Μετά την τραγωδία οι δηλώσεις των αρμοδίων δεν δικαιώνουν τη μνήμη των θυμάτων, αντιθέτως την προσβάλλουν βάναυσα. Από τις πρώτες κουβέντες του πρωθυπουργού περί ασύμμετρης απειλής-που μαζεύτηκαν την επόμενη μέρα-ένα είναι φανερό. Ότι το πρώτο μέλημα αυτής της κυβέρνησης την επαύριο της καταστροφής είναι η ελαχιστοποίηση των δημοσκοπικών απωλειών. Καμία ανάληψη ευθυνών, καμία παραίτηση για λόγους ευθιξίας, καμία συγγνώμη. Ντροπή!
Μαρτυρίες διασωθέντων αναφέρουν πως αφέθηκαν να καούν σαν τα ποντίκια. Δεν προκαλεί εντύπωση. Η ανθρώπινη ζωή των κοινών θνητών ελάχιστη βαρύτητα φέρει στην αντίληψη των κυβερνώντων. Διαχρονικά. Οι κροκοκοδείλιοι επικήδειοι το επιβεβαιώνουν, όπως και η εξαγγελία μέτρων ανακούφισης (πόσα άραγε θα εφαρμοστούν), οι μεσίστιες σημαίες. Ένα διάτρητο κοινωνικό συμβόλαιο που πατάει πάνω στην αλαζονεία της εξουσίας, την εμμονή της καρέκλας, το βόλεμα των ημετέρων και των κολλητών (λέγε με Καρανίκα) και τον εθισμό στη δημοσιότητα. Οι άλλοι ας πάνε να πνιγούν, ή στην προκειμένη περίπτωση…να καούν.
Ο σύγχρονος Λεβιάθαν, το κακόγουστο ανέκδοτο που ονομάζεται αστική δημοκρατία περιφρονεί βαθύτατα κάθε πανανθρώπινη αξία, υποβιβάζει τους στυλοβάτες της, δηλαδή τον ίδιο τον πολίτη, σε μια στρατιά αναλώσιμων υλικών, αποθεώνει κάθε θεμιτή ή αθέμιτη προσπάθεια εξαγωγής κέρδους και φυσικά σέβεται μόνο εκείνους που το κατέχουν. Όχι μόνο στην Ελλάδα.
Στην Πορτογαλία πέρσι περίπου εβδομήντα άνθρωποι κάηκαν μέσα στα αυτοκίνητα τους λόγω ενός σχεδίου αλόγιστης και ακατάλληλης δενδροφύτευσης για την παραγωγή χαρτιού, τουλάχιστον εκεί κάποιοι είχαν την ευθιξία να παραιτηθούν. Στην Αμερική μετά τον τυφώνα Κατρίνα ολόκληρα κτηριακά συγκροτήματα, τα οποία είχαν υποστεί ελάχιστες φθορές, κρίθηκαν μη κατοικίσιμα και δόθηκαν κοψοχρονιά σε μεσιτικούς κολοσσούς. Τα θύματα και οι πληγέντες παρηγορήθηκαν με ευχολόγια και υποσχέσεις.
Η τραγωδία στην ανατολική Αττική κινητοποίησε ουσιαστικά μόνο τα αντανακλαστικά των απλών ανθρώπων, τον εθελοντισμό και την ατομική πρωτοβουλία. Ίσως γιατί ήταν οι μόνοι που ταυτίστηκαν αληθινά με το δράμα των συμπολιτών τους. Όπως τα μυρμήγκια που σχηματίζουν αλυσίδες για την εύρεση της τροφής τους, το χτίσιμο των εστιών τους, την επιβίωση τους σε μια μάχη συχνά άνιση και εκ των προτέρων χαμένη. Όπως εκείνη που δόθηκε την προηγούμενη Δευτέρα στο Μάτι.