Το 1960 ο καλλιτέχνης-σύμβολο του αφηρημένου εξπρεσιονισμού Yves Klein, διεξήγαγε μια συμφωνία. Όπως και με σχεδόν όλα τα άλλα που είχε δημιουργήσει, η συμφωνία αυτή ήταν γραφτό να γίνει μια αισθητηριακή εμπειρία για τους θεατές (ή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τους ακροατές). Η πρόθεσή του Klein ήταν να αναδημιουργήσει μια ακουστική εκδοχή της διάσημης απόχρωσης του μπλε, για την οποία είχε γίνει γνωστός ως ζωγράφος. Θεωρητικά, το να ακούς μια ορχήστρα να δουλεύει από κοινού για να κρατήσει σταθερή την ίδια νότα, πρέπει να έχει το ίδιο αποτέλεσμα με το να κοιτάζεις επίμονα μια βαθιά απόχρωση του μπλε, τόσο έντονη που σχεδόν πάλλεται.
Μπορείτε να ακούσετε το «Monotone and Silence Symphony» σε μια επανεκτέλεση του 2013 στο YouTube -ή τουλάχιστον τα πρώτα τρία λεπτά και έντεκα δευτερόλεπτα της συμφωνίας, τα οποία και φτάνουν για να καταλάβετε την ουσία της.
Η συναισθησία, η νευρολογική ανάμιξη των αισθήσεων, δηλαδή η κατάσταση που κάνει τους ανθρώπους να «ακούν» τις μυρωδιές ή/και να «βλέπουν» τους ήχους, είναι τόσο συνδεδεμένη με τη δημιουργικότητα -ή ακόμα και την υπερβατικότητα- που έχει καταλήξει να θεωρείται κάποιου είδος παράσημο.
Το εργαστήριο του Πανεπιστημίου της Βοστόνης εστίασε πάνω στο θέμα και εξηγεί «ο άνθρωπος με συναισθησία δεν χρειάζεται να ενεργοποιήσει τη δεύτερη αισθητηριακή εμπειρία συνειδητά. Συμβαίνει μόνο του, ως αντίδραση σε ένα ερέθισμα». Προσθέτουν επίσης πως «ο άνθρωπος με συναισθησία δεν μπορεί να την ελέγξει όταν αυτή συμβαίνει», κάτι που ακούγεται αρκετά αγχωτικό.
Ένα νέο βίντεο από το Great Big Story ρωτά διάφορους ανθρώπους με συναισθησία για τις εμπειρίες τους, με τους περισσότερους από αυτούς να νιώθουν ευγνώμονες για αυτό που τους συμβαίνει, λέγοντας πως οι ζωές τους θα ήταν «πιο άδειες» χωρίς αυτή την ιδιαίτερη πάθηση.
Το βίντεο τονίζει επίσης πόσο δύσκολο είναι να γίνει διάκριση ανάμεσα στη συναισθησία και την τάση να σκεφτόμαστε μεταφορικά, σκεπτόμενοι αυτόματα τις πολιτιστικές συνδέσεις που έχουμε στο μυαλό μας με συγκεκριμένους αριθμούς ή χρώματα. Μία από τους ερωτώμενους στο βίντεο, για παράδειγμα, λέει πως ο αριθμός έξι της θυμίζει μια γυναίκα που φλερτάρει. Πρόκειται, όμως, για ένα πραγματικό παράδειγμα πολλαπλών αισθήσεων που πλημμυρίζουν την αντίληψή της ή αντικατοπτρίζει την ικανότητά της να επιστήσει γρήγορες συνδέσεις μεταξύ διαφορετικών συμβόλων; Το «έξι» είναι μια λέξη με απειλητικό ήχο συμφώνων και πονηρούς πολιτιστικούς συλλογισμούς -δεν θα ήταν λοιπόν και τόσο δύσκολο για κάποιον να τη συνδέσει στο μυαλό του με την εικόνα μιας «ερωτιάρας» γυναίκας.
Στον ίδιο τόνο, το «ένα» είναι ένα φίδι που έρπει και το «επτά» είναι ο αριθμός του Θεού. Αυτή η πράξη μεταφορικής ομιλίας, ωστόσο, δεν είναι συναισθησία. Αυτά τα δύο μπερδεύονται από το 1698, όταν ο John Locke έγραψε για ένα τυφλό άτομο που πίστευε πως το κόκκινο χρώμα ακουγόταν σαν μια τρομπέτα. Μπορούσε όντως να βιώσει την αίσθηση του χρώματος μέσω του ήχου ή έκανε απλά δημιουργικές υποθέσεις;
Μια αληθινή εμπειρία συναισθησίας θα ήταν μια τάση προς «χρωματοποίηση» των αριθμών ή του να καταλογίσεις ένα σχήμα ή χρώμα στην εμπειρία του σωματικού πόνου. Μερικοί από τους συμμετέχοντες στο βίντεο αναλογίστηκαν «ο αριθμός 3 είναι μπλε» ή «ο ήχος του μπάντζο έχει γεύση Oreo».
Ανεξάρτητα από το αν έχετε συναισθησία, μπορείτε να εκμαιεύσετε τα χρώματα των ήχων μόνοι σας, ανάλογα με το πώς σας κάνει εσάς τους ίδιους να νιώθετε ένας ήχος. Η εμπειρία μπορεί να μην είναι υπερβατική, σίγουρα όμως θα σας κάνει να νιώσετε περισσότερο ζωντανοί.
To άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε αρχικά στη Huffington Post US.