Ιστορίες ζωής. Κανείς δεν ενδιαφέρεται πια για το παρόν και το μέλλον. Είναι πασίγνωστα και τα δύο. Γεμάτα από ασυνέπειες, κινδύνους και φόβο. Αισιόδοξο δεν γνωρίζω κανέναν. Χαμόγελο μηδέν. Μακάρι να διαψευστώ.Να μάς εκπλήξουν οι εγγονοί και οι εγγονές μας. Επιστροφή λοιπόν στο ρομαντικό παρελθόν. Τις ιστορίες του παππού.
1952, καλοκαίρι στη Νέα Υόρκη.
Οι συμφοιτητές επέστρεψαν στις οικογένειές τους ή βρίσκουν κάποια δουλειά. Εγώ, άνεργος, στο δωμάτιο της Αρχιεπισκοπής. Νεαρούς ποιητές δεν προσλαμβάνει κανείς.
Βλέπω στο περιοδικό Life την φωτoγραφία τού Spiro.
Ο Σπάιρο ήταν ο Κυρ Σπύρος ο διάσημος Έλληνας ανθοπώλης. Διάσημος γιατί το ανθοπωλείο του ήταν στο κέντρο της γνωστότερης, κοσμικότερης και κεντρικότερης γειτονιάς της Νέας Υόρκης.
Στο τέλος της 6ης Λεωφόρου, εκεί που αρχίζει το Central Park, το μεγάλο κεντρικό πάρκο της πόλης που αγκαλιάζει το Μετροπόλιταν μουσείο - με είσοδο στην 5η Λεωφόρο - όπου κάποτε θα προβάλω την ταινία «Η Ακρόπολις των Αθηνών».
Απέναντι διαμένουν οι Έλληνες εφοπλιστές. Μεταξύ των και ο Ωνάσης, ο οποίος στο ιδιωτικό του ασανσέρ είχε κρεμάσει έναν πίνακα του Πικάσο.
Λίγα μέτρα από το ανθοπωλείο ήταν το περίφημο ΜΟΜΑ ( Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης). Δίπλα το Κάρνεγκι Χολ, η αίθουσα συναυλιών, της οποίας Διευθυντής ήταν ο Δημήτρης Μητρόπουλος. Όνομα εύκολο για τους Αμερικανούς γιατί δίπλα ήταν η Μετροπόλιταν Όπερα.
Όπως αποδείχθηκε, οι πελάτες τού ανθοπωλείου του Κυρ Σπύρου ήταν ότι καλύτερο είχε η Νέα Υόρκη στην πολιτιστική ζωή, αλλά και στην οικονομική. ΄
Ένα από τα ακριβότερα ξενοδοχεία, το Πλάζα, ήταν δίπλα στο ανθοπωλείο!
Πήγα λοιπόν να ρωτήσω τον Κυρ Σπύρο αν χρειάζεται κανένα delivery boy να πηγαίνει τα λουλούδια στον προορισμό τους. Είχε έναν αλλά με πήρε γιατί είχε πέσει πολύ δουλειά το μαγαζί.
Η δουλειά μου ήταν να βάζω το πακέτο με τα λουλούδια στο ποδήλατο και να τα πηγαίνω σε σπίτια, σε ξενοδοχεία και σε λιμάνια, από την μια άκρη του Μανχάταν μέχρι την άλλη. Συν το Μπρούκλιν. Στα λιμάνια για αυτούς που έρχονταν και αυτούς που φεύγαν.
Το περίεργο είναι ότι στους 2 μήνες που γύριζα σε όλη τη Νέα Υόρκη δεν είδα άλλο ποδήλατο! Πιστέψτε με, κανένα! Άγνωστο γιατί. Ίσως από φόβο. Εμένα με σέβονταν τα αυτοκίνητα και πολλοί με κοιτούσαν παράξενα.
Ήταν μια από τις ευχάριστες δουλειές που μου έτυχαν. Και ακόμα πιο ευχάριστο ήταν οι γνωριμίες που έχω κάνει.
Ας αρχίσουμε από τον Μητρόπουλο. Ερχόταν συχνά στο ανθοπωλείο, πριν από την συναυλία, να παραγγείλει λουλούδια. Του έκανα πολλές ερωτήσεις και ήταν ευγενέστατος.
Η μόνη κακή εμπειρία του από την Ελλάδα ήταν ο τσακωμός του με τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη. Τον μόνιμο διευθυντή της Κρατικής Ορχήστρας επί 15 Χρόνια.
Αρχίζοντας από την Γερμανική Κατοχή.Ο Μητρόπουλος είχε πριν από τον πόλεμο πάει στην Γερμανία για συναυλίες Μαζί με τον πατέρα του. Μάλιστα, όπως μου είπε, όταν δέχτηκε μια κακή κριτική, ο πατέρας του κάλεσε σε μονομαχία τον Κριτικό!
Στην Αμερική επίσης ήρθε πριν από τον πόλεμο και μάλιστα έλαβε μέρος αντι χιτλερικές εκδηλώσεις. Έμαθα – του είπα - ότι κάνετε συναυλίες σε λαϊκά σινεμά, είναι αλήθεια; Ναι, μου είπε, για εκπαιδευτικούς λόγους. Και συμπλήρωσε: «Όταν δεν πάει το Βουνό στον Μωάμεθ, πηγαίνει ο Μωάμεθ στο Βουνό»!
Σε μια συναυλία του πήγα, η κυρία που καθόταν δίπλα μου μου είπε: «Δεν έχω χάσει καμιά συναυλία του, όπου και αν είναι, ακόμα και στο εξωτερικό. Αν πάει στην Ιαπωνία, θα πάω κι΄εγώ στην Ιαπωνία να μην χάσω την συναυλία!».