Μεγάλη είναι φέτος η προσέλευση πολιτών στο κτήριο του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου που θέλουν να τιμήσουν τους νεκρούς αλλά και το σύνολο των εξεγερμένων φοιτητών που στις 17 Νοεμβρίου 1973 βρέθηκαν απέναντι στα τανκ της Χούντας συνεχίζοντας να φωνάζουν, όπως και τις δύο προηγούμενες μέρες και νύχτες, «Ψωμί - Παιδεία- Ελευθερία».
Εκείνη τη νύχτα ο πολύς κόσμος της «Ελλάδας των Ελλήνων Φυλακισμένων» (όπως ήταν και ένα από τα συνθήματα των ημερών εκείνων) κλείστηκε στα σπίτια τους -παρά τις εκκλήσεις από τον ραδιοφωνικό σταθμό των «ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων».
Τα χρόνια που ακολούθησαν όμως σύγχρονοί τους και νεότεροι τιμούν αυτές τις μέρες και με αφορμή το Πολυτεχνείο, το σύνολο των αγωνιστών για την πτώση της Δικτατορίας. Όλους εκείνους που σκοτώθηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν και ζούσαν σε καθεστώς φόβου και παρανομίας.
Από τις πιο συγκινητικές εικόνες πάντα, τα μικρά παιδιά που κρατώντας ένας γαρύφαλλο το ακουμπούν είτε στην κατεστραμμένη πόρτα είτε στο μνημείο με το κεφάλι ενώ γονείς και παππούδες τους σιγοψιθυρίζουν ιστορίες για εκείνα τα πέτρινα χρόνια.
Ξεχωριστή όμως είναι και η παρουσία των μεγαλύτερων σε ηλικία, εκείνων που έζησαν την 7ετία, τα γεγονότα της Νομικής, του Πολυτεχνείου, τις πορείες αλλά και την άγρια καταστολή και την συνολική καταπάτηση πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
