν το καλύτερο δείγμα γραφής που είχε να παρουσιάσει. Κανείς δεν χρησιμοποιεί πλέον τα γέλια-κονσέρβα (εκτός από κάποιες σειρές που δεν έχουν πάρει χαμπάρι πως έχουμε 2016), η αισθητική των σειρών έχει σκαρφαλώσει σε δυσθεώρητα επίπεδα, μεγάλοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες του Hollywood στρέφονται στην μικρή οθόνη επειδή τους προσφέρει περισσότερες δημιουργικές δυνατότητες από τον κινηματογράφο και οι σεναριογράφοι υφαίνουν πολύπλοκες, ξεκαρδιστικές, συγκινητικές, τρομακτικές, φουτουριστικές, ανθρώπινες ιστορίες που συγκλονίζουν σε κάθε επεισόδιο.
Και παρόλα αυτά, ακόμα κανένας χαρακτήρας δεν λέει «γεια» όταν κλείνει το τηλέφωνο. Κανείς δεν χρησιμοποιεί iPhone. Κανείς δεν βλέπει τηλεόραση.
Οι τηλεοπτικές σειρές είναι πλέον πιο κοντά στην πραγματική ζωή από ποτέ και ταυτόχρονα οι πρωταγωνιστές τους φαντάζουν στα μάτια μας το ίδιο εξωγήινοι με τους χαρακτήρες από τα «Φιλαράκια», 20 χρόνια πριν -έξι φίλοι στα late 20s τους που έμεναν σε εντυπωσιακά διαμερίσματα στην Νέα Υόρκη και έπιναν όλη μέρα καφέ, χωρίς να έχουν ιδιαίτερες σχέσεις με κανέναν άλλο άνθρωπο σε όλη την πόλη παρά μόνο μεταξύ τους.
Υπάρχουν διάφορες μικρές, φαινομενικά ασήμαντες, λεπτομέρειες στις σημερινές σειρές που μπορεί να ενοχλήσουν κάποιον παρατηρητικό άνθρωπο που δίνει σημασία σε τέτοια πράγματα. Αυτές που θα δούμε παρακάτω όμως έχουν σταθερή παρουσία στην τηλεόραση από το «Sopranos» μέχρι το «Scandal» και εμφανίζονται τόσο συχνά, σχεδόν σε κάθε επεισόδιο, που δεν χρειάζεται να είσαι περίεργος ως άνθρωπος για να αρχίσουν, σταδιακά, να σου σπάνε τα νεύρα.
Κανείς, ποτέ, δεν λέει «γεια» ή «τα λέμε» ή «φιλάκια» ή «bye» ή οτιδήποτε βασικά, όταν κλείνει το τηλέφωνο
Στο ακόλουθο βίντεο σατιρίζουν το ίδιο φαινόμενο, αλλά στον κινηματογράφο. Όσοι βλέπετε αρκετές σειρές, ξέρετε πως κι εκεί συμβαίνει ακριβώς το ίδιο.
Όλες ξυπνάνε λες και όλο το βράδυ τις χτένιζαν και τις έβαφαν μικροσκοπικές νεράιδες
Αν εξαιρέσεις κάποιες σειρές όπως το «You Are The Worst» που δε φοβούνται να δείξουν τους πρωταγωνιστές τους σαν, ξέρεις, πραγματικούς ανθρώπους, οι περισσότερες συνεχίζουν να διαιωνίζουν αυτή την, κουραστικά ψεύτικη πια, εικόνα της πρωταγωνίστριας (ή οποιουδήποτε γυναικείου χαρακτήρα) που όταν σηκώνεται από το κρεβάτι μοιάζει σαν να είναι έτοιμη να πάει σε γάμο. Μπορεί και στο δικό της.
Ο αέρας εξακολουθεί να είναι η νούμερο ένα επιλογή αφεψήματος
Όσο το αλκοόλ φαίνεται όλο και πιο ρεαλιστικό στις σημερινές σειρές, σε σημείο που νομίζεις πως όντως γίνονται λιώμα για τις ανάγκες του ρόλου (το «Mad Men», ας πούμε, έκανε τον αλκοολισμό τέχνη), τόσο ο καφές, το τσάι, τα αναψυκτικά και οποιοδήποτε άλλο αφέψημα που πίνουν οι χαρακτήρες κατά τη διάρκεια της ημέρας εξακολουθεί να είναι δροσερός, απολαυστικός, γευστικός αέρας. Μπορείς να κάνεις ολόκληρο χορευτικό και να μη χυθεί σταγόνα, μπορείς να πάρεις ένα καφέ για έξω και με το που πιάσεις τη χάρτινη συσκευασία να μην νιώσεις τίποτα -γιατί ο καφές δεν καίει ποτέ- γενικά μιλάμε για μαγικά άνετα πράγματα. Με έμφαση στο μαγικά.
Στην ίδια λογική, είτε κρατάς ένα clutch είτε μια βαλίτσα με ρούχα για διακοπές ενός μήνα, το βάρος είναι ακριβώς το ίδιο
Δεν μπορώ να ξαναδώ χαρακτήρα να ετοιμάζει βαλίτσα με άπειρα ρούχα ή κούτες για μετακόμιση ή οτιδήποτε που στον πραγματικό κόσμο θα χρειαζόταν μια κάποια προσπάθεια για να κουβαλήσεις, και την αμέσως επόμενη στιγμή να το σηκώνει σαν να είναι φτερό και να τρέχει στους δρόμους ή να ανεβοκατεβαίνει σκάλες. Λίγο σεβασμό στη μυική δύναμη του μέσου ανθρώπου. Ή στο νόμο της βαρύτητας.
Τα νεογέννητα μωρά δεν είναι ακριβώς νεογέννητα, εκτός κι αν εγώ έχω καταλάβει λάθος την όλη διαδικασία της εγκυμοσύνης
Κοιτάξτε, καταλαβαίνω πως δεν είναι εφικτό να πάρεις ένα πραγματικό μωρό λίγων ωρών για να πετύχεις την απόλυτη αληθοφάνεια στη σειρά σου. Για την ακρίβεια νομίζω πως δεν είναι καν νόμιμο. Άλλο αυτό όμως κι άλλο να βλέπεις να βγαίνει μέσα από την «μητέρα» ένα παιδί έξι (εφτά, οχτώ, εννέα) μηνών. Κι εμείς γεννηθήκαμε 3.200γρ και με μαλλιά αλλά μια φορά μοιάζαμε με μωρά.
Στο χωριό της γιαγιάς μου κλειδώνουν πλέον τις πόρτες των σπιτιών τους, στην Αμερική ακόμα όχι
Άλλο ένα κατάλοιπο του παρελθόντος που δεν λέει να προσαρμοστεί στη σφαίρα της λογικής, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Κανείς δεν κλειδώνει τη πόρτα του σπιτιού του και, αντίστοιχα, κανείς δε χρειάζεται κλειδί για να μπει στο σπίτι του. Θυμάμαι ακόμα σε ένα επεισόδιο του Scandal που, αφού η Ολίβια έχει πέσει θύμα απαγωγής στο σπίτι της και τελικά τη σώζουν και γυρίζει πίσω, βάζει τον Χακ και της τοποθετεί 10 ακόμα σύρτες στην πόρτα. Θα μπορούσες απλά να είχες κλειδώσει την πόρτα από την αρχή, Ολίβια.
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει οτιδήποτε έχει να κάνει με την επιστήμη
Κάποιος ξεκινά να αναλύει κάτι σημαντικό με τον επιστημονικό τρόπο που επιβάλλεται για να περιγραφτεί κάτι τέτοιο και ξαφνικά όλοι οι άλλοι γύρω του αρχίζουν τα «τι λες;», «μίλα κανονικά αγγλικά!», «μπορείς να το πεις αυτό με ανθρώπινες λέξεις;». Αυτές είναι ανθρώπινες λέξεις παιδιά. Είναι επιστήμη και η επιστήμη είναι αληθινή, τι να κάνουμε τώρα. Το να βγάζει μια σειρά «nerd» και «απροσάρμοστο» όποιον καταλαβαίνει πώς λειτουργεί ο κόσμος και οι υπολογιστές και ταυτόχρονα να εμφανίζει ως «κουλ» και «έξυπνους» όσους δεν καταλαβαίνουν γρι από μαθηματικά ή απλή φυσική δεν είναι μόνο κουραστικό πια, αλλά και κάπως προσβλητικό. Όχι προς εμένα, τη Φυσική την πέρασα με βάση, αλλά προς όσους έχουν ένα καλύτερο και πιο λαμπρό μυαλό από το δικό μου.
Οι κρίσεις προσωπικότητας που παθαίνουν οι πρωταγωνιστές κάθε τρίτο επεισόδιο
Κανείς δεν το έχει κάνει αυτό καλύτερα από το Walking Dead αλλά εκεί πες ζουν και ένα zombie apocalypse οι άνθρωποι, σκοτώνουν κάθε μέρα ζωντανούς νεκρούς και ζωντανούς σκέτο, ένα φιλοσοφικό παραλήρημα για τη ζωή, την ανθρωπότητα και το σκοτάδι της ψυχής σου θα το πάθεις. Όταν όμως βλέπεις έναν, σχετικά, κανονικό άνθρωπο σαν εσένα, που ζει σε έναν, σχετικά κανονικό κόσμο, όπως ο δικός μας, να ρωτά κάθε τρεις και λίγο τους πάντες γύρω του «είμαι καλός άνθρωπος; μήπως είμαι μια εγωίστρια σκύλα; πιστεύεις έχω αρκετό φως μέσα μου για να νικήσει τους δαίμονες που με κυνηγούν;», είναι λίγο δύσκολο να μη γελάσεις. Φυσικά και ο καθένας από εμάς ζει με τις ανασφάλειες και τους υπαρξιακούς προβληματισμούς του. Κανείς όμως δεν έχει χρόνο και διάθεση να μιλά για αυτό με τους φίλους του κάθε φορά που τους βλέπει. Να χαλαρώσουμε λίγο.
Όλοι φορούν παπούτσια μέσα στο σπίτι τους και είναι πάντα ντυμένοι στην τρίχα
Δείξτε μου έναν, ΕΝΑΝ άνθρωπο που με το που μπαίνει σπίτι του μετά τη δουλειά δεν πετάει παπούτσια, παντελόνια, μπλούζες, σουτιέν δεξιά και αριστερά και δε φορά ό,τι τρύπιο, ξεχειλωμένο και άνετο βρει μπροστά του. Καλή τύχη.
Κανείς δεν βλέπει τηλεόραση, ποτέ
Στις σειρές οι τηλεοράσεις χρησιμεύουν μόνο στο να βλέπουν οι πρωταγωνιστές ειδήσεις και να μαθαίνουν από εκεί κάτι τραγικό που μόλις συνέβη. Γιατί προφανώς κανείς δεν ξέρει το ίντερνετ. Πέρα από αυτό, σχεδόν κανείς δεν χρησιμοποιεί την τηλεόραση για διασκέδαση, να δει μια σειρά (καλή ώρα), μια ταινία, μια εκπομπή. Βέβαια υπάρχουν και οι περιπτώσεις που κάποιος κάνει ζάπινγκ και τα κανάλια παίζουν είτε ασπρόμαυρες ταινίες, είτε κάτι προπολεμικά κινούμενα σχέδια, είτε ντοκιμαντέρ, είτε το κάποιο θρίλερ. Δεν έχω πάει ποτέ στην Αμερική, αλλά νομίζω πως τα κανάλια τους έχουν περισσότερη ποικιλία -και δεν εκπέμπουν απευθείας από το 1950.
Τα iPhone είναι αποκύημα της φαντασίας μας καθώς στην Αμερική όλοι χρησιμοποιούν Windows smartphones ή τέλος πάντων οτιδήποτε άλλο εκτός από iPhone
Όπως είχε πει ο συντάκτης τεχνολογίας του Mashable, Pete Pachal «Είναι σαν ένας παράλληλος κόσμος όπου ο Steve Ballmer (σ.σ. διευθύνων σύμβουλος της Microsoft μέχρι το 2014) γύρισε πίσω στο χρόνο και δολοφόνησε τον Steve Jobs στα '90s». Αυτό.
Σχεδόν όλοι οι δημοσιογράφοι παίρνουν τις συνεντεύξεις τους σημειώνοντας πολύ γρήγορα τα πάντα σε μπλοκάκι και όχι καταγράφοντας την κουβέντα με μαγνητόφωνο