Requiem for Aleppo: Όταν ο χορός διηγείται τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση των τελευταίων ετών

Requiem for Aleppo: Όταν ο χορός διηγείται τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση των τελευταίων ετών
requiem for aleppo

Ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία βρίσκεται σε εξέλιξη από το Μάρτιο του 2011 μέχρι σήμερα, 6 ολόκληρα χρόνια. Σε αυτό το διάστημα, εικόνες φρίκης και απόγνωσης έκαναν το γύρο του πλανήτη στα διεθνή Μέσα, φέρνοντας την πεμπτουσία της ασχήμιας του πολέμου τόσο κοντά στο δυτικό κόσμο αλλά και τόσο μακριά συγχρόνως, με την ασφάλεια που παρέχει η απόσταση και η αίσθηση ότι εμάς μια τέτοια κατάσταση δε θα μας αγγίξει ποτέ.

Κάπως έτσι, οι εικόνες ξεθώριασαν, τα νέα από τη φρίκη της Συρίας δεν ήταν πια προτεραιότητα, ο πόλεμος ωστόσο παραμένει, το ίδιο και τα εγκλήματά του. Ήταν σε αυτό το τέλμα της ενημέρωσης και της αναμετάδοσης από τα δυτικά Μέσα που ο David Cazalet, Βρετανός πολίτης και επιχειρηματίας τα τελευταία 18 χρόνια, αποφάσισε να μένει άλλο άπραγος στη θέαση των φρικαλεοτήτων από το Χαλέπι και τις άλλες συριακές πόλεις και να βάλει σε λειτουργία τη δεύτερη ιδιότητά του, αυτή του μουσικού, ώστε να γράψει ένα έργο που θα αντικατοπτρίζει όλα όσα οι Δυτικοί προσπαθούν να κρύψουν κάτω από το χαλί και που συμβαίνουν μόλις μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά μας.

Έτσι, επί ένα χρόνο, κοιμόταν στις 10 το βράδυ και ξυπνούσε στις 4 το ξημέρωμα για να συνθέσει το «Requiem for Aleppo» (Ρέκβιεμ για το Χαλέπι), ένα έργο εμπνευσμένο από την πολυπολιτισμική κληρονομιά της συριακής πόλης: συνίσταται από στίχους χριστιανικών ρέκβιεμ, αραβική ποίηση, τραγουδισμένα από τους Juliana Yazbeck και Abdul Salam Kheir, ενώ ανά διαστήματα υπάρχουν παύσεις στις οποίες ακούγονται κάτοικοι της πόλης να περιγράφουν τη μάχη τους για ζωή και τη φυγή τους από αυτό που τα Ηνωμένα Έθνη έχουν ονομάσει ως «τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση στη σύγχρονη ιστορία».

Η χορογραφία της σύνθεσης έγινε από τον Jason Mabana, απόφοιτο της σχολής Μπαλέτου και Σύγχρονου Χορού «Rambert», ο οποίος προσπάθησε να αποδώσει τον τεράστιο ανθρώπινο πόνο του λαού της Συρίας και το χάος του πολέμου. Για την ολοκλήρωση της παράστασης, η ομάδα εξασφάλισε χορηγία από δύο φορείς για να πληρωθούν οι χορευτές και τα έξοδα παραγωγής, ώστε τα έσοδα από τα εισιτήρια να διατεθούν αποκλειστικά στο σύλλογο για την αρωγή των Σύρων πολιτών.

Στη διάρκειά της, παρατηρούμε τους συνολικά 12 χορευτές (8 γυναίκες και 4 άντρες) να προσπαθούν να απελπισμένα να δραπετεύσουν από αυτή την αόρατη και συνάμα τόσο απτή καταστροφή τριγύρω τους. Πρόκειται για ένα ισχυρό και συναισθηματικά κοστοβόρο θέαμα καθώς οι καλλιτέχνες γίνονται όλο και πιο αδύναμοι και απελπισμένοι, ενώ διαρκώς από κάπου φεύγουν, αναζητώντας ασφάλεια.

Για τις ανάγκες της παράστασης, ο Cazalet και ο σεναριογράφος Ben Faccini μίλησαν με 10 ανθρώπους που έζησαν τον πόλεμο και εξακολουθούν ή έφυγαν για να γλιτώσουν τη φρίκη. Όταν το έργο ανέβηκε στο Λονδίνο, το παρών έδωσαν και πολλοί Σύροι μετανάστες, κάτι που έκανε τον Cazalet να αγχωθεί ακόμα περισσότερο για το αποτέλεσμα. Όμως, όπως δηλώνει ο ίδιος στο βρετανικό Guardian, η αντίδρασή τους ήταν κάτι παραπάνω από θετική: «Ένιωσαν ότι τους δώσαμε φωνή, ότι ένα μέρος της ιστορίας τους είχε ακουστεί».

Για το τέλος, ας κρατήσουμε τη μαρτυρία του Ahmad al-Rashid, νεαρού φοιτητή που έφυγε από το Χαλέπι για να γλιτώσει από τον εμφύλιο: «Το να βλέπω όλο αυτό το αιματοκύλισμα, όλη αυτή τη βαρβαρότητα δεν με έκανε να μισήσω την ανθρωπότητα. Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που έκαναν φρικιαστικά πράγματα - σκότωναν, αποκεφάλιζαν, έκαιγαν ανθρώπους ζωντανούς. Αλλά και πάλι δεν μπορώ να μισήσω τους ανθρώπους. Αν επικεντρωθούμε στο αφήγημα του μίσους και του φόβου, δε θα σταματήσει ποτέ αυτό το αιματοκύλισμα. Πρέπει να εστιάσουμε στο αφήγημα της ανθρωπότητας, δηλαδή στην ελπίδα ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα την επόμενη μέρα».