Γιατί άλλα τα μάτια (το χιούμορ, το επίπεδο παραγωγής, οι guests) του Letterman και άλλα του Λένορμαν. Εμείς με τους πρώτους μεγαλώσαμε. Οι δεύτεροι, οι εγχώριοι, μας προέκυψαν στην πορεία.
Το γιατί τα late night talk shows, ως φιλοσοφία, δεν ταιριάζουν στην Ελλάδα, σας το έχουμε ήδη αναλύσει. Στο ίδιο κείμενο που εξηγούμε τα αυτονόητα. Ότι δηλαδή κανένας Έλληνας παρουσιαστής δεν έχει παρελθόν ως stand up comedian, όπως συμβαίνει συνήθως στο Αμέρικα. Ούτε φυσικά μια υπερ-ταλαντούχα ομάδα κειμενογράφων από πίσω (με μέλη τύπου Louis C.K.) για να τον στηρίξει. Με άλλα λόγια, παλικάρια πατριώτες, το να κοπιάρεις το σκηνικό, δεν αρκεί.
Όπως δεν αρκεί το να κάθεσαι εσύ σε μια πολυθρόνα και ο καλεσμένος σου σε μια άλλη. Ειδικά από τότε, πίσω στο 2008, με το I am F*@#ing Ben Affleck βίντεο 'εκδίκησης' του ο Jimmy Kimmel (είχε προηγηθεί το F*@#ing Mat Damon βίντεο που είχε φτιάξει η τότε φιλενάδα του, Sarah Silverman) απέδειξε ότι το να φτιάχνεις viral videos είναι κομμάτι της δουλειάς του παρουσιαστή.
Θυμίζω ότι στο συγκεκριμένο βίντεο συμμετείχαν -εκτός του Affleck- οι Brad Pitt, Don Cheadle, Cameron Diaz, Robin Williams, Harrison Ford, Christina Applegate, Joan Jett και δεκάδες άλλοι. Ενώ ο ίδιος έχει φτιάξει επίσης και άλλα le-ge-n-da-ry, όπως το 'Worst Twerk Fail EVER- Girl Catches Fire' και το 'Epic #SochiFail: Wolf in My Hall' (τα οποία πρώτα έγιναν viral και μετά αποκάλυψε ότι εκείνος τα έφτιαξε).
Ενώ, στην ίδια λογική (λιγότερο φάρσας, περισσότερο ειλικρινούς tribute, μέσα από τα μάτια ενός αυθεντικού φαν) κινείται και ο μοναδικός καθαρόαιμος late night host για τον οποίο -καθόλου τυχαία- έχουμε γράψει ξεχωριστό άρθρο στο ONEMAN, δηλαδή ο 'ποτέ δεν έπαψα να είμαι παιδί', Jimmy Fallon. Μεγάλο ταλέντο του οποίου είναι ότι μας δείχνει -ή, τουλάχιστον, προσπαθεί- τις αληθινές προσωπικότητες των καλεσμένων του μέσα π.χ. από ηλίθια παιχνίδια και όχι μέσα από 'προβαρισμένες' ιστορίες.
Εννοείται πως αυτοί οι δυο -και αυτά που κάνουν (π.χ. History of rap, Lip synch battles, Breakdance Conversation With Brad Pitt, Evolution of Mom Dancing With Michelle Obama) είναι ανήκουστα για τους Έλληνες παρουσιαστές.
Η πλειοψηφία τους τον μοναδικό που ξέρει, θαυμάζει και από τον οποίο 'εμπνέεται', είναι o David Letterman. Λογικό, αφού τα 33 χρόνια που ήταν late night παρουσιαστής (βλέπε 6.028 επεισόδια και το σχετικό ρεκόρ τηλεοπτικής 'μακροζωίας') το 'μπόλιασε' με το σαρδόνιο χιούμορ του.
Ναι, πολλά από αυτά που έκανε (Top 10 λίστες, Stupid Pet Tricks) μπορεί πλέον να φαίνονται παρωχημένα ή αυτονόητα, αλλά ήταν -κατά κοινή ομολογία- ο δεύτερος καλύτερος όλων των εποχών μετά τον θρυλικό Johnny Carson (που έκανε στον David την τελευταία του εμφάνιση).
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ο «Hereeeeeeee ‘s Johnny», ο Godfather του είδους (από το 1962 έως το 1992), ήταν πολύ πριν την εποχή μας. Οπότε, όσα κλιπάκια του και αν δούμε, δεν μπορούμε επαρκώς να αντιληφθούμε -αφού δεν το ζήσαμε- την επίδραση που είχε στις καθημερινές συνήθειες ενός έθνους το οποίο 'νανούριζε' σε καθημερινή βάση.
(Για την ιστορία οφείλουμε να αναφέρουμε πως την όλη φάση με τον εναρκτήριο μονόλογο, το γραφείο και την συνέντευξη επωνύμου την εφηύρε ο Steve Allen τα τρία χρόνια που ήταν host του The Tonight Show πίσω στα 50s. Ενώ εξίσου επιδραστικός για το είδος ήταν και ο διάδοχός του, Jack Paar. Ο πρώτος που 'τόλμησε' να τα βάλει με το ίδιο του το δίκτυο).
Βέβαια, αν κάποιος πραγματικά θέλει να μάθει πως δουλεύει ένα late night show (και το τεράστιο εγώ που οφείλει να έχει ο παρουσιαστής του), το μόνο που χρειάζεται είναι να κάτσει να δει τις 6 υπέροχες σεζόν του Larry Sanders Show.
Ο Letterman, οι εχθροί και οι διάδοχοί του
Πίσω στον David. Προσωπικά τον έβρισκα ανέκαθεν λίγο αντιπαθή. Τον γυαλάκια εξυπνάκια, αν θες, της τάξης. Ίσως, εν μέρει, επειδή πάντοτε είχα μια τρελή αδυναμία στον Σκοτσέζο stand up κωμικό Craig Ferguson (για το νέο του show δεν έχω ακόμη άποψη).
Τον διάδοχο δηλαδή του Craig Kilborn (του ποιου; Ναι, το ξέρω ότι θεωρείται καλός. Προσωπικά μου κάνει αδιάφορος) στο The Late Late Show που μου έκανε πιο κατεστραμμένος (βλέπε παρελθόν με αλκοολισμό και κατάχρηση ουσιών), σαφώς πιο βωμολόχος (η μισή εκπομπή ήταν με μπλιπ), αυθεντικά πέφτουλας, εξαιρετικός στο να λέει ιστορίες και επαρκώς low fi 'αναρχικός' (βλέπε ένα σκελετό ως συμπαρουσιαστή, το ψεύτικο άλογο Secretariat να 'καλπάζει' στο studio και μια φιδίσια κούπα).
Αντίστοιχα, παρότι κατανοώ την 'προσφορά' του στο άθλημα, ποτέ μου δεν άντεχα τον Jay Leno. Ειδικά τα τελευταία χρόνια. Σε τέτοιο σημείο που, ακόμη και τώρα που τον βλέπω ως guest star στο sitcom Last Man Standing (αυτό με τον Tim Allen ως υπερ-συντηρητικό μπαμπά), τον κάνω fast forward.
Κρίμα πως 'κατέληξε' έτσι (σ.σ. βαθύπλουτος και με τρελή συλλογή από αμάξια, αλλά χωρίς ιδιαίτερο respect από κοινό και συναδέλφους) κάποιος που όλοι είχαν να λένε, όταν ξεκινούσε, πόσο φανταστικο-τρομερός stand up κωμικός υπήρξε. Αν και, τους τελευταίους μήνες, ακούγονται και πάλι καλά σχόλια για εκείνον. Ότι το χιούμορ του δηλαδή είναι και πάλι 'κοφτερό σαν katana'.
Προφανώς και ρόλο σε όλο αυτό έπαιξε τόσο ο τρόπος που 'πήρε' την δουλειά (ουσιαστικά την 'έκλεψε' από τον Letterman, τον οποίο ο Carson είχε χρίσει ως διάδοχο). Όσο και το πως έφυγε -την πρώτη φορά- βγάζοντας την 'ψυχή' στο Conan O'Brien και με τους πάντες να τον κράζουν ως bully.
Αν και το μεγαλύτερο κρίμα εδώ είναι πως, αυτή τη στιγμή, τον Conan (ο πιο 'παλιός' εν ενεργεία late night host-βλέπε 22 χρόνια), με το χαρακτηριστικό κόκκινο λοφίο, την προϋπηρεσία στα Saturday Night Live και Simpsons και το αυθεντικά εκκεντρικό χιούμορ, μοιάζει -όπως μου είπε ο connoisseur Δημητρόπουλος- να τον έχει ξεχάσει το σύμπαν.
(Τελευταία φορά ήταν στα νέα όταν, τον Φεβρουάριο του 2015, ήταν ο πρώτος που έκανε γύρισμα στην Κούβα).
(Εξίσου 'παλιός' και κάθε άλλο παρά αμελητέος είναι και ο Bill Maher. Ο πρώτος που είχε άποψη – υπερ προοδευτική- και δεν φοβήθηκε να τη χρησιμοποιήσει. Ένας άνθρωπος/παρουσιαστής που είτε λατρεύεις, είτε μισείς. Στην περίπτωσή του, δεν παίζει ενδιάμεση κατάσταση).
Τι τα θες, το επάγγελμα του late night host είναι πολύ πιο δύσκολο και ψυχοφθόρο από ότι φαντάζεται κάποιος που δεν το έχει δοκιμάσει. Ρώτησε και τους Magic Johnson (διάρκεια εκπομπής τρεις μήνες), Chevy Chase (διάρκεια εκπομπής 5 εβδομάδες), δυο από τις πιο θεαματικές αποτυχίες όλων των εποχών. Ή την Joan Rivers (το δικό της κράτησε 2 σεζόν) που, το 1986, έγινε η πρώτη γυναίκα παρουσιάστρια νυχτερινού talk show με 'κόστος' τη φιλία της με τον Carson.
(Ας πούμε και ένα καλό λόγο για τον διάδοχό της στο The Late Show, τον Arsenio Hall. Τον πιο κουλ & αραχτό από όλους)
Εκείνος που θα μας λείψει
Τον λένε Jon Stewart και ήξερε πως να κάνει σωστή σάτιρα. Μας έμαθε να παρακολουθούμε πολιτική και τον ευχαριστούμε για αυτό. Κρίμα που είναι απών από αυτές τις Ντολαντραμπικές Αμερικάνικες εκλογές. Μακάρι να επιστρέψει. Και ναι, είναι ο μοναδικός από αυτή τη λίστα που έχει ήδη κερδίσει θέση στο τραπέζι με τους δυο μεγάλους (Carson, Letterman).
Επίσης τον ευχαριστούμε για τον καλύτερο -βλέπε μοναδικό- διάδοχό του, τον Stephen Colbert. Εκείνον που πρωτογνωρίσαμε ως ειδικό ανταποκριτή στο Daily Show, αγαπήσαμε ως υπερσυντηρητικό παρουσιαστή του The Colbert Report και βλέπουμε ευχάριστα ακόμη και τώρα, ως διάδοχο του Letterman στο The Late Show with Stephen Colbert, όπου μας δείχνει για πρώτη φορά τον πραγματικό εαυτό του (και έχει κάνει και το show σαφώς πιο πολιτικοποιημένο).
Tι ψάρια πιάνουν οι καινούργιοι
Όχι πολλά και όχι μεγάλα. Για την ακρίβεια κανείς τους δεν μοιάζει διαχρονικός. Ξεκινώντας από τον Αφροαμερικανό Larry Wilmore (που αξίζει, ωστόσο, λίγο περισσότερη θεαματικότητα), τον 'Talking Dead' Chris Hardwick (που έχει δικαίως σουξέ στους millenials) και τον -αποδεδειγμένα ταλαντούχο- Seth Meyers (που ήρθε με φόρα από το Saturday Night Live και έχει και τον Lorne Michaels στη γωνία του).
Έως τον James Corden (που μοιάζει να προτιμά να τραγουδά και να χορεύει παρά να παίρνει συνεντεύξεις) και τον απόφοιτο της μεγάλης του Daily Show σχολής, John Oliver (o μοναδικός που έχει, στην ούγια του, κάτι από Jon Stewart -το απέδειξε με το πως κατεδάφισε τους οπαδούς του Drumpf μέσα σε 12 λεπτά).
Πιο πολυδιαφημισμένος από όλους ο Νοτιοαφρικανός Trevor Noah, ο επίσημος δηλαδή διάδοχος του Stewart στο Daily Show που, προσωπικά, δεν μου γεμίζει επαρκώς το μάτι. Εκτός αν φταίει το ότι είναι ακόμη άγουρος και τρομοκρατημένος.
(Ειδική μνεία στον χαμηλής αισθητικής Andy Cohen που και φαίνεται να το διασκεδάζει πρώτα ο ίδιος αφάνταστα. Και φροντίζει να 'ποτίζει' τους καλεσμένους τους με όσο ποτό χρειάζεται προκειμένου να αρχίσουν να κελαηδούν).
Τι μένει για το τέλος; Ένα γειαχαρανταν στην Chelsea Handler, την μοναδική γυναίκα που έχει 'φτουρήσει' στο είδος (επέστρεψε μόλις με νέα docu-σειρά στο Netflix). Τόσο αθυρόστομη όσο ήταν απαραίτητο για να της δώσουμε σημασία.
του Πάνου Κοκκίνη
Πηγή: Oneman.gr