Ο καθένας μας οφείλει να προτιμάει προϊόντα και προμηθευτές του τόπου του. Με αυτόν τον τρόπο η τοπική και η εθνική οικονομία ενισχύονται. Αυτό, απλά, που γνωρίζουμε όλοι, από την άποψη των οικονομικών, μπορεί να αποδειχθεί και με την χρήση του πολλαπλασιαστή της αποταμίευσης. Σύμφωνα λοιπόν, με τον τύπο του πολλαπλασιαστή της αποταμίευσης 1/s, όπου s= το ποσοστό από κάθε χρηματική μονάδα που αποταμιεύεται, αν σε κάθε 1€ αποταμιεύεται το 5% τότε 1/0,05=20. Άρα το 1€ κυκλοφορώντας εντός της τοπικής, εθνικής οικονομίας γίνεται 20€.
Θεωρητικά είναι κάτι απλό. Στην πράξη όμως τα πράγματα αποδεικνύονται δύσκολα. Και όχι μόνο, για τους προφανείς λόγους.
Ας ξεκινήσουμε με κάτι πολύ απλό. Τα οπωροκηπευτικά από τη λαϊκή αγορά της γειτονιάς. Ένα αγαθό από τον Έλληνα παραγωγό και πωλητή. Η αμοιβή του παραγωγού από την αγορά, είναι ένα κομμάτι, όμως της τιμής. Στην τιμή, που καταβάλλει ο καταναλωτής, συμπεριλαμβάνεται και το κόστος παραγωγής. Αυτό αποτελείται, μεταξύ άλλων, από τον σπόρο και τα λιπάσματα και τα φυτοφάρμακα (αν φυσικά χρησιμοποιούνται στην καλλιέργεια). Εάν λοιπόν, ο σπόρος είναι του παραγωγού, πχ από παλαιότερη καλλιέργεια του, τα λιπάσματα και τα φυτοφάρμακα παράγονται από ελληνικές πρώτες ύλες, τότε ναι, μιλάμε, ουσιαστικά και όχι τυπικά, για ένα ελληνικό προϊόν. Εάν όμως όλα αυτά, σπόρος, λιπάσματα κτλ, προέρχονται από ξένες πηγές, το πράγμα αλλάζει. Είναι προϊόν ελληνικό μόνο κατά τον τόπο παραγωγής και την αμοιβή του παραγωγού. Ουσιαστικά από το ποσό που πληρώνει ο καταναλωτής, μόνο ένα κλάσμα πηγαίνει σε ελληνικές τσέπες. Όλα τα άλλα φεύγουν.
Το ίδιο ισχύει για τα είδη κρεοπωλείου. Αγοράζει πχ κάποιος χοιρινό ελληνικό. Το ζώο εκτράφηκε εδώ. Πρέπει όμως να έχει γεννηθεί εδώ, από μάνα η οποία γεννήθηκε εδώ. Οι ζωοτροφές πρέπει να έχουν παραχθεί σε ελληνικά χωράφια (όπου ύστερα τίθενται τα ερωτήματα της προηγούμενης παραγράφου). Εάν ισχύουν όλα τα παραπάνω, μιλάμε όντως για ελληνικό προϊόν. Ένα προϊόν όπου τα χρήματα που δίνει ο Έλληνας καταναλωτής καταλήγουν σε Έλληνες. Αλλιώς, ένα μέρος από τα χρήματα θα μείνει εδώ. Τα υπόλοιπα πάνε στο εξωτερικό. Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι, σύμφωνα με όσα έχουν δημοσιευτεί στον τύπο, η χώρα μας είναι ελλειμματική στην παραγωγή ζωοτροφών.
Έχω αναφερθεί σε δύο απλές περιπτώσεις. Σε αγαθά που παράγει η γεωργία κι η κτηνοτροφία. Δεν έχω μπει καν στον κόπο να ασχοληθώ με τα συσκευασμένα είδη διατροφής με δεκάδες συστατικά ή με άλλα αγαθά.
Θεωρητικά λοιπόν, δεν αποκλείεται αγαθό το οποίο στην ταμπέλα του γράφει “Made in τάδε χώρα”, στο κόστος του να περιλαμβάνει περισσότερη Ελλάδα, από ότι ένα “Made in Greece”. Σε αυτό το ενδεχόμενο, οι πρώτες ύλες ήταν ελληνικές, που πήγαν έξω για επεξεργασία και παραγωγή τελικού αγαθού, το οποίο τελικά εισήχθη εδώ.
Υπάρχει γενικά ένα πρόβλημα ενημέρωσης με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπος ο πολίτης. Όχι μόνο εδώ, αλλά παντού. Οπουδήποτε, όπου ο άνθρωπος δεν καταναλώνει τα αγαθά που παράγει ο ίδιος. Όπως ίσχυε στην ελληνική ύπαιθρο μέχρι τα μισά του προηγούμενου αιώνα. Κι η χώρα προέλευσης είναι ένα κομμάτι του προβλήματος. Υπάρχει και το θέμα των γενετικά τροποποιημένων τροφίμων. Της φιλικής ή μη, προς το περιβάλλον, παραγωγής. Των συνθηκών εργασίας. Της παιδικής εργασίας. Μια ατέλειωτη σειρά παραμέτρων. Είναι το γενικότερο πρόβλημα της ιχνηλασιμότητας.
Ο καθένας μας επιλέγει ελληνικά προϊόντα. Κάνει το χρέος του προς την πατρίδα. Προς τον συμπατριώτη του. Προσπαθεί να κάνει το καλύτερο. Τελικά όμως δεν εξαρτάται, και τόσο πολύ, από αυτόν. Απλώς κάνει το σταυρό του και εύχεται τα χρήματα του να πιάνουν τόπο.