O Μοναχός που έγινε CEO - Η αφορμή για την ιδέα

O Μοναχός που έγινε CEO - Η αφορμή για την ιδέα

Το ταξίδι στη γνώση και την έρευνα δεν ξεκινά ποτέ τυχαία. Πάντα κάποιο άλλο προηγείται και αυτό είναι το ταξίδι του νου και της σκέψης. Η επίσκεψη μου στο Άγιο Όρος με όλες τις εμπειρίες που την πλαισίωσαν, αποτέλεσαν το διαβατήριο για το δικό μου ταξίδι στην έρευνα του Αθωνικού Management.

Το βιβλίο αυτό γράφτηκε με αφορμή ένα πρόσφατο ταξίδι μου στην Αθωνική Πολιτεία. Το ταξίδι αυτό δεν ήταν το πρώτο μου εκεί, αλλά, αυτήν τη φορά, για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω, όλα έμοιαζαν διαφορετικά.

Έγινε με αφορμή ένα τηλεφώνημα που δέχτηκα από τον πνευματικό μου πατέρα. Είχα αρκετό καιρό να επικοινωνήσω μαζί του, πάνω από δύο χρόνια.

Ήταν βράδυ, περίπου στις εννιάμιση, όταν οδηγούσα και χτύπησε το κινητό μου. Στην οθόνη του αναβόσβηνε το τηλέφωνο της Μονής στην οποία είναι μοναχός εδώ και 45 χρόνια. Δεν πρόλαβα να το σηκώσω.

Το ίδιο πρωί είχα λάβει ένα εξαιρετικά σημαντικό ηλεκτρονικό μήνυμα στο LinkedIn (μέσο κοινωνικής δικτύωσης για επαγγελματίες), που αφορούσε το επαγγελματικό μου μέλλον. Θεώρησα ότι το τηλεφώνημα μετά από τόσο καιρό δεν μπορούσε να είναι τυχαίο. Προσπάθησα να καλέσω πίσω, αλλά δεν απάντησε. Είναι δύσκολο, εξάλλου, να βρεις κάποιον μοναχό στο τηλέφωνο.

Μετά από περίπου 10 μέρες, επικοινώνησε ο γέροντας και πάλι μαζί μου και με ρώτησε μεταξύ άλλων για την πρόθεσή μου να ξαναεπισκεφθώ το Όρος. Του υποσχέθηκα ότι θα το έκανα σύντομα.

Άρχισα έτσι να πιστεύω ότι ο λόγος του τηλεφωνήματος ήταν όντως ξεχωριστός, και σκέφτηκα να πραγματοποιήσω το ταξίδι, αυτήν τη φορά με φίλους που δεν είχαν ξαναταξιδέψει εκεί.

Θέλοντας λοιπόν να κρατήσω τον λόγο μου προς τον γέροντα, έκανα το ταξίδι ύστερα από 1,5 περίπου μήνα μαζί με τρεις φίλους.

Η παρέα ήταν πολυσυλλεκτική από άποψη πεποιθήσεων, αφορμών και προσδοκιών γι’ αυτό το ταξίδι.

Η διαφορετικότητα αυτή ωστόσο δε με αποθάρρυνε καθόλου να απολαύσω όλη τη διαδρομή μέχρι τον προορισμό, ίσως γιατί ήξερα εκ των προτέρων ότι με την είσοδό μας εκεί, η πνευματικότητα του χώρου θα ήταν τόσο έντονη που θα γέμιζε εξίσου τις ψυχές όλων μας.

Έτσι και έγινε, ήδη από την Ουρανούπολη Χαλκιδικής, που είναι η κωμόπολη απ’ όπου αναχωρεί το πλοίο προς το Άγιο Όρος.

Αφού κοιμηθήκαμε το βράδυ στην Ουρανούπολη, νωρίς το πρωί πήγαμε να πάρουμε τα διαμονητήριά μας.

Ουρανούπολη - Πύλη εσόδου στο Αγιο Όρος
Ουρανούπολη - Πύλη εσόδου στο Αγιο Όρος
Θοδωρής Σπηλιώτης

Τα διαμονητήρια είναι το διαβατήριο για την είσοδο στο Όρος, χρονικής ισχύος 4 ημερών.

Έκανε εντύπωση στους φίλους μου το σχήμα τους, η διατύπωσή τους, οι οδηγίες που είχαν προς τους προσκυνητές, ακόμη και η υφή τους.

Για να έχεις πρόσβαση στο Άγιο Όρος και να μπορείς να το επισκεφτείς, πρέπει να επικοινωνήσεις πρώτα με το γραφείο που είναι υπεύθυνο για τους προσκυνητές, ώστε να δηλώσεις τις ημερομηνίες που σε ενδιαφέρουν, για να κάνεις την επίσκεψή σου.

Ημερησίως, επιτρέπεται συγκεκριμένος αριθμός προσκυνητών και αυτός κυμαίνεται από 110 έως 120 άτομα.

Για τον λόγο αυτό, πρέπει να επικοινωνήσεις αρκετά έγκαιρα, για να μπορέσεις να το επισκεφθείς το διάστημα που επιθυμείς. Σε διαφορετική περίπτωση, σου προτείνουν εναλλακτικές διαθέσιμες ημερομηνίες από το γραφείο προσκυνητών, που εδρεύει στην Θεσσαλονίκη.

Αφού κλείσεις ημερομηνίες, πρέπει να επικοινωνήσεις με κάποιον τρόπο (τηλέφωνο, φαξ, e-mail) με τις ιερές μονές, για να ζητήσεις να σε φιλοξενήσουν.

Η πρόσβαση γίνεται αποκλειστικά δια θαλάσσης. Τα μικρά ferryboats και ταχύπλοα αναχωρούν από την Ουρανούπολη μόνο πρωινές ώρες. Κατά συνέπεια δεν υπάρχει ευελιξία για απρογραμμάτιστες μετακινήσεις. Όλα πρέπει να είναι εγκαίρως ρυθμισμένα και προγραμματισμένα.

Μπήκαμε λοιπόν στο καράβι. Το ταξίδι μας προς τη πνευματικότητά μόλις είχε ξεκινήσει

Μικρή Αγία Άννα
Μικρή Αγία Άννα
Δημτήτριος Μερτζέλος

Το τοπίο απλωνόταν μπροστά μας παρθένο και η φύση ξεδιπλωνόταν σε σχηματισμούς απαράμιλλης ομορφιάς.

Προσκυνητές διαφορετικών εθνικών και θρησκευτικών καταβολών απολάμβαναν τη θαλάσσια διαδρομή θαυμάζοντας το μεγαλείο της φύσης.

Τα πρώτα κτίσματα είχαν αρχίσει να ξεπροβάλλουν γαντζωμένα πάνω στα βράχια προκαλώντας δέος και συγκίνηση στα μάτια όλων μας, που ήταν απαίδευτα σε τόση ομορφιά.

Μετά από μιάμιση ώρα, το καράβι προσέγγιζε τον μικρό μόλο ή αλλιώς τον «αρσανά του μοναστηριού». Όλοι αποβιβαστήκαμε με ένα χαμόγελο αποκαλυπτικό του θαυμασμού για το κτίσμα, που, αγέρωχο εδώ και 1000 χρόνια δίπλα στη θάλασσα, σαν να περίμενε να μας υποδεχθεί.

Κατευθυνθήκαμε στην πύλη του μοναστηριού με προορισμό το αρχονταρίκι, τον χώρο υποδοχής και φιλοξενίας των προσκυνητών. Εκεί θα συναντούσαμε τον πνευματικό μου πατέρα. Αμέσως άφησα τον σάκο μου και πήγα να τον ψάξω.

Τον αναζήτησα στους διαδρόμους και κατευθύνθηκα προς την κουζίνα. Τον είδα να ψήνει ελληνικούς καφέδες για τους επισκέπτες. Είναι ο “αρχοντάρης” και έχει την ευθύνη για τη φιλοξενία των προσκυνητών.

Η συγκίνηση μετά από τόσα χρόνια ήταν πολύ μεγάλη και για τους δυο μας.

Καθίσαμε στο αρχονταρίκι, όπου σαν πρώτη ένδειξη φιλοξενίας, μας περίμενε καφές, λουκούμι και ρακί, που αποτελούν σταθερές αξίες στην κουλτούρα της μοναστηριακής φιλοξενίας.

Ένα εκπληκτικό μπαλκόνι με θέα όλο το Αιγαίο συνέχιζε να γαληνεύει το βλέμμα και την ψυχή μας.

Στο αρχονταρίκι υπήρχε και το βιβλίο των προσκυνητών, όπου δηλώσαμε την παρουσία μας με τα προσωπικά μας στοιχεία, όπως επίσης και το διάστημα της διαμονής μας.

Σε κάθε στάδιο της φιλοξενίας υπήρχε εξαιρετική οργάνωση. Κάθε μοναχός φαινόταν να γνωρίζει άριστα το αντικείμενο της ευθύνης του και διεκπεραίωνε τα καθήκοντά του με προθυμία, ζήλο και συνέπεια, στοιχεία που αποτελούν ζητούμενα σε μια σύγχρονη επιχείρηση.

Αφού τελειώσαμε το γρήγορο γεύμα, που μας πρόσφεραν μέσα σε ένα κλίμα απλότητας και αμεσότητας, μας ενημέρωσαν ότι στις τέσσερις είχε εσπερινό και άφησαν στη διακριτική μας ευχέρεια να τον παρακολουθήσουμε. Νιώθαμε ελεύθεροι σ’ ένα περιβάλλον όπου φαινόταν να επικρατεί η απόλυτη τάξη και συμπόρευση. Αυτή η ελευθερία επιλογών και κινήσεων δεν είναι τίποτε άλλο από τον ορισμό του σεβασμού και αυτό είναι το κίνητρο που σε κρατά σε διαρκή εγρήγορση, δημιουργική διάθεση και επαγρύπνηση.

Αποσυρθήκαμε για λίγο στο δωμάτιο να ξεκουραστούμε και μοιραστήκαμε τις πρώτες εντυπώσεις μας από τη συνολική αύρα του χώρου που είχε αρχίσει να επιδρά πάνω μας και μέσα μας.

Ο εσπερινός από μόνος του ήρθε να μας χαρίσει μία ξεχωριστή εμπειρία.

Βιώσαμε μια κατάσταση απόλυτης κατάνυξης και σιωπηλής προσευχής κάτω από το φως των κεριών. Η σκέψη μας ήταν συγκεντρωμένη στη στιγμή.

Με το πέρας της λειτουργίας πήγαμε στην Τράπεζα για το δείπνο.

“Τράπεζα” ονομάζεται ο χώρος στον οποίο τρώνε οι μοναχοί και οι προσκυνητές δύο φορές την ημέρα.

Όλος ο χώρος και ο τρόπος οργάνωσης σε προκαλούσε να παρατηρείς ακούραστα τα πάντα.

Συνεχίζεται...

Δημοφιλή