Ο Χριστός θυσιάζεται, μερίζεται και διαμελίζεται προσφερόμενος εκούσια, δωρεάν, σε όλους αυτούς που προσέρχονται με την αυτεπίγνωση πως πλησιάζουν εξομολογημένοι μεν, ωστόσο με βεβαιότητα αναξιότητας, με συναίσθηση αμαρτωλότητος, αίσθημα πως από μόνοι τους δεν μπορούν να κάνουν τίποτε για να σωθούν.
Προσέρχονται διαρκώς στη θεία μετάληψη, ακριβώς για να πάρουν δύναμη να αντιμετωπίζουν καθημερινά τον μεταπτωτικό, βασανιστικό διχασμό της σκέψης, «άλλα θέλω κι όμως άλλα κάνω», να αντέχουν την οδυνηρή κατάσταση που βιώνουν καθημερινά «κρίνω και κατακρίνω αυτόν που αγαπώ, δηλαδή υποκρίνομαι», με λίγα λόγια προσέρχονται στη θεία μετάληψη, με την ελπίδα να αποκτήσει η ζωή ποιότητα, να εξανθρωπιστούν οι ίδιοι!
Να ενωθούν με το Πρόσωπο του Χριστού, όχι συμβολικά η μεταφορικά, αλλά κυριολεκτικά, μες από την αναίμακτη θυσία Του, η οποία γι’ αυτούς που κοινωνούν συχνά, δεν είναι θρησκευτικό τελετουργικό αλλά τρόπος ζωής, η ουσία της.
Προσέρχονται διότι προσδοκούν Ανάσταση νεκρών, αυτό έμαθαν να διατυπώνουν από μικρά παιδάκια κι έτσι «φιλοσοφούν» ταπεινά...μέσα στην χαοτική σκέψη, παρά τις ορθολογιστικές σπουδές τους, σ’ αυτό πιστεύουν πως ο Χριστός Θεού Υιός, Θεού ζώντος, νίκησε τον θάνατο, τον κατήργησε, κι έτσι παραθέτοντας όλη τη ζωή, όλη την πολύπλοκη ανθρώπινη ψυχή και σκέψη στα πόδια του Σταυρού, είναι αποκλειστικά ζήτημα του θεού, ποια ζωή θα πάρει και πότε θα την πάρει. Αυτός που προσέρχεται συχνά στη θεία μετάληψη αυτό έχει σαν στόχο: την αμεριμνησία απέναντι στον covid-19, όχι την ανευθυνότητα.
Όλα τα υπόλοιπα επιχειρήματα είναι άγχος θανάτου και φόβος θανάτου σε μια ζωή που δεν έχει συναντηθεί με τον θεό, μια ζωή γεμάτη ψυχαναγκαστικά τελετουργικά αντισηπτικών και προφύλαξης, ιδεοληψίας και άγχους, για την οποία το φαινόμενο σαλός δια Χριστόν είναι απλά ένα θρησκευτικό παραλήρημα, μια ψυχιατρική κατάσταση.
Μια ζωή άγχους λόγω ματαιότητας, είναι μια ζωή, όπου ο Χριστός δεν ενοικεί μέσα της καθημερινά, είναι ζωή αλαζονική χωρίς μνήμη θανάτου, καταργημένου θανάτου!
Αυτό σημαίνει Πάσχα. Επιτυχημένη διάβαση για να επιτευχθεί το μετά φόβου, πίστεως και αγάπης.
Κλειστός ναός για τους πιστούς σημαίνει αποχή από το μυστήριο της θείας ευχαριστίας που σώζει, συνεχίζει να σώζει, σώζει κυρίως τώρα σε συνθήκες κινδύνου....
Κλειστός ναός χωρίς πιστούς σημαίνει μια εκκλησία που έχει χάσει την υπόσταση της, τον προορισμό της, τον στόχο της, τον τρόπο της, την ιστορίας. Ιστορική ασυνέχεια χωρίς σοβαρά επιχειρήματα.
Ορθολογισμός, νοησιαρχία, φόβος τρόμος κατά τρόπο που το «Σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία», δεν μπορεί να βρει τη θέση του. Υπακοή στο κάλεσμα του Εσταυρωμένου που χύνει το αίμα Του για την ανθρωπότητα, θέλω να κάνω και οι πόρτες είναι κλειστές. Και συνομιλώντας με τον Κύριο, στις προσευχές μου, συνιστά χαμογελαστά, πραότητα, Ειρήνη, υπομονή διότι η αυτεπίγνωση χρειάζεται πολύ μόχθο. Δίνεις αίμα για να πάρεις πνεύμα: αυτή την περίφημη και περιζήτητη ενσυναίσθηση αμαρτώλοτητος και πτωχείας του νου.
Όσα μέτρα και να παίρνονται, όσο κλειστοί και να παραμένουν οι ναοί, η Αλήθεια θα παραμένει ακέραιη, ολόκληρη: η διαρκής ιερά σύνοδος συναινώντας τελικά με τους α-δέξιους χειρισμούς της κυβέρνησης, πλανήθηκε για λόγους που ακόμη δεν μπορούν να είναι κατανοητοί και αποδεκτοί, σχετικά με το αν Αλήθεια και Ζωή ταυτίζονται με το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας: τον Κύριο Ιησού Χριστού.
Ακόμη περιμένουμε να γίνει κατανοητό γιατί αυτή η χούφτα λιγοστών ανθρώπων που κοινωνούν διαρκώς πρέπει να απέχουν της θείας μετάληψης, με βάση εγκυκλίους, να στιγματίζονται ως ...υποψήφια κρούσματα. Σύμφωνα με ποια λογική κοσμική η υπερβατική...
Προφανώς μπορεί να κάνει κάποιος υπομονή. Ωστόσο τα ερωτήματα για όλο αυτό το κλίμα ανελευθερίας της σκέψης, ενοχής απέναντι στη θεία μετάληψη την οποία καθιστούν παραβατική συμπεριφορά, έλλειψη αγάπης προς τον πλησίον...προς τις ευπαθείς ομάδες, ακόμη περιμένουμε πολιτεία και διοικούσα εκκλησία να μας εξηγήσουν το σκεπτικό τους: τα λογικά επιχειρήματα με τα οποία καταργούν εκκλησιαστικά μυστήρια. Σώμα Χριστού η εκκλησία, μυστήριο η ίδια, δυσκολεύεται να εννοήσει την ίδια της τη σύνθεση, την υπόσταση της, το πρόσωπο της τελικά.
Δημιουργείται ένα παράδοξο με όλους αυτούς τους ανεπαρκείς και αδέξιους χειρισμούς: μετά φόβου, πίστεως και αγάπης που κανονικά προορίζεται για την σχέση με τον Θεάνθρωπο Κύριο, υποβιβάζεται σε διάλογο με τα όργανα της έννομης τάξης που κάνουν το καθήκον τους. Η μετοχή στη θεία ευχαριστία ως διαλεκτική με μια αξεπέραστη μεταπτωτική ενοχή! Σαν να λέμε...ευσεβισμός.
Τσάγγου Νίκη
Κλινική Ψυχολόγος - Θεολόγος.