Το καλοκαίρι του 1946, η Ευρώπη έπαιρνε την πρώτη ανάσα μετά τον απόλυτο ζόφο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι παραλίες ήταν επιτέλους ασφαλείς, οι Γάλλοι ένιωθαν την ανάγκη να προσδώσουν στην απελευθέρωση -στη χαρά, στον έρωτα, στην ίδια τη ζωή- το νόημα που τόσα χρόνια είχαν στερηθεί και οι γυναίκες να στείλουν το μήνυμα ότι ήταν αποφασισμένες να διαθέσουν το σώμα τους όπως επιθυμούν.
Το μπικίνι, το πιο δημοφιλές μαγιό όλων των εποχών, γεννήθηκε στο Παρίσι και απαθανατίστηκε πρώτη φορά σε φωτογραφία με φόντο τα δροσερά νερά μιας πισίνας, στις 5 Ιουλίου 1946, μία εβδομάδα πριν από τους εορτασμούς της Ημέρας της Βαστίλης.
Ο δημιουργός του, ο Γάλλος μηχανικός αυτοκινήτων Λουί Ρεάρ (1897 - 16 Σεπτεμβρίου 1984), ο οποίος εκείνη τη χρονιά εγκατέλειψε την αυτοκινητοβιομηχανία για να εργαστεί στην επιχείρηση εσωρούχων της μητέρας του, προσέλαβε το μοναδικό μοντέλο που δέχτηκε να παρουσιάσει το νέο, τολμηρό γυναικείο μαγιό: Την 19χρονη Μισελίν Μπερναντινί, που χόρευε ημίγυμνη στο Καζίνο του Παρισιού.
Η Μισελίν φόρεσε το μικροσκοπικό, δύο τεμαχίων μαγιό, που άφηνε γυμνό τον αφαλό -λεπτομέρεια που έγινε πρώτο θέμα στον κόσμο της μόδας και όχι μόνο- κρατώντας χαμογελαστή ένα σπιρτόκουτο προκειμένου να καταστήσει σαφές, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι το ελάχιστο ύφασμα που αποτελούσε το μαγιό της μπορούσε να χωρέσει ακόμη κι εκεί.
Τέσσερις ημέρες νωρίτερα, ο αμερικανικός στρατός είχε ρίξει την τρίτη ατομική βόμβα σε μια από τις Νήσους Μάρσαλ, στην κοραλλιογενή ατόλη Μπικίνι.
Ανησυχώντας ότι η είδηση θα επισκίαζε τη δημιουργία του και θέλοντας να κοντράρει τον αντίπαλο του, Ζακ Εμ, ο οποίος λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε λανσάρει τη δική του εκδοχή μπικίνι, με το όνομα «Άτομο», ο Ρεάρ ονόμασε το μικροσκοπικό μαγιό «Μπικίνι». Όπως απέδειξε ο χρόνος, η απόφαση ήταν εξαιρετική.
Ο Ρεάρ δεν ήταν ο πρώτος που τόλμησε να χωρίσει το παραδοσιακό γυναικείο μαγιό στα δύο. Οι σταρ του Χόλιγουντ και τα pinup girls είχαν υιοθετήσει προ πολλού τα μαγιό δύο τεμαχίων. Η δική του καινοτομία ήταν ο γυμνός αφαλός.
Όπως έχει γράψει η πρώην συντάκτρια του περιοδικού Elle, Κέλι Κίλορεν Μπένσιμον, συγγραφέας του βιβλίου «The Bikini Book» (2006), «ο κόσμος είχε δει την Τζέιν Μάνσφιλντ και άλλες ηθοποιούς με μαγιό δύο τεμαχίων, αλλά σε καμία περίπτωση δεν φαινόταν ο αφαλός. Αυτό ήταν το σκάνδαλο» στην περίπτωση του μπικίνι.
Μπορεί ανάλογα ενδύματα γυναικών αθλητών να απεικονίζονται σε αρχαιεολληνικές και ρωμαϊκές τοιχογραφίες και υδρίες, ωστόσο η υπόθεση της γυναικείας εμφάνισης στην παραλία είναι μία ιστορία μάλλον περίεργη. Χαρακτηριστικό των αυστηρών ηθών που υπαγόρευαν την μόδα είναι ότι οι γυναίκες που τολμούσαν να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα τη βικτοριανή εποχή εμφανίζονταν με ένα ένδυμα σαν χιτώνα.
Μέχρι τη δεκαετία του 1940, η Αμερικανίδα ηθοποιός και αθλήτρια της κολύμβησης Έστερ Ουίλιαμς φιγουράριζε στη μεγάλη οθόνη και σε αφίσες φορώντας μαγιό σε δύο κομμάτια χωρίς όμως να φαίνεται ο αφαλός.
Στην αρχή το μπικίνι περισσότερο προκάλεσε αίσθηση, παρά έκανε επιτυχία. Οι πιο συντηρητικοί σκανδαλίστηκαν, σε κάποιες περιοχές απαγορεύτηκε, αλλά δεκαπέντε χρόνια μετά είχε πλέον καθιερωθεί.
Έξι χρόνια μετά την Μισελίν, η Μπριζίτ Μπαρντό πρωταγωνιστεί στην ταινία «Το κορίτσι με το μπικίνι» και φωτογραφίζεται στις Κάννες με μπικίνι για την προώθηση της ταινίας.
Τη δεκαετία του ’60, το μπικίνι γίνεται εξώφυλλο στο Playboy και στο Sports Illustrated και νομιμοποιείται ακόμη πιο πολύ.
Ενώ το 1962, η Ούρσουλα Άντρες κόβει την ανάσα ως κορίτσι του Τζέιμς Μποντ στην ταινία Τζέιμς Μποντ ‘Dr. No’ με ένα μπικίνι και ένα μαχαίρι.
Με πληροφορίες από Washington Post