Ένα meeting room, 16 άνδρες και μία γυναίκα 21 ετών. Έτσι μπήκε στον χώρο της διαφήμισης η Λίτσα Μέγγουλη, η σημερινή Διευθύνουσα Σύμβουλος της Universal Media και δεύτερη εργαζόμενη μητέρα με την οποία μίλησε η HuffPost Greece στο πλαίσιο του αφιερώματός της με αφορμή την Ημέρα της Μητέρας στις 8 Μαΐου.
Πριν ακόμη τη συναντήσω μου έχουν ήδη πει ότι πρόκειται για μία γυναίκα-θρύλο στη διαφήμιση και όταν τελικά την γνωρίζω στα γραφεία της εταιρείας, καταλαβαίνω το γιατί. Η ιστορία της Λίτσας Μέγγουλη είναι εκείνη ενός ανθρώπου που είχε θέληση, δύναμη και στόχο να πετύχει το υπέρτατο: να μην αφήνει δηλαδή τους άλλους –και τις γνώμες που έχουν για εκείνη- να ορίζουν τη ζωή της.
«Άρχισα να δουλεύω σε μια εποχή που οι γυναίκες ήταν ελάχιστες σε υψηλά επίπεδα, χρειάστηκε τεράστια προσπάθεια και δύναμη για να αντεπεξέλθω σε όλη αυτή την προκατάληψη που υπήρχε απέναντι μας,» μου λέει, αλλά διαπιστώνει ότι αυτή η εικόνα δεν έχει τελικά αλλάξει και τόσο:
Η διαφήμιση είχε πάντα αρκετές γυναίκες, σε ποσοστό 60 με 70%, αλλά σε υψηλές θέσεις δεν υπάρχουν ούτε σήμερα όσες θα έπρεπε.
Και έτσι, ήδη από την ηλικία των 21 ετών, έθεσε τους στόχους της. «Μέσα σε αυτή την κατάσταση, εγώ έπρεπε να "ανέβω" επαγγελματικά, γιατί ήθελα να κάνω καριέρα, έπρεπε να μπορέσω να φανώ αντάξια και πιο πάνω από τους άνδρες και να γίνω και μαμά».
Όσο είχε άνδρες να την επιβλέπουν, δεν ενοχλούσε κανέναν το γεγονός ότι ήταν γυναίκα. Όταν όμως στα 23 της ανέλαβε για πρώτη φορά το δικό της project, άκουσε από τον προϊστάμενό της το εξής: «Είσαστε γυναίκα και αυτό θα μου είναι πρόβλημα, επειδή όλοι μου οι πελάτες είναι άνδρες και θέλουν να συνεργάζονται με άνδρες». Ωστόσο, τα πήγε πολύ καλά και έτσι ανταμείφθηκε μέσα σε έξι μήνες με μία μεγάλη αύξηση.
Πραγματικά αναγνώρισε την προσπάθειά μου. Αυτό βέβαια ίσχυσε γιατί εγώ απέδειξα ότι είμαι κάτι παραπάνω από τους άνδρες, ότι αποδίδω παραπάνω από τους άνδρες όχι εξίσου με αυτούς. Αν ήσουν στο ίδιο επίπεδο, ήσουν χαμένη. Έτσι ήταν παντού.
Ωστόσο, όταν στα 32 της αποφάσισε τελικά να γίνει μητέρα και έμεινε έγκυος, η κατάσταση απείχε πάρα πολύ από το να είναι ιδανική, ή έστω υποφερτή, για εκείνη. Και όλο αυτό, δεν προήλθε από έναν άνδρα, αλλά από μία γυναίκα, τη Διευθύντρια της εταιρείας στην οποία δούλευε τότε. Της ζητήθηκε να παραιτηθεί και επειδή εκείνη δεν δέχθηκε, μεταφέρθηκε σε ένα ημιυπόγειο γραφείο, ενώ κάθε φορά που έπρεπε να πάρει κάποιες ώρες άδεια έπρεπε απαραιτήτως να δείξει στη συνέχεια τις ιατρικές εξετάσεις της ως απόδειξη. «Εγώ δεν πτοήθηκα. Eκείνη την εποχή ήθελα να κάνω ένα παιδί, ήταν μια συνειδητή επιλογή. Δεν ήταν κάτι που μου έτυχε. Αφού γέννησα τον γιο μου, ο οποίος είναι σήμερα 30 ετών, 18 ημερών λεχώνα πήγα πήγα στη δουλειά και έκανα παρουσίαση. Η Διευθύντρια με πήρε τηλέφωνο και μου είπε "πρέπει να γίνει αυτή η παρουσίαση, είναι μεγάλος πελάτης, ποιος θα την κάνει;" . Φυσικά την προετοίμασα στο σπίτι και πήγα και την έκανα. Αυτό για μένα έδειχνε πως είμαι επαγγελματίας».
Και αυτή είναι η λέξη στην οποία αξίζει να δοθεί σημασία για την ίδια. Επαγγελματίας. Γιατί, όπως μου διηγείται, η Διευθύντριά της έπαψε τελικά να ανησυχεί ότι ως μαμά θα άφηνε τα πάντα σε δεύτερη μοίρα και άλλαξε γνώμη για εκείνη. «Παρόλο που το παιδί απασχολούσε όλο τον ελεύθερο χρόνο μου, δεν με απασχόλησε ποτέ στη δουλειά μου. Ίσως επειδή με ένοιαζε να είμαι μία γυναίκα που είναι και επαγγελματίας και δεν έπαιρνα γονικές άδειες χωρίς λόγο. Καθοριστική ήταν βέβαια η βοήθεια του άντρα μου και των γιαγιάδων». Σίγουρα, όπως μου λέει, θα ήθελε να είχε και άλλο χρόνο με τον γιο της, αλλά πιστεύει ότι αυτός ο λίγος χρόνος που αφιερώνουν οι εργαζόμενες μητέρες στα παιδιά τους είναι πάντα εποικοδομητικός και ουσιαστικός.
Εάν ήμουν σπίτι δεν νομίζω ότι θα έδινα στον γιο μου όλα αυτά που του έχω δώσει ως σήμερα.
Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν πολλές στιγμές που ένιωθε ένοχη. Και έτσι μου περιγράφει μία στιγμή που την καθόρισε: «Θυμάμαι μια φορά που έμεινα περίπου 20 μέρες στο σπίτι επειδή άλλαζα δουλειά και βρισκόμουν σε μεταβατικό στάδιο, πήγαινα εγώ τον γιο μου στο σχολείο, αλλά και τον έπαιρνα. Ήταν 7 ετών τότε και ήταν τόσο χαρούμενος που μου έλεγε "Μανούλα πώς θα γίνει να συμβαίνει αυτό κάθε μέρα;". Όταν άρχισα ξανά να δουλεύω ένιωθα κάθε μέρα τόσες ενοχές. Πολλές φορές δάκρυζα που δεν τον πήγαινα σχολείο. Αποφάσισα λοιπόν τουλάχιστον να τον πηγαίνω εγώ το το πρωί στο σχολείο και μια κυρία μετά να πηγαίνει και να τον παίρνει».
Και ένας άνδρας, την ρωτάω, θα είχε τις ίδιες ενοχές εάν δούλευε πολύ και έβλεπε λιγότερο τα παιδιά του; «Δεν νομίζω πως θα τις είχε», απαντάει. «Σήμερα βέβαια και οι άνδρες έχουν διαφοροποιηθεί αρκετά», συμπληρώνει.
Η ίδια παρατηρεί μια υπερβολή μερικές φορές, όπως μου λέει, στις εργαζόμενες γυναίκες που γίνονται μητέρες. «Αυτό είναι λάθος, εάν θέλεις φυσικά να κάνεις καριέρα. Εγώ η ίδια δεν άφησα να πάει η δουλειά πίσω όταν έγινα μαμά. Δεν ήθελα ποτέ μου να πάω στο Δημόσιο και να δουλεύω λίγες ώρες, όπως ήθελαν τότε πολλές συμφοιτήτριές μου. Δεν ήθελα να κάθομαι, ήθελα να κάνω αυτό που κάνω τώρα».
Θέλω λοιπόν να μάθω εάν αυτό ήταν κάτι που της εμφύσησε η ίδια της η μητέρα. «Είναι μία καλή ερώτηση που ποτέ δεν έχω ψάξει. Η μητέρα μου ήταν όντως δυναμική και διαφοροποιημένη για την εποχή της. Ποτέ της δεν μου είπε να παντρευτώ όταν ήμουν 20, όπως έκαναν όλοι τότε. Ή δεν έκανε εκείνο το τρελό πράγμα που έκαναν τότε και μάζευαν προίκες για κορίτσια. Η μητέρα μου χωρίς να το συνηδητοποιεί ήθελε να με κάνει ανεξάρτητη για να μπορώ να ζω όσο καλά θέλω εγώ και πιστεύω το πέτυχε».
Της λέω ότι είναι πολλές οι νέες γυναίκες που ανάμεσα σε καριέρα και οικονομική κρίση, πολλές φορές πελαγώνουν απέναντι στην ιδέα του να αποκτήσουν και ένα μωρό. «Εγώ θα έλεγα σε κάθε γυναίκα να ζήσει τη μητρότητα, όχι επειδή εγώ το είχα μέσα μου. Κάποια στιγμή απλώς σκέφτηκα ότι μεγαλώνω και ότι εάν θα θέλω να κάνω ένα παιδί αργότερα δεν θα μπορώ.
Και έτσι έκανα ένα παιδί και πιστεύω ήταν ό,τι καλύτερο έκανα στη ζωή μου. Πιστεύω ότι είναι λάθος να πεις "έχω καριέρα και δεν κάνω παιδί". Μετά είναι που η καριέρα αποκτά και νόημα, χαίρεσαι την κάθε στιγμή, είτε του παιδιού σου είτε και της καριέρας σου.
Πρόκειται για μια φιλοσοφία που για την ίδια πρέπει να περάσει από κάθε μάνα σε κόρη. «Κάθε γυναίκα και κορίτσι πρέπει να μεγαλώνει με αυτοσεβασμό και αυτοπεποίθηση. Αν κάθε μητέρα το εμφυσήσει αυτό σε κάθε κόρη, τότε κάθε γυναίκα θα είναι προσηλωμένη στον στόχο της».