Είναι ανοιχτός για το κοινό από την Ανατολή μέχρι τη Δύση του Ηλίου. Η κύρια είσοδος του πάρκου είναι από την λεωφόρο που μετονομάστηκε σε Αμαλίας προς τιμήν της συζύγου του βασιλιά Οθωνα, αφού αυτή οραματίστηκε την δημιουργία του.
Ο φακός της Eurokinissi μας μεταφέρει στην ωραιότερη βόλτα του κέντρου της Αθήνας, στον εθνικό (πρώην βασιλικό) κήπο, μέρος όπου βρίσκουν καταφύγιο από την σκληρή πραγματικότητα της πανδημίας του κορονοϊού πολλοί κάτοικοι της πόλης πατώντας το #6 και με σύμμαχο τον καλό Αττικό καιρό.
Υπάρχουν άλλες έξι είσοδοι στον κήπο: μία από την οδό Βασιλίσσης Σοφίας, τρεις από την οδό Ηρώδου Αττικού (οι οποίες είναι πλέον κλειστές) και δύο από την περιοχή τού Ζαππείου πάρκου.
Ο κήπος φιλοξενεί ακόμα αρχαία ερείπια, κίονες, μωσαϊκά κτλ. Στο νοτιοανατολικό του άκρο βρίσκονται οι προτομές του Ιωάννη Καποδίστρια, του μεγάλου Φιλλέληνα Εϋνάρδου ενώ στο νότιο του άκρο βρίσκεται η προτομή του εθνικού ποιητή Διονύσιου Σολωμού και του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.
Η ιστορία και η χλωρίδα του κήπου
Σε συνέντευξή του, ο Νικόλαος Ταμβάκης, γεωπόνος που έχει συνδέσει τη ζωή του με τον εθνικό κήπο επί 30 χρόνια (1954-1984) ως υπάλληλος και ως διευθυντής του, έχει αναφέρει:
Το 1852 ολοκληρώθηκε το σχέδιο του κήπου.
Ο γάλλος κηποτέχνης Μπαρό, ο πρώτος ειδικός που ασχολήθηκε με το πάρκο, ο οποίος δούλευε στην Κωνσταντινούπολη - κάποιος τον συνέστησε στην Αμαλία και ήρθε εδώ το 1840 - μετέφερε τα φυτά του κήπου από ένα γαλλικό φυτώριο στο Μιλάνο με κάρα στη Γένοβα και από την Γένοβα με ένα μεταγωγικό, που λεγόταν συμβολικά Φοίνιξ, στην Ελλάδα.
Το 1852 ο κήπος είχε 500 διαφορετικά είδη φυτών. Από τα πιο σπάνια, ένα κολλοσιαίο δέντρο που λέγεται πιρκούνια ή φυτολάκα που υπάρχει ακόμα την οποία οι κηπουροί λένε και πυροσβέστη γιατί δεν καίγεται το ξύλο της.
Ενα άλλο δέντρο τόσο παλιό είναι ο αείλανθος. Το πραγματικό του όνομα είναι αείλαντος, κατάγεται από την Ινδονησία και το όνομα του στη γλώσσα αυτή σημαίνει δέντρο του ουρανού, επειδή πάει πάρα πολύ ψηλά. Είναι το μόνο που πολύ γρήγορα «πήδησε» τα κάγκελα και γέμισε όλη την Ελλάδα.
Οι κηπουροί του 19ου αιώνα είχαν φυτέψει κυρίως δέντρα, φυτά, θάμνους και αναρριχώμενα. Λιγότερο τα λουλούδια, γιατί δεν είχαν ευχέρεια συντήρησης. Υπάρχουν φυτά που φυτεύτηκαν τον 19ο αιώνα και χάθηκαν. διότι δεν ήταν δυνατόν να επιβιώσουν.