Nescafé Frappé, ένα ταξίδι στο χρόνο: 60 καλοκαίρια γεύσης και απόλαυσης

Nescafé Frappé, ένα ταξίδι στο χρόνο: 60 καλοκαίρια γεύσης και απόλαυσης

Ένας λάτρης του Nescafé Frappé καταλήγει στο συμπέρασμα ότι μαζί με τις εποχές, αλλάζουν και οι συνήθειες, όμως η μαγεία του συγκεκριμένου καφέ παραμένει αναλλοίωτη μέσα στο χρόνο. Εξήντα καλοκαίρια μετά την πρώτη τους κοινή εμφάνιση, το σέικερ, ο Nescafé, το ψηλό ποτήρι, τα παγάκια και το καλαμάκι, συνθέτουν το τέλειο αποτέλεσμα γεύσης και απόλαυσης!

Κείμενο: Θανάσης Κρεκούκιας

Καθόμουν τις προάλλες σε ένα καφέ, εδώ στην Αθήνα, απολαμβάνοντας ένα παγωμένο Nescafé Frappé και χάζευα αφηρημένος τις παρέες γύρω μου για να περάσει η ώρα. Αν και συνηθισμένος τα τελευταία χρόνια στην εικόνα, μου έκανε εντύπωση το πόσο αφοσιωμένοι ήταν όλες και όλοι - ανεξαρτήτως ηλικίας - στα κινητά τους τηλέφωνα. Μικροί, μεγάλοι, μεσαίοι, όλοι καρφωμένοι πάνω στην οθόνη του κινητού. Είναι προφανώς η νέα μορφή εξάρτησης της εποχής μας, αλλά από την άλλη μεριά, αν δεν το πάρεις πολύ στα σοβαρά και ξεφύγεις από κοινωνικές αναλύσεις, έχει την πλάκα του. Δεν χρειάζονται πολλά, αρκεί να συγκρίνεις το τώρα με το τότε, όπου το τότε δεν χρειάζεται να είναι και τόσο μακρινό. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τη δική μου περίπτωση. Κάτι που σημαίνει ότι θα μου επιτρέψετε να κάνω το όλο θέμα, προσωπικό και να κινηθώ μπρος και πίσω στον χρόνο. Έλεγα λοιπόν, πίνοντας μια ακόμα τζούρα Nescafé Frappé, ότι τα κινητά, ειδικά τα smartphones, έχουν γίνει επέκταση του χεριού μας. Οι δυνατότητες είναι απεριόριστες, ακόμα περισσότερες όταν συνδυάζονται και με το ίντερνετ. Διανύοντας το 52ο έτος της ηλικίας μου, όπως αντιλαμβάνεστε, έχω προλάβει τελείως άλλες πραγματικότητες. Και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να φτάσω μέχρι τη δεκαετία του ‘70, όπου τα πράγματα ήταν πρωτόγονα. Τότε που στα χωριά υπήρχαν τα περίφημα “τηλεφωνεία” με τη μια και μοναδική συσκευή, πέραν εκείνης που είχε ο κοινοτάρχης στο σπίτι του!

Ας ξεκινήσω από τα 80s, όπου τα πράγματα ήταν σαφώς βελτιωμένα, σε σύγκριση όμως με σήμερα, συνέχιζαν να είναι αρχαία. Το μοναδικό τηλέφωνο ήταν το ακίνητο, εκείνη η ρετρό συσκευή του ΟΤΕ, που έβαζες το δάχτυλο σε κάθε κενό για να γυρίσεις το καντράν και να σχηματίσεις τον αριθμό που ήθελες. Φυσικά, περί αναγνώρισης, redial ή αποθήκευσης επαφών, ούτε λόγος. Το τελευταίο ήταν δουλειά της παραδοσιακής, γραμμένης με το χέρι, ατζέντας. Μάλιστα, μέχρι τα μέσα (ή μήπως τα τέλη;), δεν θυμάμαι ακριβώς, της δεκαετίας του ‘80, αν ήθελες να πάρεις στο εξωτερικό, το έκανες μέσω του θρυλικού “κέντρου”! Και βέβαια, συνέβαιναν πράγματα, που τα ακούνε οι σημερινοί πιτσιρικάδες και δεν τα πιστεύουν. Όπως η παρουσία τρίτου, άσχετου προσώπου στη γραμμή (ναι, μπερδεύτηκαν οι γραμμές, μπορείτε να κλείσετε; Όχι, εσείς να κλείσετε) ή το περίφημο “πάρε το μηδέν”, όταν υπήρχαν παράσιτα, όπου πράγματι έπαιρνες το μηδέν και συνήθως όλα καθάριζαν. Ήταν η εποχή όπου το 141 της ώρας δεν χρεωνόταν, όπως δεν χρεώνονταν και τα 131 και 132 για τις πληροφορίες καταλόγου Αττικής και τις άλλες για την επαρχία. Εν τω μεταξύ, τα εξαψήφια νούμερα είχαν γίνει πλέον επταψήφια, 7012362 θυμάμαι, ήταν το δικό μας στο Παγκράτι. Χωρίς όμως 210 στην αρχή και ακόμα με το μηδέν μπροστά για έξω από την πρωτεύουσα.

Το παλιό, παραδοσιακό, σταθερό και ακίνητο τηλέφωνο, περί ου ο λόγος!

Στη δεκαετία του ‘80, στη διάρκεια της οποίας έζησα την εφηβεία μου, αλλά και ενηλικιώθηκα, αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας. Και το πιο “κουφό” απ’ όλα, είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν είχαμε πρόβλημα να πετύχουμε στο σπίτι του το πρόσωπο που ψάχναμε. Οι εναλλακτικές, αν δεν τον/την βρίσκαμε, ήταν η εξής μια. Ξαναπαίρναμε αργότερα ή αφήναμε μήνυμα να μας πάρει πίσω. Τα προβλήματα άρχιζαν όταν θέλαμε να πάρουμε κορίτσια, οι γονείς των οποίων είτε ήξεραν ότι δεν ήμασταν φίλοι, είτε υποπτεύονταν ότι κάτι “έτρεχε”. Σε αυτή την περίπτωση ή κλείναμε το τηλέφωνο αν ακούγαμε ανεπιθύμητη φωνή (οπωσδήποτε όχι και η καλύτερη λύση, γιατί οι υποψίες γίνονταν πλέον σιγουριά) ή επιστρατεύαμε κάποια φίλη μας, συνήθως και φίλη του “στόχου”, η οποία αποπροσανατόλιζε τους γονείς και έτσι μπορούσαμε να μιλήσουμε με τη λεγάμενη. Περιττό να αναφέρω ότι οι προνομιούχοι σε αυτές τις περιπτώσεις, ήταν όσοι είχαν αδερφή, κάτι που απλοποιούσε τα πάντα. Το ωραίο ήταν ότι με την παντελή απουσία της αναγνώρισης, μπορέσαμε να ζήσουμε επικές στιγμές με ανιστόρητες φάρσες, αφού δεν υπήρχε ο φόβος να πιαστούμε από τα υποψήφια θύματα. Και βέβαια, μην το ξεχάσω, υπήρχαν και οι κερματοδέκτες, οι κόκκινες συσκευές του ΟΤΕ στους θαλάμους ή στα περίπτερα, που αρχικά έπαιρναν το δίφραγκο και κατόπιν το μικρό τάλιρο. Θυμάμαι, όταν άρχισα να μένω μόνος μου το 1984, στη γκαρσονιέρα δεν είχα τηλέφωνο, αλλά υπήρχε σε απόσταση βολής το ψιλικατζίδικο με το κόκκινο, οπότε γινόταν η δουλειά.

Πιάσαμε μονότερμα το τηλέφωνο, αλλά όπως και να το κάνετε, οι διαφορές του τότε με το σήμερα, είναι τεράστιες. Πλέον δεν μπορείς να εξαφανιστείς, όλοι μπορούν να σε βρουν, με την έννοια ότι είσαι “διαθέσιμος” σε θεωρητική βάση, ανά πάσα στιγμή. Τότε φεύγαμε για διακοπές το καλοκαίρι και χανόμασταν. Αν δε θέλαμε, κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Το τρομερό ήταν εκείνο το ανεπανάληπτο με τις τηλεφωνικές εντολές από την τράπεζα. Ξέμενες από λεφτά στο νησί; Ο μοναδικός γρήγορος τρόπος να σου στείλουν χρήματα, ήταν μέσω τέτοιας εντολής. Αλλά πώς να γίνει αυτό, όταν δεν είχες τηλεφωνικό αριθμό για να σε ειδοποιήσουν από την τράπεζα; Έτσι λοιπόν, έδινες το τηλέφωνο της σπιτονοικοκυράς, του κάμπινγκ, του περιπτερά απέναντι και έκανες τη δουλειά σου. Γενικά η ζωή ήταν πολύ πιο ανέμελη, τουλάχιστον για εμάς τους τότε νέους, όχι μόνο δεν μας απασχολούσε το ότι η επικοινωνία ήταν τόσο πανάρχαια απλή, αλλά ούτε καν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μας ότι θα έφτανε η μέρα που μια τηλεφωνική συσκευή θα ήταν μονίμως πάνω μας και η εξάρτηση από αυτήν θα ήταν δεδομένη. Έχοντας περάσει λοιπόν από εκεί, είναι επόμενο να αναρωτιέμαι, πώς θα αντιδρούσαν οι σημερινοί νέοι, αν κάποια στιγμή βρίσκονταν τριάντα χρόνια πριν. Φανταστείτε μια παρέα, σε ένα νησί, καθισμένη γύρω από ένα τραπέζι ενός καφέ, δίπλα στη θάλασσα, με μοναδική “συντροφιά” τα ποτήρια του Nescafé Frappé και τίποτα άλλο!

Η παρέα που πήγε Ταξίδι στο Χρόνο με τον Nescafé Frappé.

Ακριβώς δηλαδή αυτό που έκανε ο Nescafé Frappé φέτος το καλοκαίρι. Ήταν μια διαφημιστική ενέργεια, η οποία έγινε στα πλαίσια της συμπλήρωσης εξήντα χρόνων - καλοκαιριών για την ακρίβεια - από τότε που ανακαλύφθηκε ο συγκεκριμένος τρόπος κατασκευής καφέ. Ο Nescafé Frappé έστειλε λοιπόν μια τυχερή παρέα “Ταξίδι στο Χρόνο”, με στόχο να δείξει πως παρόλο που η ζωή ήταν πιο μπερδεμένη χωρίς την τεχνολογία, υπήρχε μια μορφή επικοινωνίας τόσο προηγμένη, αποτελεσματική και ελεύθερη, που ακόμα και σήμερα παραμένει αξεπέραστη. Ποια; Μα φυσικά, ο Nescafé Frappé! Η ενέργεια ήταν φυσικά προέκταση της τηλεοπτικής διαφήμισης με τον Nescafé Frappé να βρίσκεται διαχρονικά στο κέντρο της παρέας ως το απόλυτο εργαλείο επικοινωνίας. Μια μορφή επικοινωνίας τόσο τέλεια, που δεν χρειάζεται καν φόρτιση! Μια τυχερή παρέα λοιπόν, έφυγε στις 28 Ιουλίου με προορισμό ένα νησί της Ελλάδας με όλα τα έξοδα πληρωμένα, έχοντας όμως την υποχρέωση να αποχωριστεί οποιαδήποτε τεχνολογική συσκευή και να κάνει διακοπές όπως έκαναν οι άνθρωποι πριν τα smartphones, πριν το internet και πριν τα κινητά τηλέφωνα! Η παρέα αυτή (πέντε τον αριθμό, τρία αγόρια και δυο κορίτσια), διάλεξε προορισμό, έκλεισε εισιτήρια και δωμάτια σε ξενοδοχείο, έχοντας στη διάθεσή της μόνο ένα σταθερό τηλέφωνο και στη συνέχεια ολοκλήρωσε διάφορες αποστολές στο νησί χωρίς GPS, internet ή κινητά.

Μιλάμε δηλαδή για αυτό που σας διηγήθηκα πριν, ένα ταξίδι πριν τη δεκαετία του ‘90, το οποίο κινηματογραφήθηκε (τα επεισόδια έχουν ήδη ανέβει στο διαδίκτυο), ενώ το κοινό παρακολουθούσε live όσα συνέβαιναν με την παρέα μας, σε Snapchat και Instagram stories! Πλάκα-πλάκα, τώρα που το σκέφτομαι, λίγοι είναι οι συνδετικοί κρίκοι του τότε και του σήμερα και ένας από αυτούς, από τους σημαντικότερους τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση, είναι ο Nescafé Frappé. Θυμάμαι ακόμα ότι τον δοκίμασα για πρώτη φορά στο εξοχικό ενός θείου μου, έξω από το χωριό μου, στη Χρυσή Ακτή, στο Μάτι. Ήμουν 15 ετών, είχαμε πάει επίσκεψη με τους δικούς μου, εγώ είχα εξαφανιστεί με το ποδήλατο και όταν επέστρεψα κατάκοπος, η θεία μου πρόσφερε ένα παγωμένο Nescafé Frappé. Το κατέβασα σχεδόν μονορούφι και ένιωσα γοητευμένος από το υπέροχο άρωμα, τη δυνατή γεύση και τον εντυπωσιακό αφρό. Έκτοτε η σχέση μου μαζί του έγινε σχέση ζωής. Ελάχιστα πράγματα έχουν τέτοια συνεχή παρουσία στην καθημερινότητά μου στα 36 χρόνια που πέρασαν από τότε. Είναι το μεγαλύτερο ταμπού. Δεν μπορώ να ξυπνήσω σαν άνθρωπος αν δεν πιω έναν παγωμένο Nescafé Frappé, χειμώνα καλοκαίρι. Οι πρώτες τζούρες με ξυπνάνε, με κάνουν να επικοινωνώ με το περιβάλλον και είναι ο μοναδικός τρόπος που μπορεί να μου χαρίσει την αίσθηση της ικανοποίησης και της ισορροπίας. Από το 1984 που έμεινα για πρώτη φορά μόνος, είναι μάλλον το μοναδικό πράγμα που δεν έλειψε ποτέ από το σπίτι.

Το τέταρτο και τελευταίο επεισόδιο από το Ταξίδι στο Χρόνο του Nescafé Frappé.

Αρχικά στη γνωστή συσκευασία του μικρού, κυλινδρικού κουτιού, αλλά και μέσα στα θρυλικά φακελάκια όταν ξέμενα από λεφτά, αργότερα στο μεγαλύτερο κυλινδρικό κουτί, ακόμα και στα χρόνια που βρισκόμουν στην Ισπανία, ο Nescafé Frappé ήταν παρών και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός! Και φυσικά, δεν περιορίζεται στο πρωινό ξύπνημα ούτε και στο σπίτι. Στην καφετέρια, στην εξοχή, στην παραλία, στην εκδρομή, στο σπίτι των φίλων, στη δουλειά, στο κάμπινγκ, στο βουνό, παντού! Είτε μέσα στο κλασικό, παραδοσιακό πλαστικό σέικερ που έχει πάνω του ακόμα ταλαιπωρημένο το παλιό αυτοκόλλητο του Nescafé Frappé, είτε στο πιο εξελιγμένο μεταλλικό, είτε φυσικά στα ηλεκτρικά σέικερ, είναι απαραίτητο να μάθετε να τον φτιάχνετε σωστά, έτσι ώστε να πετύχετε τη σωστή αναλογία καφέ με αφρό, αλλά και την (εξίσου σημαντική) πυκνότητα του αφρού, για να μπορέσετε να απολαύσετε τον φραπέ σας όπως ακριβώς πρέπει και ενδείκνυται. Προσωπικά σέβομαι απόλυτα τον παλιό τρόπο με την παλινδρομική κίνηση του σέικερ με το χέρι, αλλά πλέον καταφεύγω στο ηλεκτρικό, ειδικά τις καθημερινές που είμαι μόνος μου στο σπίτι και μόλις σηκωθώ, δεν προσφέρομαι για πολλά-πολλά. Να σας εκμυστηρευτώ όμως, ότι τα Σαββατοκύριακα που η κυρία μου βρίσκεται στην οικία, μόλις ανοίξω τα μάτια στο κρεβάτι, η πρώτη μου κίνηση είναι δυο κοφτά, δυνατά χτυπήματα με το χέρι στον τοίχο, τα οποία μεταφράζονται ως “κα....φέ”! Ίσως είναι και το μοναδικό προνόμιο που μου έχει απομείνει, αφού - ας είμαστε ειλικρινείς - σε όλα τα υπόλοιπα, η παντόφλα πηγαίνει σύννεφο!

Ας επιστρέψουμε όμως στην παρέα μας, τους πέντε που πήγαν στο νησί με τη διαφημιστική ενέργεια του Nescafé Frappé. Όπως διαβάσατε, εκτός από κινητά τηλέφωνα, απαγορεύτηκε στα παιδιά και η χρήση του internet. Και πηγαίνοντας πίσω, και πάλι στη δεκαετία του ‘80, αν αναρωτιέστε τί είχαμε τότε αντί για διαδίκτυο και πλέον δεν έχουμε, αφού έχουμε διαδίκτυο, να μερικά που μου έρχονται πρόχειρα. Καταρχήν τις εγκυκλοπαίδειες. Δεν υπήρχε βιβλιοθήκη σε σπίτι που να μην είχε τουλάχιστον μια από δαύτες. Ήλιος, Πάπυρος Larousse Britannica, Δομή, Ελευθερουδάκης, Χάρης Πάτσης κλπ. Οι ατελείωτοι τόμοι ήταν το google της δικής μας εποχής. Πλέον δεν νομίζω να έδινε σήμερα κάποιος έστω και ένα ευρώ για να αγοράσει οποιαδήποτε από αυτές, η χρησιμότητά τους έχει χαθεί τελείως. Εγώ πάντως τη δική μου, την κρατάω ακόμα, ως ενθύμιο μιας άλλης εποχής με διαφορετικές συνήθειες. Τί άλλο χάσαμε με το internet; Μα φυσικά την αλληλογραφία: γράμματα, κάρτες, καρτ ποστάλ, όλα αυτά πήγαν περίπατο και αντικαταστάθηκαν με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Δεν υπάρχει λόγος να αγοράσεις χαρτί, φάκελο και γραμματόσημα, ούτε να ψάξεις το ταχυδρομικό κουτί της γειτονιάς σου, αφού με ένα email έχεις κάνει όλη τη δουλειά από το σπίτι. Μετά είναι οι χάρτες, το μοναδικό μας εφόδιο όταν πηγαίναμε διακοπές, το πρώτο που αγοράζαμε πριν φύγουμε από τη βάση, εκτός φυσικά από το απαραίτητο κουτάκι του Nescafé Frappé! Πλέον μέχρι και αυτός είναι άχρηστος, αφού μπαίνεις στο smartphone και βρίσκεις πού είσαι και πού θέλεις να πας. Το πώς, θα στο δείξει φυσικά το GPS.

Διαφήμιση του Nescafé Frappé από τη δεκαετία του '80. Μη με ρωτήσετε πώς βρέθηκα εκεί μέσα, αφού τα είπαμε στο κείμενο, η τεχνολογία κάνει πλέον ό,τι θέλει!

Γι’ αυτό και αφήσαμε την παρέα χωρίς τίποτα απ’ όλα αυτά, γι’ αυτό κι εμείς πριν τριάντα χρόνια περνούσαμε ζάχαρη χωρίς αυτά, αλλά είπαμε, ο φραπέ, φραπέ. Και βέβαια Nescafé Frappé. Με την ευκαιρία, τώρα που το θυμήθηκα, το μοναδικό gadget που είχαμε εμείς τότε, ήταν το walkman. Το οποίο επίσης καταργήθηκε, αφού ενσωματώθηκε στα κινητά. Όπως και η φωτογραφική μηχανή, τη δουλειά της οποίας επίσης κάνει το smartphone. Για να μη μιλήσουμε για το εύρος της ενημέρωσης και της πληροφόρησης ανά πάσα στιγμή, από οποιοδήποτε σημείο του κόσμου και για οποιοδήποτε θέμα, που προσφέρουν πλέον τα κινητά σε συνδυασμό με το διαδίκτυο. Ολόκληρες αγορές έχουν εξαφανιστεί από τον “πραγματικό” κόσμο, σκεφτείτε μόνο τη μουσική και τις ταινίες. Πάνε τα cd, οι κασέτες και οι δίσκοι, πάνε και τα video-clubs που ξεκίνησαν να μεσουρανούν στα 80s και πλέον δεν τα βρίσκεις ούτε για συλλεκτικό δείγμα. Να μη μιλήσουμε για την κατηφόρα όλων των εντύπων, εφημερίδων και περιοδικών, τα περισσότερα από τα οποία έχουν φτιάξει τις δικές τους ιστοσελίδες, αφήνοντας πίσω το παρελθόν. Ο κόσμος έχει αλλάξει, τουλάχιστον σε ότι αφορά την τεχνολογία, με απίστευτο ρυθμό μέσα σε αυτές τις τρεις δεκαετίες. Και μαζί με την τεχνολογία, άλλαξαν τόσο οι ανάγκες όσο και οι συνήθειες. Έχουμε καταφέρει να “στριμώξουμε” μέσα στο κινητό, άπειρες εφαρμογές και χρήσεις. Και συνεχώς καταφέρνουμε να προσθέτουμε ακόμα περισσότερα μέσα σε αυτό το μικρό κουτάκι που όπως είπα και στην αρχή του κειμένου, είναι η νέα παγκόσμια εξάρτηση.

Όσο όμως και αν προχωρήσει η τεχνολογία, υπάρχουν - ευτυχώς - κάποια πράγματα που δεν γίνεται - ούτε και πρέπει - να αλλάξουν. Γιατί φανταστείτε να φτάσουμε στο σημείο το κινητό σου να σε ρωτάει το πρωί τί καφέ θέλεις και να σου φτιάχνει έναν υπέροχο και παγωμένο Nescafé Frappé! Ειλικρινά, δεν θα το αντέξω. Είναι θέμα παράδοσης και αρχών. Το κουτί του καφέ, το κουταλάκι, η ζάχαρη και το γάλα (προαιρετικά αυτά τα δυο φυσικά), το σέικερ, τα παγάκια, το καλαμάκι, η πρώτη τζούρα του ελέγχου, η δεύτερη της ικανοποίησης, η τρίτη της καλημέρας. Ή ακόμα και η αγαπημένη παραλλαγή, ο καραβίσιος, που τον χτυπάς χωρίς σέικερ επειδή δεν έχεις σέικερ, αλλά ντε και καλά πρέπει να πιεις Nescafé Frappé, οπότε το κουταλάκι κάνει τη δουλειά κι εσύ τη δική σου. Αυτά αγαπητοί μου, έτσι τα μάθαμε και έτσι θέλουμε να παραμείνουν στον αιώνα τον άπαντα. Θα μου πείτε, και όλα τα υπόλοιπα αλλιώς τα είχαμε μάθει και αλλιώς κατέληξαν, αλλά θα μου επιτρέψετε να σας απαντήσω ότι άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας. Τρανή απόδειξη είναι και η παρέα του “Ταξιδιού στο Χρόνο”. Δείτε τα βίντεο και τις φωτογραφίες. Όλα πήγαν καλά, δεν τα βρήκαν και τόσο μπαστούνια χωρίς τα μαραφέτια της τεχνολογίας, όμως η αίσθηση ενός παγωμένου φραπέ την ώρα του χαλαρώματος, είναι τόσο μοναδική σήμερα, όσο ήταν και πριν τριάντα ή ακόμα και εξήντα χρόνια. Και αυτή η αίσθηση δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Οπωσδήποτε όχι, όσο θα υπάρχει ο Nescafé Frappé.

Είτε με το χειροκίνητο, είτε με το ηλεκτρικό σέικερ, η απόλαυση του Nescafé Frappé είναι μια και μοναδική, ασύγκριτη και αυθεντική!

Οι αλλαγές πάντα έχουν ενδιαφέρον. Έχει και την πλάκα του όταν προσπαθείς να προσαρμοστείς σε αυτές, ειδικότερα οι μεγαλύτεροι σαν εμένα, που προσπαθούν να ακολουθήσουν την εποχή τους και να μη μείνουν πίσω. You can’t teach an old dog new tricks, λένε και δεν ξέρω αν έχουν δίκιο ή όχι. Ίσως να εξαρτάται από την όρεξη που έχεις, από τις τριγύρω επιρροές, από την έφεση στο να δοκιμάζεις καινούργια πράγματα, από το αν το έχεις μέσα σου, από το ένα ή από το άλλο, διαλέξτε. Το σίγουρο όμως είναι ότι σε βασικά πράγματα, όλοι προσαρμόζονται και κάνουν το βήμα προς τη διαφορετική κατεύθυνση. Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Δείτε με πόση ευκολία περάσαμε από τους κερματοδέκτες στα καρτοτηλέφωνα και από εκεί στα κινητά, ούτε καν καταλάβαμε το πώς. Θυμηθείτε τον πανικό των CDs όταν εμφανίστηκαν τα MP3 ή τη φρίκη των Video Clubs όταν μάθαμε για τους trackers και τα torrents. Η ζωή προχωράει, το ίδιο και η τεχνολογία με ρυθμούς που ζαλίζουν. Τα παιδιά που έκαναν το “Ταξίδι στον Χρόνο”, προσαρμόστηκαν μια χαρά, το ίδιο κι εμείς οι μεγαλύτεροι σε αυτά που για τους σημερινούς νέους είναι φυσιολογικά και αυταπόδεικτα. Πάντα όμως θα υπάρχουν και κάποια πράγματα που θα συνεχίσουν να παραμένουν τα ίδια, όπως τότε, έτσι και τώρα, έτσι και αύριο και μεθαύριο. Οι εικόνες, τα χρώματα, οι νότες, οι αισθήσεις. Και μέσα σε όλα αυτά και πολλά περισσότερα, ο Nescafé Frappé θα ζει και θα βασιλεύει. Η γεύση και η απόλαυση θα είναι πάντα συνώνυμα του 60χρονου πλέον αγαπημένου καφέ. Στο ψηλό ποτήρι, με τον αφρό και το καλαμάκι, σήμα κατατεθέν για όλες τις ώρες, για όλες τις εποχές, για όλες τις ηλικίες, για πάντα!