Είχε γράψει 500 σελίδες από την αυτοβιογραφία της όταν τη συνάντησα. Εγραφε με το χέρι. Και για να τελειώσει το γράψιμο ξεχνούσε τα πάντα. Οχι μόνο να φάει. Ξεχνούσε και να χτενιστεί. «Μόνο πλενόμουν. Τίποτα άλλο πέραν αυτού...», μου είχε πει η Νόνικα Γαληνέα σε μια από τις συνεντεύξεις που μου είχε παραχωρήσει για το περιοδικό Life του Βήματος της Κυριακής πριν την κυκλοφορία της αυτοβιογραφίας της με τίτλο «Η ζωή μου» το φθινόπωρο του 2004.
Γιατί, άραγε, αυτή η Κυρία αποφάσισε να προσπαθήσει να κλείσει στις 341 σελίδες της αυτοβιογραφίας της μια συναρπαστική, παραμυθένια, όπως η ίδια την χαρακτήριζε, ζωή;
Ισως για να κάνει ειρήνη με το χρόνο. Ισως με τον εαυτό της. Κι επειδή κανένας τίτλος δεν μπορούσε κατά τη γνώμη της να χωρέσει τις δεκάδες σελίδες της προσωπικής της εξομολόγησης, η Νόνικα Γαληνέα είχε αποφασίσει αρχικώς να αφήσει ως τίτλο μόνο το όνομά της. «Σταρ»; μου είχε πει όταν τη ρώτησα πως διαχειρίζεται αυτό τον χαρακτηρισμό. «Πιστεύω ότι είμαι η κατεξοχήν αντιστάρ. Σταρ είναι μια Ντίντριχ, μια Γκάρμπο... Εγώ είμαι στρατιώτης. Είμαι ένας εργάτης. Το μόνο πράγμα που έχω κάνει καλά στη ζωή μου είναι οι ώρες που κατανάλωσα στη δουλειά. Εχω δημιουργήσει, βέβαια, μια εικόνα που με αντιπροσωπεύει, που ο κόσμος έχει αγαπήσει γιατί αυτή είμαι εγώ, ένα ίματζ το οποίο το ζητάει από εμένα. Ακόμη μπορώ να τους το δίνω χωρίς να εκτίθεμαι από το χρόνο. Δεν παριστάνω τη νεότερη, δεν παριστάνω τίποτα πέραν των δυνατοτήτων μου. Εχω μέτρο κι όριο».
Και οι ώρες που κλείνει η πόρτα της κρεβατοκάμαράς της; «Είμαι ενθουσιασμένη που ζω μόνη μου. Δεν με τρομάζει η μοναχικότητα αλλά η μοναξιά. Αλλο το να ζεις μόνος σου κι άλλο το να νιώθεις μόνος σου. Μπορεί να είσαι με έναν άνθρωπο να να νιώθεις περισσότερο μόνος σου από ποτέ. Από τη στιγμή που τελειώνει ένας μεγάλος έρωτας, δεν μπορώ να συνεχίσω να παίζω κωμωδία. Το να σταματάς εγκαίρως έναν δεσμό, είναι ένας τρόπος να τον σώσεις. Κι εγώ έχω διαφυλάξει όλους τους μεγάλους έρωτες της ζωής μου».
Κάπως έτσι αποφάσισε να δώσει τέλος στην, διάρκειας 23 ετών, σχέση της με τον Αλέκο Αλεξανδράκη.: «Η τελική απόφαση να χωρίσουμε ήταν δική μου αφού, ως γνωστόν, οι γυναίκες βάζουν το μαχαίρι». Δεν θα αποχωριστεί μόνο τον συμπρωταγωνιστή, τον άνθρωπο, τον σύντροφο και θα μείνει στο ίδιο σπίτι στο Ψτχικό όπου ζούσαν με τον Αλεξανδράκη και τα πέντε παιδιά από τους προηγούμενους γάμους τους, ολομόναχη σε άδειες κρεβατοκάμαρες. Θα έχει να τα βάλει και με τον κόσμο που είχε πάντα αδυναμία στον Αλεξανδράκη: «Είχα φτάσει σε σημείο να πάρω έως και ένα ανώνυμο τηλεφώνημα. Μου είπαν ότι αν υπάρξει ένας φόνος, αυτός θα είναι ο δικός σου αν χωρίσεις».
Χώρισε, όμως, και από εκείνον και από τη σκηνή αφού ο κόσμος τους ήθελε μαζί. Χωρίς διαζύγιο. Με τον Αλεξανδράκη, άλλωστε, δεν παντρεύτηκε ποτέ. «Τι άλλο θα μπορούσε να μας ενώνει από εκείνον τον φοβερό έρωτα και το θέατρο; Το θέατρο ήταν ο γάμος μας. Ισως γι′ αυτό και στο θέατρο ξαναγύρισε και τον Αλεξανδράκη δεν τον απέβαλλε ποτέ από την ζωή της. «Είναι αναμφισβήτητα ο άντρας της ζωής μου. Εζησα με έναν Θεό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Αλέκος εξακολουθητικά με αγαπούσε. Και μ′ αγαπάει ακόμα. Οπως κι εγώ».
Η Νόνικα Γαληνέα, κόρη της μεγαλοαστής Ντορέτ Καραϊωσηφόγλου, της οικογένειας του ιδρυτή των Αγίων Μύλων Γεωργίου, του μεγαλύτερου για την εποχή του εργοστασίου στα Βαλκάνια και του Πέτρου Γαληνέα, με καταγωγή από στρατιωτική οικογένεια της Μάνης, ήταν, όπως έλεγε «παιδί του έρωτα». Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία της, αν και ο γάμος των γονιών της κράτησε μόνο πέντε χρόνια έγινε «από μεγάλο έρωτα». Γράφει χαρακτηριστικά: «Η μαμά κι ο μπαμπάς με λέγανε ”παιδί του έρωτα”. Πιστεύω πώς αυτό με καθόρισε, γιατί γνώρισα το μεγαλείο του έρωτα, ευτυχώς από νωρίς στη ζωή μου κι εξακολουθώ να το βιώνω έντονα μέσα από την ομορφιά της ζωής, της τέχνης, του ταλέντου και - γιατί όχι; - του αισθησιασμού. Υποκλίνομαι μπροστά στην ομορφιά και περηφανεύομαι γιατί έζησα μόνο με ωραίους άντρες - βέβαια το κόστος είναι δυσβάσταχτο. Οσο για το κέρδος, δεν περιγράφεται. Απλά χωρίς τον έρωτα η ζωή δεν έχει νόημα. Το λέω με βαθιά λύπη και συμπόνια για όσους δεν τον έζησαν».
Κι όμως, η οικογενειακή ζωή της Νόνικας Γαληνέα μπορεί να ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς με το κοινωνικό - κοσμικό γεγονός του γάμου της με τον νευρολόγο - ψυχίατρο, Νίκο Μουτούση, η ... τιμωρία της, όμως, άρχισε από την πρώτη νύχτα του γάμου τους. Την πέρασε μόνη της χωρίς καμία εξήγηση κι εκείνος έμεινε όλη νύχτα στη βεράντα, σύμφωνα με την αυτοβιογραφία της. Η κυρία Μουτούση βρίσκεται στο Παρίσι με τρία παιδιά (τις κόρες της Αριέττα, Αμαλία και Αλεξία), εγκλωβισμένη σε ένα αστικό καλούπι. Και δεν βλέπει την ώρα να γυρίσει στην Αθήνα γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού της έχει αρχίσει να οργανώνει την ανατροπή. Εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, ο οποίος από την πρώτη χρονιά της μαθητείας της την παίρνει στο θέατρο. Ο χωρισμός αποδείχτηκε η μόνη διέξοδος και διαφυγή. «Βγήκα στο θέατρο και σώθηκα...», λέει η ίδια. Κι ενδεχόμενες τύχεις ως προς τα παιδιά της; «Καμία... Το ζόρι που τράβηξαν, μην έχοντας την μητέρα τους όταν την ήθελαν, θα τους βγει σε καλό. Οπως συνέβη όταν ακολούθησα το δρόμο μου χωρίς να τους πω κουβέντα. Και πρέπει να πω πώς, παρ′ ότι θεωρώ ότι το όνομά μου στάθηκε εμπόδιο στα παιδιά μου (ο κόσμος θεωρεί ότι πρέπει να ξεπεράσεις μια ”επώνυμη” μάνα) έχουν υπάρξει παραστάσεις της Αμαλίας και της Αριέττας απ′ όπου με έχουν πάρει σηκωτή από το κλάμα».
Τα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν και πριν βρεθεί το όνομά της στο τότε θέατρο «Διονύσια» πλάι στου Αλέκου Αλεξανδράκη με μεγάλα γράμματα πρόλαβε να συνεργαστεί με τον Τάκη Χορν, τον Δημήτρη Μυράτ, τη Βούλα Ζουμπουλάκη, την Κατίνα Παξινού, τον Αλέξη Μινωτή... Αλήθεια, ποιος από τους παραπάνω την σημάδεψε περισσότερο και γιατί;
«Η Παξινού κι ο Μινωτής για διαφορετικούς λόγους. Η Παξινού είχε τεράστιο ταλέντο και μια πολύ μεγάλη ψυχή. Ο Μινωτής γιατί είχε τεράστιο μυαλό κι ήταν φοβερά σύγχρονος άνθρωπος. Και θα έλεγα πιο διασκεδαστικός μετά τον Χορν που ήταν περιβόλι. Ομως η μεγαλύτερη προσωπικότητα και ταλέντο όλων των εποχών ήταν ο Κουν. Δηλαδή εν αρχή ην ο Κουν. Κι από εκεί και πέρα ο σύντροφός μου, Αλέκος Αλεξανδράκης. Είχε την μοναδικότητα που δεν έχω ξαναβρεί ποτέ... Το λαχείο της ζωής μου ήταν ο Αλέκος Αλεξανδράκης».
Η Νόνικα Γαληνέα κλείνει το κεφάλαιο των προσωπικών της αναμνήσεων στην αυτοβιογραφία της ως εξής: «Δεν είμαι άνθρωπος των συμβατικών λύσεων και δεν φοβάμαι να είμαι μόνη στη ζωή. Αλλωστε, οι περισσότεροι παντρεμένοι είναι πολύ πιο μόνοι από τους ”μόνους”. Είναι μεγάλη δύναμη να παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου. Δεν πίστευα ποτέ στο θεσμό του γάμου - ίσως γιατί δεν βρέθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος για να με πείσει για το αντίθετο.
Δεν είναι απλή η μοναξιά. Οσο για τη συμβίωση, αυτή κι αν δεν είναι ”απλή”... Αλλωστε, όπως λένε, υπάρχουν δυο ειδών μοναξιές, αυτή που σε διαλέγει κι αυτή που τη διαλέγεις».
Ψήφισμα Εθνικού Θεάτρου για την απώλεια της Νόνικας Γαληνέα
Το Διοικητικό Συμβούλιο και ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, εκφράζουν τη βαθιά θλίψη τους για την απώλεια της Νόνικας Γαληνέα, μιας σπουδαίας γυναίκας του ελληνικού θεάτρου. Η Νόνικα Γαληνέα γεννήθηκε στην Αθήνα. Η σημαντική πορεία της ξεκίνησε με το Θέατρο Τέχνης. Συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν, την Κατίνα Παξινού, τον Δημήτρη Χορν, την Άννα Συνοδινού, τον Αλέξη Μινωτή, τον Δημήτρη Μυράτ, και άλλους. Από το 1969, έζησε και συνεργάστηκε με τον Αλέκο Αλεξανδράκη. Μαζί δημιούργησαν το Θέατρο Ιλίσια και το Στούντιο Ιλίσια.
Στη συνέχεια συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, με το ΚΘΒΕ, το Αμφιθέατρο, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών αλλά και με το Covent Garden στο Λονδίνο. Συνεργάστηκε, επίσης, με διακεκριμένους καλλιτέχνες, όπως ο Μίνως Βολανάκης, ο Γιάννης Κόκκος, ο Σπύρος Ευαγγελάτος, ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο Ανδρέας Βουτσινάς, ο Stuart Burge, ο Διονύσης Φωτόπουλος, η Θεώνη Aldredge, ο Νίκος Πετρόπουλος κ.ά. Σημαντικό είναι και το μεταφραστικό της έργο με 17 μεταφράσεις, πολλές εκ των οποίων έχουν δημοσιευτεί.
Για τη συνολική προσφορά της στο θέατρο βραβεύτηκε το 2006 με το έπαθλο Κυβέλη, αλλά και με το βραβείο Νίκος Κούρκουλος το 2017.
Υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου την περίοδο 2006-2007. Παρά τη λαμπερή της προσωπικότητα υπήρξε πάντα μια εξαιρετικά σεμνή, χαμηλών τόνων καλλιτέχνις με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και μέριμνα για τους νεότερους συνάδελφους.
Το Διοικητικό Συμβούλιο αποφασίζει ομοφώνως τα ακόλουθα:
Την έκφραση συλλυπητηρίων στους οικείους της
Τη δημοσίευση του παρόντος ψηφίσματος και τη δημοσίευση Δελτίου Τύπου