Το εχετε νιώσει, σωστά; Ξεκινάτε κάτι στο γραφείο, οταν ξαφνικά πρέπει να απαντήσετε στο κινητό, να δαγκώσετε μια μπουκιά απο το sandwich που ηρθε με delivery- ως συνήθως- και να απαντήσετε τη ιδια στιγμή στο απίστευτα απαιτητικό mail που αυτο-αποκαλείται ''Επείγον'' η κάτι αντίστοιχα πιεστικό. Φυσικά η παράνοια συνεχίζεται και οταν κλείσουμε πίσω την πόρτα του γραφείου και ανοίξουμε αυτήν του σπιτιού. Αν προσθέσουμε στις εκκρεμότητες που εχουν συσσωρευθεί και ολες τις ενοχές που εχουμε παραμελήσει τους δικούς μας ανθρώπους, προσπαθώντας να πετάξουμε την καλή κουβέντα που θα φέρει ισορροπίες, την ιδια στιγμή που η κουτάλα ανακατεύει το φαγητό και μιλάμε για το αυριανό πρόγραμμα μαζί με τους λογαρισμούς που πρέπει να πληρωθούν, και κάπου εκεί ο διαχειριστής χτυπά να πάρει τα κοινόχρηστα, και ισως ξέχασες να πάρεις κάτι απο την αγορά και πρέπει να ξαναβγείς και αρχίζεις να σκέφτεσαι ''τι λάθος κάνεις''.
Εχουν ειπωθεί πολλά και εχουν γραφτεί αλλα τόσα για το περιβόητο ''Multitasking'', την ικανότητα να κάνουμε πολλά πράγματα, την ίδια ακριβώς στιγμή, περιμένοντας μάλιστα την κοινωνική επιβράβευση τύπου ''μα πως τα καταφέρνεις ολα''. Απο αυτήν παίρνουμε δύναμη να συνεχίσουμε την τρελή κούρσα της καθημερινότητας, αφου οι ''άλλοι'' μας εχουν πρότυπο οργάνωσης και πολυπραγματοσύνης. Και ποιό είναι τελικά το τίμημα; (Πάντα υπάρχει τίμημα)...
Κάθε μέρα κάτι ''πολύ σημαντικό'' θα βγαίνει μπροστά μας. Κάτι τραγικά ''σημαντικό''. Φυσικά ΔΕΝ είναι ολα σημαντικά. Δεν χρειάζεται να απαντηθούν τα mails την ίδια στιγμή που έρχονται-εκτός αν είναι για free gift/free movies/free κάτι....και πρέπει να αρπάξεις την ευκαιρία ! Και το γράφω εγώ, που συνήθιζα να απαντώ στην μέση του δρόμου, απο φόβο μην θεωρηθώ αναξιόπιστη επαγγελματικά με τον παράλληλο φόβο να με χτυπήσει διερχόμενο αυτοκίνητο μόνο και μόνο για να φερθώ ''σωστά''. Φαίνεται ακραίο αλλά εχουν συμβεί εκατοντάδες ατυχήματα εξ αιτίας της τρέλλας μας να απαντήσουμε, να ποστάρουμε στα social media , να διαβάσουμε τι μας εγραψαν η τι σχολίασαν και να ''μετρήσουμε'' την δημοτικότητα μας μέσω likes και re-tweets.
Ναι, με θεωρούν ακόμα και σήμερα ''βράχο αξιοπιστίας'' και σταθερότητας. Αλλά δεν απαντώ πια τόσο άμεσα, και το βασικότερο δεν εχω καμμιά ενοχή ή τύψεις για αυτήν μου την ''απρέπεια''. Ωριμάζοντας αντιλαμβάνεσαι τα σημαντικά απο τα λιγότερο σημαντικά. Μπορεί να είναι οι άνθρωποι που ''φεύγουν'' χωρίς να εχουν κάνει αυτά που ήθελαν και αυτοί είναι το δικό σου ''μάθημα'' για το πως η ίδια η ζωή είναι -χωρίς καμμιά διάθεση μελό- μια σταγόνα που τρέχει μέσα απο τα χέρια σου.
Δεν μπορούμε να τα κάνουμε ολα. Η μάλλον...λάθος. Μπορούμε. Αλλά αμφιβάλλω αν θα είναι ολα εξαιρετικά. Και είμαι πια σίγουρη οτι το σώμα, το μυαλό, η καρδιά θα πληρώσουν το τίμημα με μια α-σθένεια που απλά θα στείλει ενα σαφέστατο μύνημα.
''Κατεβάζεις ταχύτητα'' ή πας στον αλλο κόσμο να συνεχίσεις το περιβόητο ''Multitasking''. Αλλωστε εκεί πάνω χρειάζονται κάποια καλύτερη οργάνωση , τόσοι που εχουν μαζευτεί...