H ιστορία της Κατερίνας Γιαννακοπούλου είναι ένα μήνυμα ανθρωπιάς, δύναμης και ανιδιοτελούς προσφοράς. Ένα manual για το πώς μία τραγική στιγμή μπορεί να γίνει αφετηρία για ένα νέο ξεκίνημα, για μία ζωή αφιερωμένη σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Είναι μια πηγή έμπνευσης για τον καθένα σε αυτή την κοινωνία και ένα μέσο για να καταλάβουμε ότι όταν προσφέρεις ο πόνος μοιράζεται και είναι λιγότερος για όλους.
Η ίδια ασχολιόταν πάντα με την ειδική αγωγή, αλλά με την πάροδο των ετών συνειδητοποίησε ότι δεν επρόκειτο απλώς για μία αλλά για κάτι παραπάνω. Έτσι, άρχισε να αφιερώνει όλο και περισσότερο χρόνο σε εκείνα τα παιδιά του κόσμου που έχουν πραγματική ανάγκη. Η κρίσιμη στιγμή όπου αποφάσισε να αφιερώσει για πάντα την ζωή της στα άτομα με ειδική ανάγκη ήταν όταν αρκετά χρόνια πριν, ένα φιλικό ζευγάρι της Κατερίνας χάνει ξαφνικά το ένα του παιδί. Τότε δίνει την υπόσχεση ότι δεν θα πάψει ποτέ να στηρίζει και να προσφέρει αγάπη στο άλλο τους παιδί, με νοητική υστέρηση. «Αυτό το τραγικό συμβάν με οδήγησε να καταλάβω ότι η ειδική αγωγή δεν είναι απλά μία ενασχόληση, αλλά είναι μία αποστολή ζωής».
Το 1996 ίδρυσε και τυπικά τον Πανελλήνιο Σύλλογο Προσαρμοσμένων Δραστηριοτήτων «ΑΛΜΑ», καταφέρνοντας μέχρι σήμερα να βοηθήσει περισσότερα από 2.000 παιδιά και οικογένειες που έπρεπε να βρουν το κουράγιο να ανταπεξέλθουν στις καθημερινές δυσκολίες. Το έργο του συλλόγου χωρίζεται σε συγκεκριμένους άξονες: στην έγκαιρη θεραπευτική παρέμβαση, την παράλληλη στήριξη στο σχολείο ή την κατ’ οίκον παρέμβαση, στα διάφορα προγράμματα δημιουργικής απασχόλησης και στη στέγη υποστηριζόμενης διαβίωσης.
Μέσα από δεκάδες δράσεις (αθλητικές δραστηριότητες, εκδρομές, club νέων, λέσχες, ημερίδες, πολιτιστικές εκδηλώσεις) ο σύλλογος προσπαθεί να δώσει σε αυτά τα παιδιά τις ικανότητες, τα εφόδια και τις δεξιότητες που χρειάζονται για να βγουν έξω στην κοινωνία. Η Κατερίνα πιστεύει ότι στο ΆΛΜΑ είναι όλοι τυχεροί, γιατί έχουν καταλάβει ότι το νόημα της ζωής βρίσκεται στη διαφορετικότητα, το μοίρασμα, την αγάπη. «Αυτό που έμαθα από τα παιδιά μου όλα αυτά τα χρόνια, είναι ότι είναι σπουδαίο να ανακαλύπτεις τη μοναδικότητά σου και μέσα από τη διαφορετικότητα να βγαίνει η δημιουργικότητα».
Για την Κατερίνα είναι μια δύσκολη δουλειά που απαιτεί από αυτήν το 100% της προσοχής και της συγκέντρωσής της. Ακόμα και τις μέρες που δεν νιώθει καλά πρέπει να βρίσκεται δίπλα σ’ αυτά τα παιδιά. Είναι, όμως, από τους ανθρώπους που έχουν μάθει να προσφέρουν ξεπερνώντας τον πόνο. Έτσι, όταν δεν τα καταφέρνει, αναζητά μία δυνατή λύση για να μπορέσει να συνεχίσει. Άλλωστε όπως μας λέει και η ίδια. «Έχουμε ένα ρητό στο Σύλλογο, λέμε: ”Μοιρασμένη χαρά, διπλή χαρά. Μοιρασμένος πόνος, μισός πόνος”».