Η «τακτική του σαλαμιού» ή «σαλαμοποίηση» είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται ευρέως τόσο στην πολιτική όσο και στη Διπλωματία, αναδεικνύοντας μία πρακτική που έχει στόχο μέσω τετελεσμένων «χαμηλού προφίλ» να αποκομισθούν οφέλη που δεν είναι δυνατό να επιτευχθούν με ενέργειες «υψηλού προφίλ» και συνολικά...
Πολλές χώρες είτε στο εσωτερικό περιβάλλον τους είτε στο εξωτερικό χρησιμοποιούν την συγκεκριμένη πολιτική για να επιβληθούν στους αντιπάλους και ανταγωνιστές τους, και μια από αυτές είναι φυσικά και η Τουρκία, με τον γνωστό πχ τρόπο που χειρίζεται το Κυπριακό και ιδιαίτερα το ζήτημα της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου...
Από εκεί και ύστερα, το τελευταίο διάστημα και εξαιτίας των θέσεων που έχει πάρει κατά καιρούς ο ανώτατος συνεργάτης του αμερικανικού think tank «American Enterprise Institute» Μίκαελ Ρούμπιν για την Κυβέρνηση Ερντογάν (σε σημείο που ο ίδιος Ερντογάν να προβεί σε μήνυση εναντίον του), προβάλλονται ιδιαίτερα οι θέσεις του στην ελληνική σκηνή και όχι μόνον... Και κυρίως τα παραδείγματα που παρουσιάζει, εστιάζονται σε χώρες παρεμφερούς θεσμο-κοινωνικοπολιτικής συμπεριφοράς με την Τουρκία, ώστε συμπερασματικά να αποφανθεί επί του κατά πόσον θα μπορούσε να συμβεί το ίδιο, εάν το τουρκικό κράτος χρησιμοποιήσει τη μέθοδο της «σαλαμοποίησης» πχ για τα νησιά της Ελλάδας.
Όμως στα άρθρα και τις συνεντεύξεις του, κάποια εκ των οποίων σας παραθέτω, ώστε ο καθένας να είναι σε θέση να βγάλει τα απαραίτητα συμπεράσματα (εδώ και εδώ) αυτό που αναδεικνύεται είναι ότι σε όλες τις τοποθετήσεις του αναφέρεται στα αμερικανικά συμφέροντα, πώς αυτά μπορούν να πληγούν και τι πρέπει να γίνει ώστε να μην πληγούν ανεπανόρθωτα από τις πρακτικές της Τουρκία εν προκειμένω... μην ξεχνάμε άλλωστε ότι είναι Αμερικανός και ενδιαφέρεται για την διασφάλιση των συμφερόντων των ΗΠΑ και κανείς βεβαίως δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για αυτό.
Εδώ οφείλουμε να πούμε και κάτι πολύ συγκεκριμένο σε σχέση με τα παραδείγματα που θέτει ο αναλυτής στα άρθρα και τις συνεντεύξεις του, ότι τα νησιά / οντότητες που αναφέρονται ως παραδείγματα σαλαμοποίησης ανήκουν ουσιαστικά σε θεσμικό περιβάλλον που ουδεμία σχέση έχει με ένα νομικό καθεστώς που οριοθετεί μέσω διεθνούς συνθήκης καθεστώς κυριαρχίας, όπως αυτό συμβαίνει με τα νησιά του Αιγαίου.
Θέτοντας λοιπόν ο αναλυτής ως κύριο έρεισμα ανάλυσης το αμερικανικό συμφέρον σε όλες τις περιοχές του πλανήτη και με σχετικά αφαιρετικό πνεύμα, μεταφράζει το πώς η αμερικανική πλευρά αντιλαμβάνεται τις διάφορες περιπτώσεις και διαμορφώνει μία πολύ συγκεκριμένη οπτική για την αντιμετώπιση των πραγμάτων, ότι δηλαδή οι ΗΠΑ οφείλουν για το δικό τους συμφέρον (όπως και για το συμφέρον άλλων κρατών που συμπίπτει με αυτό) να έχουν προληπτικό ρόλο, και όχι να κληθούν να αντιδράσουν στο πλαίσιο μίας εκρηκτικής κατάσταση και στο πλαίσιο ραγδαίων και μη ελεγχόμενων εξελίξεων, ή ακόμα και ενόψει τέτοιων όπως ενδεχομένως αυτών που διαμορφώνει η Κίνα μέσω της πολιτικής σαλαμοποίησης.
Και πώς κατά την άποψή του θα πρέπει να διαμορφωθεί αυτός ο ρόλος των ΗΠΑ; Με την επίδειξη σαφούς και αδιαμφισβήτητης στάσης απέναντι στην Τουρκία, ότι οι ΗΠΑ θα αντιδράσουν έναντι μίας επιθετικής ενέργειάς της ακόμα και σε έναν ακατοίκητο βράχο ελληνικής κυριαρχίας σαν να πρόκειται για συνολική επίθεση κατά της Ελλάδας (το podcast που παρέθεσα παραπάνω), το οποίο παρεμπιπτόντως συμπίπτει απολύτως και με τον τρόπο που κατά καιρούς έχει τοποθετηθεί ο ίδιος ο Α/ΓΕΕΘΑ για το θέμα… και είναι ευρέως γνωστές οι τοποθετήσεις του τελευταίου.
Επίσης, να πούμε και κάτι ακόμα ώστε ο καθένας, που δεν χρειάζεται να έχει κάποια συγκεκριμένη επιστημονική γνώση να βγάλει τα ανάλογα συμπεράσματα για τις κατά καιρούς απόψεις που ακούγονται από διάφορες δεξαμενές σκέψης, κάτω από ποιο πρίσμα λέγονται διάφορα πράγματα και σε ποιο ποσοστό μπορούν είτε να διαφοροποιηθούν από κάποιες εκπεφρασμένες απόψεις από τους ίδιους τους αναλυτές που τις εκφράζουν, είτε να ερμηνευτούν από τους διάφορους ”επιτήδειους” εσκεμμένα υπό διαφορετικό και ”βολικό” για τις επιδιώξεις τους πρίσμα...
Να πούμε λοιπόν ότι το podcast που παραθέτω παραπάνω αφορά σε συνέντευξη του αναλυτή, Ρούμπιν, σε μια ελληνική εφημερίδα πριν δύο μέρες, ενώ το άρθρο πάλι του ίδιου (που ειρήσθω εν παρόδω χρησιμοποιείται από συγκεκριμένα ιστολόγια με γνωστό μέλημά τους εδώ και καιρό να πλήξουν τις εθνικές ΕΔ και ειδικά τον επικεφαλής τους) δημοσιεύτηκε πριν τέσσερις ημέρες και έχει τίτλο «The U.S. Military’s Next Problem: ‘Salami-Slicing’ Is Going Global...».
Τα εν λόγω, εγχώρια ιστολόγια χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο άρθρο, υποστηρίζοντας ότι ο Μίκαελ Ρούμπιν δείχνει να μην συμφωνεί με τις κατά καιρούς τοποθετήσεις του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, ενώ όπως είπαμε παραπάνω σε όλη την αρθρογραφία του και στις συνεντεύξεις του (κάποιες εκ των οποίων σας παρέθεσα) αναδεικνύεται ακριβώς το αντίθετο...
Επειδή όμως δεν πρόκειται να ανατρέξει εύκολα κάποιος στα άρθρα του αναλυτή και στο podcast και θα προτιμήσει να διαβάσει την εσωτερική μας αρθρογραφία, φυσιολογικά και εύλογα κάποιος διερωτάται πώς προκύπτει αυτή η αντίφαση στην στάση του Αμερικανού αναλυτή;
Και η απάντηση είναι πολύ απλή και αναλύθηκε διεξοδικά παραπάνω, γιατί ουσιαστικά δεν υπάρχει αντίφαση... Αφενός ο Ρούμπιν για να καταδείξει τις μεθόδους που χρησιμοποιεί η Τουρκία αναφέρεται σε γεγονότα με διαφορετική νομική υπόσταση που ουσιαστικά δεν έχουν μεταξύ τους κάποια σχέση... ενδεχομένως εάν ήθελε να καταδείξει τους συσχετισμούς σαλαμοποίησης, θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει το παράδειγμα των Κυπριακών Βαρωσίων και όχι το θεσμικό καθεστώς των νησιών του Αιγαίου, αφετέρου κατά κάποιο τρόπο αυτοαναιρείται καθώς σε άρθρο του αναφέρει “Greece’s military might be only one-quarter the size of Turkey’s, but moral is higher, and the Greeks not spread as thin” (This Could Be How Turkey Attacks Greece in 2023, στο The national interest )...
Και κυρίως επειδή όπως ήδη αναφέραμε, σε όλη την οπτική του πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα θέτει ως πρωταρχικό έρεισμα διαχείρισης των πραγμάτων το αμερικανικό συμφέρον και την διασφάλιση της σταθερότητας στην νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, για την οποία όμως οι ΗΠΑ δεν πρέπει να στηριχθούν αποκλειστικά και μόνο στους κομψούς βερμπαλισμούς του State Department ούτε στην ούτως ή άλλως ισχυρή ελληνική αμυντική προσπάθεια, αλλά αφενός να καταστεί σαφές στην Τουρκία ότι δεν είναι ανεκτή οποιαδήποτε σκέψη (όχι ενέργεια) για επίθεση κατά της Ελλάδας οπουδήποτε στην επικράτειά της, αφετέρου ότι θα πρέπει να εξασφαλιστεί για την χώρα μας διαρκής τεχνολογική υπεροχή έναντι της γείτονος.
Αυτό το τελευταίο μάλιστα, παραπέμπει στην πάγια τακτική των ΗΠΑ από την δεκαετία του ’70 για την διατήρηση της τεχνολογικής υπεροχής του Ισραήλ έναντι των Αράβων, και παράλληλα μη διακοπτόμενης τής στρατιωτικής βοήθειας και προς τους δύο, και βεβαίως, όσον αφορά εμάς στην συζήτηση που είναι σε εξέλιξη σχετικά με τα F-16 της Τουρκίας.
Και να πούμε και κάτι τελευταίο, που μάλλον κάπως έτσι κάποιοι από τον εγχώριο δημοσιογραφικό Τύπο αντιλαμβάνονται την Ελλάδα, δηλαδή ως αποικία και προφανώς έτσι θα την ήθελαν... Εμείς ως Κράτος έχουμε Ενοπλες Δυνάμεις, εκτός κι εάν πάλι αυτοί οι εγχώριοι παπαγαλίσκοι οριοθετούν τις Ενοπλες Δυνάμειςστη βάση προσώπων συγκεκριμένων Κλάδων και όχι στη θεσμική και νομική σημασία του όρου...
Οπότε αφού έχουμε Κράτος και Ενοπλες Δυνάμεις, μήπως θα έπρεπε να δίνουμε σημασία στο δόγμα που έχουν εκπονήσει και είναι γνωστό και πολλαπλά από κοινού εκπεφρασμένο και όχι στα διάφορα ινστιτούτα σκέψης και τους εκπροσώπους τους, ανεξάρτητα εάν η ανάλυση τους μας βολεύει ή όχι;
Γιατί εάν πιανόμαστε σοβαρά από τον κάθε αναλυτή της οποιαδήποτε δεξαμενής σκέψεως, τότε την εξωτερική πολιτική μας και τη στρατιωτική μας δράση να τις εκχωρήσουμε είτε στα δικά μας ινστιτούτα, ή ας κάνουμε και ένα ”παιχνίδισμα” με τους κατά καιρούς αναλυτές επί των ελληνικών θεμάτων και να πούμε τι Ρούμπιν τι Ρουμπινί... και ο νοών νοείτω…