Είναι η πρώτη φορά που γράφω για έναν φίλο που χάσαμε και ελπίζω η τελευταία. Ο Αλεξάκης ήταν πριν απ’ όλα εγκάρδιος φίλος. Αλλά και ο πρώτος Έλληνας πού ένιωθε πολίτης του κόσμου. Και ο κόσμος του Βασίλη ήταν η Ελλάδα και η Γαλλία. Τίμησε τις δύο αυτές χώρες με ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφέρει ένας σπάνιος άνθρωπος : την απέραντη αγάπη του. Και ήταν μέγιστη η χαρά του να τις προσφέρει την ποιότητα του συγγραφικού έργου του και την βαθύτατη απλότητά του. Την ανθρωπιά του θα πρέπει πω.
Και δεν σε κούραζε να ανεβαίνεις τα πέντε πατώματα για να μπεις στην κρυψώνα του στο Παρίσι, για να εξομολογηθείτε. Εκεί γύρισα το φιλμ που τον αποκαλύπτει και μάλιστα σε δύο γλώσσες. Ένα στα ελληνικά και ένα στα γαλλικά. Θυμάμαι που πήγα να δω μία προβολή στην Ταινιοθήκη και είδα για πρώτη φορά μία ταινία να παίζεται παράλληλα σε τρεις συνεχόμενες αίθουσες, εξ αιτίας του πλήθους των θεατών. Πρωτοφανές! Σε μια δεύτερη ταινία μου (Lilly’s Story) ο Βασίλης παίζει τον εαυτό του! Εκείνος δε με έβαλε σε κανένα μυθιστόρημά του.
Το μόνο που δεν διακινδύνευε ο Βασίλης ήταν η ανοιχτή καρδιά του.
Είχα την τύχη να μοντάρω τις ταινίες μου σε εργαστήριο κοντά στο σπίτι του και πολλές φορές τα λέγαμε σε ένα κοντινό εστιατόριο. Ο εστιάτορας δεν ζητούσε χρήματα. ΄Ελεγε : βάλτε ό,τι θέλετε στο συρτάρι. Ήταν ... Αλεξακικός!
Μια μέρα αποφασίσαμε για πρώτη φορά, να μπούμε στην Ελληνική Κοινότητα του Παρισιού. Να βάλουμε υποψηφιότητα για να βγει Πρόεδρος ένας φίλος μας. Εκλεγήκαμε! Ο Βασίλης παραιτήθηκε σε τρεις μήνες. Εγώ σε 10 χρόνια. Για να σωθεί το οίκημα που το καλοκοίταζε ένας Αθηναίος αιμοβόρος υπουργός.
Διαβάστε τα βιβλία του Βασίλη. Είναι Ευαγγέλιο. Νεανικό!
Βασίλη, μας έφυγες, η Ελλάδα δεν σε ξεχνάει, ούτε το Παρίσι. Και κανένας από μας. Αυτά συμβαίνουν στις γλυκύτατες ανθρώπινες υπάρξεις.
Ροβήρος Μανθούλης
(Από το σάϊτ της Ελληνικής Κοινότητας Παρισιού)